காசிக்குப் போவது பாவம் தீர்க்கவா?

9. அணிவகுப்புக்கு என்ன நோக்கம்?

 

காளிக்கோயிலைப் பார்த்தபின்னர் இந்திய பாக்கிஸ்தான் ராணுவ அணிவகுப்பைக் காணக் கிளம்ப வேண்டும். அதற்கு இன்னும் நேரமிருந்தது.

சரி நேரத்தை வீணாக்காமல் கடைத்தெரு பக்கம் கொண்டு போய்விட்டார்கள்.ஒரு மணி நேரம்தான் அனுமதி. அதற்குள் முடித்துக் கொண்டு ஒரு இடத்தைக்காட்டி இங்கே கூடி விடுங்கள் என்றார் சரத். அவர் விட்டது ஒரு பேரங்காடி. பேரங்காடி வாசலிலேயே அவர் காத்திருக்க நம்ம சனங்கள் ஒரே மகிழ்ச்சிக் களிப்பில் கோதாவில் இறங்கிவிட்டனர். மலேசிய ஒரு ரிங்கிட்டுக்கு பத்தொன்பது ரூபாய்கள் கிடைத்ததும் கையில் கற்றையான நோட்டுகளைப் பார்த்தவுடன் உற்சாகம் எகிறிக்கொண்டிருந்தது. என் நினைவில் பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒரு ரிங்கினொட்டுக்கு  பத்திலிருந்து பதிரு ரூபாய் வரைதான் கிடைத்தது.  ஆனால் இப்போது இரட்டிப்புத் தொகை. இந்திய ரூபாய் அடிமாட்டு விலைக்குச் சரிந்திருப்பது  வரலாற்றிலேயே நடக்காதது. இந்தியப் பொருளாதாரத்துக்கு இன்றைக்கு மிகக் கடுமையான சோதனைக் காலம்.அதனைக் கடந்து மீண்டு விடுவார்கள் என்று நம்புவோம்.

ஒரு மணி நேரத்தில் என்னதான் வாங்க முடியும்? ஆனால் வாங்கினார்களே. மூட்டையாக கட்டிக் கொண்டல்ல பேருந்துக்கு வந்து சேர்ந்தார்கள். கற்றையாக கிடைத்த ரூபாய்கள் கொடுத்த நம்பிக்கை. ரூபாய்களை இந்தியாவில் செலவிடாமல் மலேசியாவிலா செலவிடமுடியும் என்றல்லவா கேட்கிறார்கள்.

அம்ரிஸ்டாரில் முந்திரியும் பாதாம் பருப்பும் மிக மலிவுதான். ஒரு கிலோ முந்திரி முப்பத்து மூன்று ரிங்கிட்தான். மலிவோ?

அங்கிருந்து நேராக இந்திய எல்லைக்குச் சென்றோம். பஞ்சாபில் அம்ரிஸ்டாரும், பாக்கிஸ்தானின் லாஹூரும் எல்லையில் இருந்தே எட்டிப் பார்த்துக்கொள்ளும் நகரங்கள். அல்லதுதொட்டுப் பார்த்துக்கொள்ளும் பெரு ஊர்கள். ஆனால் ராணுவ அணிவகுப்பு அதற்கு எதிர் மாறாக உள்ளது.

பேருந்து ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் நின்று விட்டது. அங்கிருந்து பலர் நடந்தே சென்றனர். நடைதூரம்தான் என்றார் சரத். ஒரு கிலோ மீட்டருக்கும் கொஞ்சம் அதிகம். நம் ஊர்க்காரர்கள் எல்லாருமே ரிக்‌ஷாவில் ஏறிக்கொண்டனர். பேருந்து நின்றதும் ரிக்‌ஷா ஓட்டிகள் வந்து முட்டுகிறார்கள்.

'தூரம்யா ரிக்‌ஷாவுலியே போய்ர்லாம்,' என்றார்கள்.

ரிக்‌ஷாகூட ராணுவ முகாமுக்கு அருகில் செல்ல அனுமதி இல்லை. 200 மீட்டருக்கு அப்பாலேயே முடித்துக் கொள்ளவேன்டும். இறங்கிய இடத்தில் பாஸ்போர்ட் உடல் பரிசோதனை நடக்கிறது.  அருகில் போனதும் இன்னொரு பரிசோதனை. வரிசையாக நின்றுதான் காத்திருக்க வேண்டும். அணிவகுப்பை பார்க்க வந்தவர்கள் முக்கால்வாசிப் பேர் அந்நியர்கள்.

உள்ளே நுழைந்ததும் காற்பந்து ஸ்டேடியம் மாதிரி பார்வையாளர்களுக்குக் கட்டி வைத்திருக்கிறார்கள். இந்திய பாகிஸ்தான் எல்லை ஒரு இரும்பு கேட் ஒன்று எல்லையைப் பிரித்துக் காட்டுகிறது.  பாக்கிஸ்தான் (லாஹுர்) பார்வையாளர்களுக்கு தனியே இன்னொரு ஸ்டேடியம். 50 மீட்டர் இடைவெளியில் கட்டியிருக்கிறார்கள்.

நாங்கள் நுழைந்தபோது ஏ.ஆர் ரஹ்மானின் நாட்டுப் பற்று பாட்டு ஒலியேறிக்கொண்டிருக்க அணிவகுப்பு நடக்கப் போகும் தடத்தில் நூற்றுக்கு மேற்பட்ட பெண்கள்
நடனமாடிக்கொண்டிருந்தனர். உற்சாக நடனம். ஒரு ராணுவ வீரர் ஒவ்வொரு
பாடல் முடிவிலும் ஜேய் ஹிந்தென்று கூச்சலிட சைகை காட்ட ஐயாயிரம் பேருக்கு மேற்படோர் உடன் குரலெழுப்புகிறார்கள். இப்படிப் பலமுறை பாட்டும் நடனமும் , உற்சாகக் குரலையும் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தோம்.

இங்கே ஒலிக்கும் குரலுக்கு எதிர்க்குரல் பாகிஸ்தானிலிருந்து ஒலிக்கிறது. அதை விட இன்னும் உரக்க ஒலிக்கச் செய்ய சைகை காட்டுகிறார் நடத்துனர். ஒரே ஒலியெழுப்பல் போர்! இரண்டு நாட்டுக்கும் இடையே கிரிக்கெட் நடப்பது போன்ற உற்சாகக் குரல் ஸ்டேடியத்தை கதி கலங்க வைக்கிறது. அதன் பின்னர் இருவராய் மூவராய் ராணுவ வீரர்கள் அணிவகுத்து எல்லைக்குப் போய் கொடி ஏற்றும் சடங்கு நடை பெறுகிறது. ஒரே நேரத்தில் இரு நாடுகளும்
அணிவகுக்க , ஒரே நேரத்தில் கொடியேற்றம் பின்னர் கொடி இறக்கம் நடந்தேறுகிறது. ஒவ்வொரு முறையும் கூச்சலும் கைத்தட்டலும் விண்ணைப்
பிளந்து விடுகிறது. பல பெண்கள் இந்தியக் கொடிய ஏந்திக்கொண்டு தளத்தில் ஓடுகிறார்கள். அதே போல அங்கேயும் நடக்கிறது.

இரு நாட்டினரும்  எல்லை வாயில் அருகே கால்களை தலைக்கு மேல் தூக்கி வீர அணிவகுப்பு செய்யும் போது உரசிக்கொள்ளாத குறைதான். விரைத்து உடலுடன் சல்யூட் செய்யும் காட்சி மெய்சிலிர்க்க வைக்கிறது. அணிவகுத்துச் செல்லும்போது பூட்ஸ் காலின் சப்தம் காதுகளில் ஒலிக்கிறது. இதில் பெண்களும் அணிவகுத்தார்கள். கால்களை தலைக்கு மேல் தூக்கி இறக்கும் போது ஆண்களுக்கு நிகராகவே செய்தார்கள்.

ஆனால் இதெல்லாம் எதற்கு? என்ற வினா தொக்கி நிற்கிறது. நாட்டுப் பற்றைக் காட்டவா? அந்நியர்கள் அநேகர் அல்லவா பார்வையாளர்கள்! அவர்களுக்கு எப்படி இந்திய நாட்டுப்பற்று உதவப் போகிறது? இந்தியர்கள் யாராவது தெரிந்தால் சொல்லுங்களேன்.