மெய்யழகன் திரை விமர்சனம்.

மெய்யழகன் திரை விமர்சனம்.

மெய்யழகன் திரைப்படத்தை ஓர் எளிமையான கதைக்களம்  என முதலில் நினைத்தேன். அந்தக் கதை திரையில் வெற்றிபெற வாய்ப்பே இல்லை என்றே புறமொதுக்கினேன். ஏனெனில் அது ஒரு சிறுகதைக்கான ஒரு  குறுகிய வடிவம் கொண்டது. இரண்டே இரண்டு மையப் பாத்திரங்களே போதுமானது, சிறுகதையாக வடித்திருந்தால். இதற்கு சினிமா என்ற விரிவான தளம் தேவையற்றது என்ற என் மதிப்பீடு குறையானது எனப் புரியவைத்த படம் மெய்யழகன் . திரைக்காக அவர் இணைத்த உப காட்சிகளும் துணை பாத்திரங்களும் அதனை கவித்துவமாக்கியிருக்கிறது. காட்சி ஊடகமாக வந்த  பின்னர் 'மெய்யழ்கன்'    ஒரு காவியமாக விரிவுகொண்டு துலங்கி வந்திருப்பது வியப்பூட்டியது. பிரேம் குமார் போன்ற தேர்ந்த இயக்குனரால் மட்டுமே ஆகக்கூடிய சாதனை இது. 

பால்ய காலத்தில் அணுக்கமான பழக்கத்துக்குப் பின்னர் அருள்மொழியும் கார்த்தியும் சந்தித்துக்கொள்வதற்கான வாய்ப்பு இல்லாமல் போகிறது. அருள்மொழியின் மனம் அந்தச் சிறார் பருவ சம்பவங்களை முற்றாக மறந்தவிட்ட நிலையில் கார்த்தியை ஒரு திருமண விருந்துபசரிப்பில்  மீண்டும் சந்திக்க நேர்கிறது. திருமண விருந்து நிகச்சிக்கு வந்த அருள் மொழியை (அரவிந்தசாமி)கார்த்தி 'அத்தான் அத்தான் ' என்று விளித்து மகிழ்ச்சியோடு வரவேற்று உபசரிக்கிறான். ஆனால் கார்த்தியை யாரென்றே தெரியவில்லை அருளுக்கு.அந்த ஊர் தனக்குள் ஏற்றிவிட்ட வெறுப்பின் காரணமாக அங்கு வாழும் கார்த்தியின் நெருக்கத்தையும் வெறுக்கிறார் அருள். விருந்தின் நிகழ்ச்சியின் நெடுக விலகும் மனோபாவத்தோடே நடந்துகொள்கிறார் அருள்மொழி.  இவன் பொருட்படத் தக்கவனல்ல என்று அவருடைய மெய்ப்பாட்டின் வழி அறிய முடிகிறது. ஒரு வெகுளித்தனமான வெள்ளந்தியான குணாதிசியம் கொண்ட இளைஞனாக அருள்மொழியை பழைய நேசத்தோடு அரவணைத்து  அவருக்கு எந்தக் குறையுமில்லாமல் கவனித்துக் கொள்கிறான் கார்த்தி. ஆனால் கார்த்தியை இன்னார்தானென்று அடையாளம் காணமுடியாத நிலையில் அருள்மொழிக்கு கார்த்தியின் நெருக்கம் நொடிக்கு நொடி வெறுப்பேற்றுகிறது.  இவனைக் கழற்றிவிட்டாலொழிய நிம்மதி இல்லை என்று நினைக்கிறார் அருள். இளம் பருவத்தில் கிராம வாழ்க்கை அருளுக்கு வழங்கிய அறத்தை,   இந்த இருபது ஆண்டுகளின் நகர வாழ்ந்த  அருள் அடியோடு மாற்றியிருக்கிறது என உணர முடிகிறது. அதன் காரணத்தாலும் யாருடனும் சரியாக ஒட்ட முடியாமல் திணறுகிறார் அருள். ஆனால் கார்த்தியோ அருள் விலக விலக மேலும் நெருங்குகிறார். அந்த நெருக்கம் அருளை மேலும் அலைக்கழிக்கிறது. மாறாக கிராமத்திலேயே நிரந்தரமாக இருந்துவிட்ட கார்த்தியின் குணம் சிறுவயது தொட்டு மாறாமல் அப்படியே நிலைக்கிறது. கதையில் சந்திக்கும் இந்த நேரெதிர் பாத்திரங்கள் 'மெய்யழகன்' சினிமாவை உயிர்ப்புடன் இயங்கவைத்திருக்கிறது.

நம் வாழ்க்கையில் இவ்வாறான தர்க்கத்துக்கு மீறிய சில சம்பவங்கள் நடந்திருக்க வாய்ப்பு உண்டு. 

எனக்கு அப்படி ஒருமுறை நேர்ந்தது.

என் முப்பது வயதில் என்னைவிடப் ஏழெட்டு ஆண்டுகள் இளையவனான ஒரு நண்பனோடு நெருங்கிப் பழகினேன். அப்பழக்கத்தில் சில சம்பவங்களை எளிதில் மறந்துவிட முடியாத அளவுக்கு நினைவிலிருந்து நீங்க மறுப்பவை. அதன் பின்னர் இருபது ஆண்டுகள் கழித்து ஈப்போவில் என்னுடைய காரை நிறுத்திவிட்டு வெளியே வரும்போது முன்னர் பழகிய அதே நண்பர் காரை எடுக்க வந்துகொண்டிருப்பதைப் பார்த்துவிட்டேன். நானே ஓடிப்போய் நடராஜா என்றேன். அவனிடம் எந்த அதிர்வும் இல்லை. சலனமற்று என்னை யாரொவென்று பார்த்தான். நான் மீண்டும் மீண்டும் என் பெயரைச் சொல்கிறேன். வெறுப்பு உமிழும் கண்களோடு பார்க்கிறான். பழகிய அடையாளங்களை, வாழ்ந்த இடத்தைச் சொல்கிறேன். அவனால் பிடிக்கமுடியவில்லை. என்னைத் தவிர்க்க முனைவதற்கு எந்தப் பிணக்கோ உறவுக்கீறலோ எதுவும் நிகழ்ந்துவிடவில்லை முன்னர். நான் அவனின் எதிர்வினைகளைக் கூர்மையாக நோட்டமிட்டேன். நடராஜனின் முகக்குறிகளும் மெய்ப்பாடுகளும் என்னை ஒரு அந்நியனாகவே  வெளித்தள்ளி விலக முற்பட்டுக்கொண்டிருந்தது. இது எப்படி நிகழ்ந்தது என்று என்னால் சொல்லமுடியவில்லை. ஆனால் அந்தச் அசந்தர்ப்பம்  என்னை இன்றைக்கு வியப்புக் குள்ளாக்கிக்கொண்டிருக்கிறது. 

எனவே அருள்மொழியின் பாத்திரம் நம்பகத் தன்மைக்கு மிக அருகே இருக்கிறது. கார்த்தி யாரென்று கண்டுபிடிக்க முடியாத அருமொழியின் தவிப்பு ரசனை மிகுந்தது. கார்த்தி அருளிடம் காட்டும் நெருக்கமும் அந்நியோன்யமும் யதார்த்தமாக வந்திருக்கிறது.

இத்திரைப்படத்தில் தவிர்க்க முடியாத தர்க்கம் மிகுந்த  வினா ஒன்று எழுகிறது. அத்தனை நெருங்கிய உறவினர் இருக்கும் நிகழ்ச்சியில் யாரையேனும் கேட்டிருக்கலாம் , இந்த அதிகப்பிரசங்கி  யாரென்று. அருள்மொழிக்கு அது தன்மானப் பிர்சனையாகிவிடும் என்று ஒரு படிமத்தை உணரமுடிகிறது. மெய்யழகனின் அன்புத் தொல்லையைத் தாங்க முடியாமல் தவிக்கும் தருணத்தில் உறவினர்களிடம் சிலரிடம் கேட்க முனையும்போது கார்த்தி அவ்வாறான காட்சிக்குள் மூக்கை நீட்டி அருள்மொழியின் விசாரிப்புக்கு இடையூறாகிவிடுகிறார். மெய்யழகனுக்கும் தனக்குமான பிணைப்பை உறவினர் சிலரிடம் விசாரிக்க முனைப்பு காட்டுபவர்,  ஏன் கார்த்திக்குத் தெரியாமல் தொலைபேசி மூலம் விசாரிக்கவில்லை. கதையின் முடிச்சு அவிழாமல், அப்படியே கடைசி காட்சிவரை இழுத்துச் செல்ல இந்த உத்தியைக் கையாண்டாரா என்று  இயக்குனர் பிரேம் குமாரைக் கேட்க தோணுகிறது. இயல்பாகவே  போதைக்குள் இருக்கும் மனிதர்கள் உளறிக்கொட்டுவார்கள். அந்த இரவில் இருவருமே தங்களை மறந்து , மூச்சு முட்ட குடித்துவிட்டு நிறைந்த போதையில் இருக்கிறார்கள்.  மெய்யழகன் யாரென்று  தெரிந்துகொள்ள முடியாது தவிக்கும் அருள், முழு போதையில் இருக்கும் தருணத்தில்கூட  'இவ்ளோ அன்பா பழகுறியே ,நீ யாருப்பா' என்று கேட்காமல் இருப்பது சற்றே நெருடுகிறது.

கார்த்தியின்  வெள்ளந்தித்தனமும் நிபந்தனையற்ற அன்பைப் பொழியும் தருணங்களும் யதார்த்த கதியோடு இயங்குகிறது . எங்குமே மிகை நாடகத்தருணங்கள் இல்லை.

கதையில் வரும் அருளின் சைக்கில் கார்த்தி காட்டும் அன்புக்கான நல்ல குறியீடு. தனக்குப் பிறக்கப்போகும்  குழந்தைக்கு அருள்மொழி என்ற பெயரிடப்போகிறேன் என்ற சொல்லும் இடமும் கார்த்தியின் அன்பு உண்மையானது என்று புரிந்துகொள்கிறார் அருள்.  திரையில் உச்சக்கட்ட உணர்ச்சியைத் தருவிக்கும் இடம் தன் ஒன்றுவிட்ட தங்கையான மணமகளுக்குக் கொண்டுவரும் பரிசுப்பெட்டி காட்சி. அதனை மணமகள் அப்போதே பார்க்க விரும்புவதும், பிரித்த பின்னர் அப்போதே அணிந்துவிடச் சொல்வதும், அருள் தங்கையின் காலடியில் சம்மனமிட்டு அமர்ந்து அணிந்துவிடுவதும், ரசிகர்களின் கண்களை நனையவைத்துவிடுகிறது.  அருள்  அடியோடு வெறுத்த அந்த ஊர்  மீண்டும் விரும்பத்தக்கதாக அருளை மடைமாற்றம் செய்யும் இடங்கள் ரசனைக்குரியவை. 

தான் வாழ்ந்த வீடு பறிபோனதில் அந்த ஊரின் உள்ள வாழ்நாள் கோபம் தணியாமல் இருக்க, திரும்ப அந்த ஊருக்குப் போக வேண்டி வரும் கட்டாயம் நேரும்போது அருள்மொழிக்கு உண்டான விரக்தி நியாயமானதே. அந்த வெறுப்புக்கும் முரணாக சில காட்சிகள் அமைப்பதில் இயக்குனர் பெரும் அக்கறை காட்டியிருக்கிறார். அக்கதையின் நகர்ச்சிக்கு அது ஒரு பலம். ஒரு பால்ய கால தோழனின் நட்பை மீட்டெடுக்க உதவிய அந்த ஊரை நோக்கி மீண்டும் துடிப்பு மிகுந்து விரும்பி ஓடும் காட்சியும் நல்ல முரண்.    கிஞ்சிற்றும் குறைபடாத நேசத்தைக் காட்டும் கார்த்தியால்  மீண்டும்  வெறுத்த அதே ஊரை அருள்  விரும்புகின்ற நேரெதிர் சம்பவங்கள் கதைக்கான வலிமைக்குக் காரணமாகின்றன.

பொதுவாகவே  மெதுவாக நகரும் காட்சிகள் சளிப்பைத் தருபவை. ஆனால் மெய்யழகனில்  அந்த ஆமை நகர்வு ரசிகனின் மன ஆழத்தை மெல்ல மெல்ல  பாதித்துக் கதையோடு ஒன்றவைத்து கைப்பிடித்து உடன் அழைத்துச் செல்கிறது.

கதை தொடங்கி முடியும் வரை சீராகப் பயணிப்பதற்கு முரணான சூழல் அமைப்புகள் 'மெய்யழகன் திரைக்கு  யானை பலம். மெய்யழகனில் முக்கிய இரண்டு பாத்திரங்களின் மோதல் ஒரு முரண். வெறுக்க வைத்த வாழ்ந்த ஊரை கார்த்தியின் அன்பின் நிமித்தம் மீண்டும் விரும்புவது இன்னொரு முரண். தொடக்கத்தில் தனக்கு எரிச்சலைத் தரும் கார்த்தியின் போக்கு போகப் போக தன்னலமற்ற செயல்களால் ஈர்க்கப்பட்ட அருள், மீண்டும் கார்த்தியின் உன்னதமான நட்பை நாடி ஓடுவது இன்னொரு முரண். இந்த முரண்களின் அழகியல்தான் இப்படத்தை நமக்கும் நெருக்கமாக்கி விடுகிறது.

மனிதன் இயல்பாகவே நல்ல குணவானாகவே பிறக்கிறான். அவன் வாழும் சூழல்களும் எதிர்கொள்ளும் மனிதர்களும், அந்தப் பிறப்பு வழி வந்த குணத்தைச் சூறையாடிவிடுகிறது. மனிதர்களுக்கு உண்மையான மாற்றங்கள் நிகழ்வதை நல்ல மனிதர்களுடனான பழக்கம் உண்டாகும்போதுமட்டுமே காணமுடியும். அதனை இப்படம் அருள்மொழி  பாத்திரத்தின் மூலம் மெய்ப்பிக்கிறது. கார்த்தியின் இயல்பான நடிப்பு மெய்யழகனைத் தூக்கி நிறுத்திவிடுகிறது.

 பிற வெகுசன சினிமாவின் நம்மை இம்சிக்கும் கிளிஷே காட்சிகள் 'மெய்யழகனி'ல் இல்லை. மெய்யழகனை யாரும் யாருடனும் பார்க்கலாம் என்ற நம்பிக்கையை கொடுக்கிறது. ரசனை‌ மிகுந்த காட்சிகளும் மொழியாடலும் கொண்ட இதனை அசாத்தியமான சினிமாவாக நமக்குப் படைத்திருக்கிறார் இயக்குனர் பிரேம் குமார்.