எம்ஜியார் -சிறுகதை

                                            

                                               எம்ஜியார்

                    திரையை விலக்கி எட்டிப்பார்த்தார் எம்ஜியார். பாதி மண்டபம் நிறைந்து விட்டிருந்தது. எம்ஜியாருக்கு இப்போதே கைதட்டும் ஓசையும் ஆரவாரமும்  செவிமடல்களைச் சிலிர்க்கச் செய்தது. முன் வரிசை நாற்காலிகள் இன்னும் காலியாகவே கிடந்தன. சிறப்பு விருந்தினருக்கானது. மண்டபத்தை நாற்காலிகளை நிறைத்துக் கொண்டிருந்த ரசிகர்கள் உண்டாக்கும் உற்சாகத்துக்கு முரணான சுபாவம் கொண்டது இந்த முன் வரிசை நாற்காலிகள். 

இன்னும் சற்று நேரத்தில் நிகழ்ச்சி துவங்கிவிடலாம். அல்லது நாற்காலிகள் நிறைய காத்திருந்து தாமதித்தும் தொடங்கலாம்.

சிரம்பான் போவதற்கும் டிக்கட் எடுத்தாயிற்று.   நள்ளிரவு 12.00க்குத் திரும்ப பேருந்து டிக்கட் வாங்கியாயிற்று . பத்து நிமிடங்ளுக்கு முன்னாலேயே பேருந்து நிலையத்துக்கு வந்துவிட வேண்டும் .அது டிக்கெட்டின் கட்டளை. காலை ஆறு மணிக்குத்தான் திரும்பப் போய்ச் சிரம்பான் சேரும்.

தன் பையிலிருந்த நெளிந்து நெகிழ்ந்து நெளிந்த்து, மடிப்புக்கு அடங்கமாட்டேன் என்று வில்லத்தனம் செய்யும்  சிகப்புச் சட்டை. சமீப காலமாய் இனிப்பு நீர் தொல்லையால் இளைத்துப் போன மார்பகத்துக்கும், கை முஷ்டிக்கும் இறுக்கம் தருவதில்லைதான்.  ஆனால் சட்டைக் கையை மடித்துவிட்டால் முஷ்டியைப் சற்றே புடைத்துக் காட்டும். சட்டையைப் பிடித்துத் தைத்துக் கொள்ளலாம் என்ற திட்டம் தள்ளிப் போய்க்கொண்டே இருந்தது. கனத்த சந்தனக் கலர் சிலுவார் இடுப்பில் தளர்ந்துவிட்டிருந்ததது. கூடுதலாக மேலுமொரு துளை போடவேண்டியிருந்தது வெள்ளை பெல்டில்.   வெண்பாம்புபோல நீளும் அதில் ஆங்காங்கே நூல் பிரிந்துப் பிய்ந்து மரவட்டையின் கால்களைப்போலத் தொங்கியது. ரசிகர்களின் பார்வைக்கு அது துல்லியமாய்த் தெரியாது. ஒளியில் மின்னும் சந்தனமும் சிகப்பும், கருப்புக் கண்ணாடியும் தூக்கலாகி, பழையதை மறைத்துவிடும். வெள்ளைப் பஞ்சுத் தொப்பி , சிகப்பும் கருப்புமான  கரை வேட்டி, கருப்புக் கண்ணாடி,வெள்ளை நிறக் காலணி எல்லாவற்றையும் வெளியே எடுத்து வைத்தார் எம்ஜியார். இந்தப் பையை முடிந்த வரை மனைவி கண்களில் படாமலேயே வைத்திருப்பார். அதனைப் பார்க்கும் தோறும் இப்போதெல்லாம் அவள் காளி அவதாரம் எடுத்து விடுகிறாள்

எம்ஜியாருக்கான அங்கம் எப்போது என்று சொல்லவில்லை.’ இங்க வாங்க பேசிக்கலாம்’ என்றுதான் ஏற்பாட்டாளர் சொன்னார். தொகையும் பேசவில்லை. ஊருக்குச் சில எம்ஜியார்கள் இருக்க,  இவரைச் சிரம்பானிலிருந்து வரச்சொன்னது பெரிய கௌரவமாகப்பட்டது. ரேட்டெல்லாம் கறாராகப் பேசவில்லை.  அந்தப் பழக்கமும் இல்லை. மண்டபம் நிறைந்துவிட்டால் 200 கூட கொடுக்க வாய்ப்புண்டு. முன்பெல்லாம் அவனுக்கு பணமெல்லாம் பொருட்டல்லதான். ஆனால் குடும்பம் என்றான பிறகு அதன் தேவை அவசியமாகிவிடுகிறது.  ரசிகர்களின் கைத்த்ட்டல், ஆரவாரம் அதைவிடப் பெரிது.

பேருந்தில் இறங்கி மண்டபம் வந்து சேர டேக்சிக்கு முப்பது ரிங்கிட் கொடுத்தாயிற்று.  மண்டபம் இருக்குமிடம் எளிதில் கண்டுபிடிக்க பெரும்பாலும் டேக்சிக் காரனையே  நம்பவேண்டியிருந்தது. பஸ் ஸ்டேஷனில் வந்து ஏற்றிக்கொள்ள முடியுமா என்று கேட்டால் எல்லாரும் வேலையா இருப்பாங்க, முடியாதே என்றுதான் கைகள் விரியும்.

நிகழ்ச்சி தொடங்கும் முன்னர், பை பாக்கெட்டில் செருகி வைத்திருந்த முகம் பார்க்கும் கண்ணாடியை எடுத்து சுவரில் சாய்த்து வைத்தார். அது நழுவி நழுவி தரையில் மல்லாந்து, விட்டத்தை ஆட்டியது. மீண்டும்  சரிவதைத் தடுக்க கைக்குக் கிடைத்த சின்ன கல்லை இடுக்கில் வைத்து நிறுத்தினார்.  தண்ணீரில் குழைக்கும் பவுடரை எடுத்து மினரல் வாட்டர் போட்டலில் இருந்த தண்ணீரால் குழைத்தார். சிக்கனமாகப் பாவிக்க வேண்டிய வஸ்து. யானை விலை அது. நான்கு மணி நேரம் நின்று பிடிக்கும். வெப்பம் கக்கும் வெளிச்ச விளக்குகள் இந்த மேக்கப்புக்கு பெரும் மிரட்டல்.  வியர்வை பொங்கி வெடிக்க ஆரம்பித்தால் விகாரமாகிவிடும்.  பளபளக்கும் எம்ஜியார் முகம் பாலம் பாலமாக வெடித்து வயசான நம்பியாராக காட்சியளித்துவிடும்.

“இங்க பொண்ணுங்க மேக்கப் பண்ணப் போறாங்க, நீங்க பாத்ரோம் பக்கம் போயிடுங்க” யாரோ ஒரு நடுத்தர வயது மாது சொல்ல எம்ஜியார் எல்லாவற்றையும் பையில் போட்டுக்கொண்டு நகர்ந்தார். கழிப்பறையில் மூத்திர நெடி விரட்டியது.

 சில்க் துணியிலான கால் சட்டையையும் சிலுவாரையும் மாட்டிக்கொண்டு பெல்ட்டை  போட்டார். முகத்தில் அரும்பு மீசை வரைந்து கருப்புத் தொப்பியை அணிந்து  கருப்புக் கண்ணாடியை  மாட்டினார். கண்ணாடியைப் பார்த்தார், எண்பது விகிதம்  எம்ஜியாராக மாறியிருந்தார்.  எட்டப் பார்வைக்கு அவர் நூறு விகிதம்  எம்ஜியாராக இருப்பார்.

நிகழ்ச்சி ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னாலேயே தயாராகி விட வேண்டும்.  அவசரத்துக்கு உதவும் மேகி மீபோல பெரும்பாலும் இடைச் செருகலாகவே அவருக்கான அங்கத்துக்கு  உடனடி அழைப்பு விடுப்பார்கள். சில சமயம் பிற அங்கத்துக்கான நடிகர்கள் பாடகர்கள் தயாராகாத வேளையில் உடனடி அழைப்பு வரும்.  மைக்கப் பிடித்தவுடனேயே குரல் வெளிவந்துவிடாது. அவ்வாறான நேரத்தில் உபரியாக ஏதாவது பேசிக்கொண்டே எம்ஜியார் குரலை எடுக்க முயற்சி செய்துகொண்டிருப்பார். அதனால் முதல் ஆளாய் ரெடியாகவே இருப்பார். தன்னை மறந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காக ஏற்பாட்டாளர் குறுக்கே வரும்போதெல்லாம் சிரித்து கையசைத்து இரண்டு வார்த்தைப் பேசி தன் இருப்பை கவனபப்டுத்துவார்.

சூடு படுவதற்கு முன்பான இளைய இனிய குரலும், சூடுபட்ட பிறகான வழுக்கிப் போகும் குரலும் எம்ஜியாருக்கு அத்துப்படி. அதிலும் ஜனோபாவா, மதுரை வீரன்,தாய் சொல்லைத் தட்டாதே போன்ற ஆரம்ப காலப் படங்களான மிக இளைய எம்ஜியார் குரலை, சில வயது முதிர்ந்த ரசிகர்கள் சீட்டெழுதி கேட்பார்கள் என்பதற்காக  அதற்கும் தயாராகவே இருந்தார். சிலர் தொண்ணூறுகளில் வந்த இதயக் கனி, உலகம் சுற்றும் வாலிபம் வசனங்களையும் கேட்பார்கள். அந்த வழுக்கிய குரலுக்குத்தான் வழக்கமாகவே கைத்தட்டல் அதிகம். இளைய எம்ஜியார் குரலையும் முதிய எம்ஜியார் குரலையும் அவர்  மாறி மாறி ஒரே நேரத்தில் பேசுவதற்காக அவரைப் பலர் வியந்திருக்கிறார்கள்.

நிகழ்சிக்குக் கிளம்புவதற்கு முன்னாலேயே முகச்சவரம் செய்யும் போது தாவட்டைப் பகுதியில் கீறல் பட்டு ரத்தம் துளிர்த்தது. சுண்டு விரலால் ரத்தம் படரும் இடத்தில் வைத்து அழுத்தினார். சில நொடிகளுக்குப் பிறகு மீண்டும் விரலை விலக்கிப் பார்த்தார். கசிந்துகொண்டுதான் இருந்தது. கோல்கேட் பற்பசையை இட்டு மூடினார். சுளீரென்று எரிந்தது. குளிக்கும்போது மேலும் எரிச்சலை உண்டாக்கும். சிரம்பானைப் போய்ச் சேர்வதற்குள் காய்ந்துவிடும் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. மேக்கப் மேல்பூச்சி காயத்தை முற்றாக மறைத்துவிடும்.

மனைவியிடம் எப்படிச் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்புவது என்பதுதான் எப்போதும் தலைதூக்கும் பிரச்னை.

“எங்கியோ கெளம்பிட்ட மாரி இருக்கு?” என்றுதான் கடுப்பாகத் தொடங்குவாள். அவளிடம் ஒரு நாளைக்கு முன்னமேயே, அல்லது சில மணி நேரத்துக்கு முன்னமேயே நிகழ்ச்சிக்குப் போவதை தெரிவித்துவிடுவதில் பெரிய வில்லங்கம் இருக்கிறது.  சொன்ன நொடியிலிருந்து பிலு பிலுவெனப் பிடித்துக் கொள்வாள். அதனால்தான் தயாராகிக் கிளம்பும்போது சொல்லிவிட்டு பஸ் ஏறிவிடுவது என்று  இப்போதெல்லாம் முன் திட்டமிட்டே செய்ல்படுகிறார். அதில் பிடுங்கல் நேரம் குறைச்சல். இல்லையென்றால் சொன்ன நொடியிலிருந்து நடிப்பு மூடையே கெடுத்துவிடும் அளவுக்கு நொய் நொய் காதோரம் சுற்றும் கொசுவாய் ,  நாள் முழுதும் அதுபற்றிப் பேசிக்கொண்டே இருப்பாள்.

“குளியளறையிலிருந்து வெளியேறியதும் ,  படுக்கையறைக்குச் சென்று கதவை மூடி, எம்ஜியார் குரலில் பயிற்சி எடுக்க ஆயத்தமானார். மனைவி அடுக்களையில் இருப்பதால் குரல் கேட்காது. இரண்டொரு வசனப் பயிற்சி மேற்கொண்டிருப்பார், தட தடவென கதவு தட்டப்பட்டது. கோபம் கொண்ட கைகளின் தட்டல் அது.

“ஐயா கெளம்பியாச்சு போலருக்கு.....கதவத் தொறங்க...” 

 “கிட்டத்திலதான் நிகழ்ச்சி. போய்ட்டு வந்துடுறேன்”

“ இப்படி எத்தன தட சொல்லியிருப்பீங்க? நீங்க அப்டியே வேலைக்குக் கெளம்புற ஆளாச்சே.. உங்க அண்டப் புளுகெல்லாம் தெரியாதுக்கும்?”

“ போய்ட்டு வந்துருவேன் மாலா?”

“ போய்ட்டு வந்திருவீங்கதான் யாருக்குத் தெரியாது? என்னமோ கட்டுக் கட்டா சம்பாதிச்சிர்ர மாரி பொண்டாட்டிக்கிட்ட சொல்லாம கொள்ளாம  சட்டுபுட்டுனு  கெளம்பிடுவீங்க ...ல?”

“ காசெல்லாம் பெரிசுல்ல மாலா, ஒரு தாகம் தான”

“காசெல்லாம் பெருசில்லன்னவாசிதான் கைக்கும் வாய்க்குமா கெடக்கு இங்க. இந்த வருமானத்துல ஒரு சேல வாங்கிகொடுக்க வக்கிருக்கா? பையன் நல்ல கிண்டர் கார்டன்ல போட முடியுதா? மத்தவங்க மாரி ஒரு சின்ன காராவது இருக்கா, மத்தவங்க வீட்டு வராந்தாவெல்லாம் பாருங்க. இங்க என்ன வாளுது? நீலியா கெடக்கு! இப்படி பராரியா வாழ வெக்கமா இருக்கு.”

“அதெல்லாம் சம்பாதிச்சிக்கலாம் மாலா?”

“எப்படி? ராத்திரி பூரா முழிச்சிருந்து, அவன் கொடுக்கிற அம்பதிலியும் நூறிலியுமா? அதுக்கு ஒரே தவுக்கெக்கிடா லாரி ஓட்னாலாவது நல்ல வருமானம் பாத்திருக்கலாம். நீங்க நிகழ்ச்சிக்குப் போய்ட்டு வந்து வேலைக்கு லேட்டாப் போவீங்க, அவன் சோத்துக்கு சூறா கொடுத்திடுவான். அப்புறம் அடுத்த வேலைக்கு லோ லோன்னு அலைவீங்க. தெரியாத உங்கள பத்தி! இந்த அஞ்சாறு வருஷத்துல எத்தன கம்பனி மாறி இருப்பீங்க?.... ம்.? அன்னைக்கே பெத்தவங்க படிச்சி படிச்சி சொன்னாங்க.. இவன்லாம் சரியா வரமாட்டாம்மான்னு. அன்னைக்கே அவங்க பேச்ச கேட்டிருக்கணும். என்ன  செருப்பால அடிச்சிருக்கணும்.”

அவளிடம் அதற்குமேல் பேச்சு கொடுத்தால் வில்லங்கம் இன்னும் அதிகமாகும். மளமளவெனக் கிளம்பி வீட்டை விட்டு வெளியேறினார் எம்ஜியார்.

“என்னைக்கு இந்த கர்மத்த விடுறீங்களோ, அன்னைக்குத்தான் விடியும்!” என்றாள். அவள் வசவு வீதியைத் தாண்டி ஒளித்தது. காதில் விழாத தூரம் கடந்தவுடன்தான் ஆசுவாசமானது. ‘நான்தான் ரசிகர்கள் கைத்தட்டலுக்கும் விசிலுக்கும் என்ன நான் பறிகொடுக்கிறேன்னா, அதுக்காக என் குடும்பத்த ஏன் பறிகொடுக்கணும்? அவள் கோபம் குடும்ப நலனுக்கானதில்லையா? இந்த முறை அவளுக்கு இருநூறு வெள்ளியிலாவது சேலை வாங்கிவிடவேண்டும்.

மாலா இவனைக் காதல் கல்யாணம் செய்துகொண்டவள். அவனை முதன் முதலில் எம்ஜியாராகத்தான் ஒரு மேடையில் பார்த்தாள். அன்றைய தினம் வெளியே வந்ததும் முதல் ஆளாகப் போய் கைகொடுத்து பாராட்டினாள். “கலக்கிட்டீங்க சார்” என்றாள். நான் நல்லா ரசிச்சேன். சாட்டையச் சொடுக்கி நான் ஆணையிட்டால் பாட்டுக்கு அபிநயம் அப்படித்தான் இருந்திச்சி. தாய் சொல்லைத் தட்டாதே வசனத்த பழைய எம்ஜியார அப்படியே அச்சு அசலா கொண்டாந்தீங்க என்றாள். ஒங்க படத்த போஸ்டர்ல பாத்த ஒடனே டிக்கட் வாங்கிடுவேன்,” என்றாள்.

அவளை அவன் அந்த வட்டார நிகழ்ச்சிகளில் தவறாமல் பார்த்தான் அவன். ஒழிந்த நேரத்தில் சந்தித்துப் பேசினாள். அவனுக்கு அது பெரிய உற்சாகம். அவளுக்கு அதில் மகிழ்ச்சி. அங்கே தொடங்கிதான் இருவருக்கும் . வஜ்ரமாய் ஒட்டிக்கொண்டது.  பெற்றோரை எதிர்த்துக்கொண்டுதான் கல்யாணமும் சாத்தியமானது. ஆனால் அதெல்லாம் வெறும் முகப்பூச்சி கவர்ச்சி என்பதை வாழ்ந்த வாழ்க்கையின் ஒப்பனை கலைந்து விகாரம் கண்டபோதுதான் புலனானது.

எம்ஜியார் வேஷத்துக்குள் தயாரானதும் அவன் உலகம் முற்றிலும் வேறாகிவிடும். அவனுக்கே பட்டா எழுதிக் கொடுக்கப்பட்ட உலகம் அது.

மேடையில் இருந்து பழைய ஸ்டூல் ஒன்றை இழுத்துப் போட்டு அமர்ந்துகொண்டான். இரண்டு முறை இடை இடையே அழைப்பதற்குள் நேரம் ஓடிக்கொண்டே இருக்கும்.  முகப்பூச்சைத் தொட்டுப் பார்த்தான். வழவழவென காய்ந்திருந்தது. முகத்தோலில் லேசான எரிச்சல், நிகழ்ச்சி முடிந்து கழுவினால் போய்விடும்.

“ எனக்கு 12 மணிக்கு பஸ். காலையில வேலைக்குப் போயிடணும். சீக்கிரமா ஏற்பாடு பண்ணுங்க” என்றார் அறிவிப்பாளரிடம்.

“ நீங்க ஏற்பாட்டாளரக் கேளுங்க..இங்க நிகழ்ச்சி நிரல் தொடக்கப் பட்டியல்ல உங்க பேரே இல்லை. அப்புறம் கொடுப்பாங்கன்னு நெனைக்கிறேன்.”

மீண்டும் ஸ்டூலில் அமர்ந்து ஏற்பாட்டாளர் யாரும் மேடையில் இருக்கிறார்களா என்று கண்கள் தேடின. வயிறு கபகபவென்று பசித்தது. பேருந்து பிடிக்கும் வேகத்தில் வயிற்றில் ஒன்று போட முடியவில்லை. மேடைக்கு எதிர்புறத்தில் கடைகளின் மின் விளக்குகள் பளிச்சிட்டன.  தானே இறங்கிப் போய் வாங்க நினைத்தபோது  ஒப்பனை கனம் மேலும்கூடி அழுத்தி கூசச் செய்தது.  ‘யாரையாவது விட்டு நாசி கோரெங் புங்குஸ் வாங்கிவரச் சொல்லணும்.’

“சார் எனக்கு பன்னெண்டு மணி பஸ். சீக்கிரமா கொடுங்க. பஸ்ஸை விட்டுட்டா அடுத்த பஸ் காலையிலதான்” நிகழ்ச்சி ஏற்பாட்டுக் குழு செயலாளரிடம் சொன்னார்..

“ஏன்யா கால்ல சுடு தண்ணி ஊத்துக்கிட்டுதான் வருவீங்களோ?”

அதோ இதோ என்று நிகழ்ச்சி தொடங்கி ஒன்றரை மணி நேரம் கழித்து அறிவிப்பாளர்,” நீங்கள் ஆவலோடு காத்திருந்த எம்ஜியார் இதோ,” என்றார். கைத்தட்டலும் கூச்சலும் கிழித்துப் பிளந்துகொண்டு எழுந்தது.

எழுந்து மேடைக்குப் போய் ஒரு சுற்று பழைய எம்ஜியாராக இருந்து, “அடுத்து சூடுபட்ட எம்ஜியாராக அவதாரம் எடுப்பேன்’ என்று அவரே அறிவித்துவிட்டு மீண்டும் மேடைக்குப் பின்னால் போய் கண்ணாடியைப் பார்த்தார். முகப்பூச்சியை ஊடுருவி  வியர்வைத் துளிகள் எட்டிப்பார்த்தன. ஒற்றி ஒற்றி எடுத்தார். இப்போது கூடுதலாக எரிந்தது.

நேரம் பதினொன்றரையை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. இங்கிருந்து டேக்சி பிடித்தால் ஸ்டேசனைப் போய்ச் சேர பதினைந்து நிமிடங்கள் ஆகும். அடுத்த சுற்றுக்குக் காத்திருக்கப் பொறுமையில்லை அவருக்கு. செயலாளரைத் தேடிப்போய் இப்போ இன்னொரு தடவ பேசிட்டு வந்துர்றேன். பஸ்ஸ பிடிக்கணும்,” என்றார்.

“இருய்யா...பிரமுகர இப்போ பேச கூப்பிடப் போறோம். அது முடிஞ்சவுடனே உங்களக் கூப்பிடுவாங்க. முடிச்சி கொடுத்திட்டு போயிடுங்க. ஒங்க பேர அவர் பேசறதுக்கு முன்ன அறிவிச்சிடுவோம். இல்லன்னா  கூட்டம் கலைஞ்சிடும்”

எம்ஜியாருக்குப் பகீரென்றது. ‘ இந்த ஆளு ரொம்ப நேரம் பேசினானா?’ இதனால்தான் முன்நாற்காலிகள் பிரமுகர் என்றால் இவருக்கு ஒவ்வாது.

அவர் பேசி முடிக்கப் பத்து நிமிடம்தான் ஆனது. அதில் லயிக்காத கூட்டம் நெளிந்தது. ஆங்காங்கே பேச்சுக்குரல் தொன தொனத்தது.

எம்ஜியார் மீண்டும் அறிவிக்கப்பட்டார். சரி ஐந்தாறு நிமிடத்தில் அங்கத்தை முடித்துவிடலாம் என்று  பிரசன்னமானார். மண்டபம் கைத்தட்டலிலும் விசில் ஒலியிலும் அதிர்ந்தது. தன்னை மறந்து ஆறேழு நிமிடங்களுக்கு மேல் எடுத்துக் கொண்டார். வெளியே வந்து பையை எடுத்துக் கொண்டு செயலாளரைத் தேடினார்.

செயலாளர் ,”பொருளாளர் பிரமுகர வழி யனுப்பப் போயிருக்கார். வந்திருவார்.” என்று சொல்லிவிட்டு மறைந்துவிட்டார்.

எம்ஜியாருக்கு நிலைகொள்ளவில்லை. மணி பதினொன்று நாற்பதைத் தொட்டது. பிரமுகரை வழியனுப்பிவிட்டு பொருளாளர் குறுக்கே வந்தார்.

“சார் நான் கெளம்பணும்” என்றார்.

“நீங்க தலைவர பாருங்களேன்......அங்க பேசிட்டு இருக்காரு பாருங்க, வெள்ள ஜிப்பா ,”  என்று சுட்டு விரலில் காட்டினார். நேரம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

தலைவரிடம் போய் நின்றார். அவரின் பிம்பம் உணர்ந்து திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் பேசியபடி இருந்தார். எம்ஜியாருக்குப் பதற்றம் கூடியது. இடைவெட்டி ,”சார் நான் போகணும்,” என்றார்.

“ஓ…. உங்ககிட்ட யாரும் சொல்லலியா,  இது தனித்துவாழும் பெண்களுக்கு நிதி சேர்க்கும் நிகழ்ச்சி. உங்கள கெஸ்ட்டாதான் கூப்பிட்டோம். அஞ்சாறு நிமிஷம்தான பேசினீங்க. வந்து சிறப்பித்ததுக்கு  ரொம்ப நன்றி.” என்று சொல்லிவிட்டு உரையாடலைத் தொடர்ந்தார். எம்ஜியார் தலைவரின் முகத்தை மிகுந்த ஏமாற்றத்துடன் ஏறிட்டுப் பார்த்தார். அதற்கு மேல் அவருக்கு அங்கிருக்கப் பிடிக்கவில்லை!

 பையைத் துக்கிகொண்டு மேய்ன் சாலைக்கு வந்தார். சாலையில் வாகன ஓட்டம் குறைந்திருந்தது. முகத்தின் ஒப்பனையைக்  கலைக்க நேரமில்லை. நிகழ்ச்சி முடிந்து போவோரெல்லாம் இவரைப் பார்த்து சிரிப்பை உதிர்த்துவிட்டு ஏதோ பேசிக்கொண்டே நடந்தனர். தன்னைக் கோமாளியாக உணர்ந்த நேரம் அது. மேடையில்   உண்டான உற்சாகம் இல்லை இப்போது. உடம்பில் ஏதோ ஊர்ந்தது செல்வதுபோல இருந்தது. அதிர்ஸ்ட வசமாக வந்த ஒரு டேக்சியை நிறுத்தி ஏறிக் கொண்டார். மணி பன்னிரண்டைத் தாண்டி ஐந்தாறு நிமிடமாகி இருந்தது. பஸ் நிறுத்தத்தில் அவர் ஏறிப் போக வேண்டிய பஸ் கிளம்பிப் போய்விட்டதைச் சொன்னார்கள். பத்து நிமிடத்துக்கு மேல தாமதம். இந்த அகால நேரத்தில் டேக்சியைப் பிடித்தால் முன்னூறு வெள்ளிக்கு மேல் கேட்பார்கள். பணப்பையில் அவ்வளவு தேறாது. வேறு வழியில்லை. இரவை இங்கேதான் கழித்தாக வேண்டும்.  ஒப்பனை  உடைகளை மாற்றிப் பையில் திணித்துவிட்டு, முகத்தைக் கழுவிக் கொண்டிருந்தார். சில இடங்கள் எளிதில் கலைந்துவிடாது கெட்டிதட்டிப்போயிருந்தது. தாவட்டையில் எஞ்சியிருந்த முகப்பூச்சைத் தேய்த்தார். வரும்போது பிளேடு காயம்பட்டு காய்ந்துகொண்டிருந்த இடம் பக்கு பெயர்ந்து மீண்டும் ரத்தம்  கசியத் தொடங்கியது.

அங்கு நீண்டிருந்த இரும்பு பைப் இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டார். சாய்ந்து படுக்க வசதியற்றது. தரையில் எங்கேயும் தலை சாய்க்க முடியாத அளவுக்கு வாகனங்களில் எண்ணெய்க் கசிவும், அதன் நாற்றமும், மணல் சொரசொரப்பும் நிறைந்திருந்தது. எங்கிருந்தோ வீசிய ஈரக் காற்று ரசாயண வீச்சத்துடன் கடந்து சென்றது. நெடுஞ்சாலை சாலையின் மேம்பாலத்தில்  ஓடும் வாகனங்களின் இரைச்சல் இரவு முழுதும் ஓயாது போலிருந்தது.  எம்ஜியார் அங்கே வந்து சேர்ந்தபோது இருந்த மனித  நடமாட்டமும் முற்றிலும் இல்லாமல் ஆனது. இந்த இரவு உடைந்து உடைந்து நத்தையாய் நகரும்  நீண்ட பொழுதாக நீர்த்துக் கிடந்தது அவன் கண்முன்.  அப்போது இரவெல்லாம் எங்கோ அலைந்து திரிந்த

நாய் ஒன்று  அவர் அமர்ந்திருந்த தூணருகே வந்து ஒரு காலைத் தூக்கிச் சவாகாசமாகச் சிறு நீர் கழிந்துவிட்டுப் போனது.

 உடல் முழுதும் பிசுபிசுத்துத் தூக்கமின்மையால் உஷ்ணமேறி கனத்துக் கொண்டிருந்தது. கண்களில் எரிச்சலும் இருளும் தேங்கிக் கிடந்தது. சாலை விளக்குகள் மங்கிய ஒளியில் சோம்பிக் கிடந்தது வெளி.

காலை ஆறிருக்கும். முனியாண்டியின் பெயர் தொலைபேசித் திரையில் வந்தது

“ எங்கய்யா இருக்க... தவுக்கே சத்தம் போட்டுக்கிட்டு இருக்கான்யா. சீக்கிரம் வந்துத் தொல! இன்னைக்கு சிங்கப்பூருக்குச் சரக்கு கொண்டுபோகணும். தெரியும்ல? வேற டிரைவருக்கு போன் பண்ணி கூப்பிட்டுக்கிட்டிருக்கான்.”

கௌண்டர் திறந்ததும் முதல் ஆளாய் டிக்கட் வாங்கிக்கொண்டார்.

 எம்ஜியாரின் ஒப்பனை பொருட்கள் கொண்ட பை அன்று இயல்பை மீறி கனப்பதாய்ப் பட்டது.  பஸ் ஏறும்போது அந்தப் பை அவர் உட்கார்ந்திருந்த இருக்கையின் மீதே இருந்தது.

இந்த முறை அதனை மறக்காமல் எடுத்துப் போகவேண்டும் என்ற எண்ணம் தோணவில்லை எம்ஜியாருக்கு.

நாசி கொரேங் புங்குஸ்= சோறு பிரட்டல் பொட்டலம்

தவுக்கே= முதலாளி

“

பெண்ணே ஓடிப்போய்விடு....

            பெண்ணே ஓடிப்போய்விடு

     தென்னாப்பிரிக்காவில், சோமாளியாவின்  ஒரு கிராமத்திலிருந்து ஒரு பதிமூன்று  வயதுப்பெண் அந்த ஊரைவிட்டே ஓடிப்போவதாக முதல் அத்தியாயம் விறுவிறுப்பாகத் தொடங்குகிறது. பாலைவன மணலின் தகிப்பு ஒருபுறம், தன்னை விரட்டி வருபவரிடம் சிக்கிக் கொள்வோமோ என்ற பீதி இன்னொரு புறம். செருப்புப் போடாத பாதங்களைச் சுடுமணல் சுட்டெரிக்க சுட்டெரிக்க ஓடி வருகிறாள். பாதங்கள் பழுத்துச் சிவந்து கொப்பளிக்கின்றன. சில இடங்கள் புதை மணல் காலை மேலிழுத்து மூச்செரிக்க பின்னால் திரும்பி பார்த்தவாறே தொடர்ந்து ஓட்டம் பிடிக்கிறாள்.  வெயில் தனலின் சூடு உதட்டை பாலம் பாலாமாக வெடித்து வெளிறச் செய்துவிடுகிறது.தண்ணீரைக் கெஞ்சுகிறது தொண்டை. வியர்வை முற்றிலும் நின்றுவிட்ட அளவுக்கு உடல்நீர் வற்றிவிடுகிறது. கால்கள் இற்றுப்போய்விட்ட தளர்ச்சி. ஆனால் அவள் ஓட்டத்தை மட்டும் நிறுத்தவில்லை. இப்படியே ஓடி ஓடி, ஓடிய களைப்பில், கால்கள் வலுவிழந்து உயிர் போனாலும் போகட்டுமே, அவர் கைகளில் மட்டும் சிக்கிவிடக்கூடாது என்ற பிடிவாதத்தில் நிற்காமல் ஓடி வருகிறாள். உடல் இதற்கு மேல் முடியாது ஓய்வை யாசிக்கிறது! ஆப்பிரிக்க வரண்ட காடுகளில் சதைக் குருதிப் பசியோடு அலையும் மிருகங்களை எதிர் கொள்ளும் பயங்கரமான சூழலையும் சந்திக்கிறாள். ஒரு கட்டத்தில் பிடறி மயிர் சிலிர்த்து கர்ஜிக்கும்  சிங்கத்தை எதிரெதிரே சந்திக்கிறாள். அவள் கால்கள் சிலையாகச் ஸ்தம்பித்து நிற்கிறது. இந்தச் சமூகத்திடமிருந்து வதை படுவதைவிட, ‘ வா சிங்கமே என்னை எடுத்துக்கொள்’ என்று, என்னை விரட்டி வருபவன் கைகளில் சிக்கிச் சாகும் துன்பத்தைவிட நீ என்னை ஒரேயடியாக கொன்று தின்றுவிடுவது மேல், வா என்னை அடித்துக் கொன்று தின்று விடு,” என்று முடிவெடுக்கிறாள். ஆனால் தின்று களைத்துப்போன சிங்கத்துக்கு இந்த ஒற்றை நாடிப் பெண் கவரவில்லை போலும். அதிர்ஸ்டவசமாக அதனிடமிருந்து தப்பித்து தொடர்ந்து பயணிக்கிறாள். பல மைல்கள் ஓடிய பிறகு, திரும்பிப் பார்க்கிறாள் அவள் நெடுநேரம் துரத்தி வந்தவனைக் காணவில்லை.  இத்தனைக்கும் அவளை விடாமல் துரத்திக் கொண்டு ஓடிவருபவன் அவளைப் பெற்ற அப்பன். சற்று வயதானவன்.
இப்படித்தான் விறுவிறுப்பாகத் தொடங்குகிறது இந்நூல். அது நாவலல்ல, சிறுகதையுமல்ல, ஒரு தன்வரலாற்று நூல். அவள் ஏன் ஓடிவருகிறாள் என்று முதல் அத்தியாயத்தின் இறுதியில்தான் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.  368 பக்கங்கள் கொண்ட ஒரு பெண் எழுதிய சுய வரலாற்று நூல். அந்த நூல் நெடுக்க அப்பெண்ணின் துயர வரலாறு பதிவாகியிருக்கிறது.
நான் எப்போதுமே குறைந்தது நான்கு நூல்களை ஒரே நேரத்தில் மாறி மாறிப் படிக்கும் பழக்கம் உள்ளவன். ஏனெனில் சில நூல்கள் போரடிக்க ஆரம்பித்துவிடும். சலிப்புத் தட்டும் இடத்தில் நிறுத்திவிட்டு தடையாளமிட்டுவிட்டு, இன்னொரு நூலை வாசிப்பேன். அதை ஒரு பத்து பக்கம் வாசித்ததும் மேலுமொரு நூல், என என் வாசிப்பு அலகுகள் விரியும். இரண்டாவது சுற்று வரும்போது அந்நூலில் விட்ட இடத்திலிருந்து தொடர முடிவதனாலேயே இப்படியான பழக்கத்தை மேற்கொண்டு வருகிறேன். நான்கையும் ஏக காலத்தில் வாசித்து முடித்துவிடவேண்டும் என்ற என் பிடிவாதம்தான் காரணம். நான் மிக எளிதில் சலித்து ஒதுங்கிவிடக்கூடிய சுபாவம் உள்ளவன். என்றாலும் வாங்கிய எல்லா நூல்களையும் சுவைத்து முடித்துவிடவேண்டும் என்ற சுயம் உள்ளவன். எழுத்து நடையால், சொல்லும் திறனால் சில நூல்கள் வாசிப்பாளனைச் சாதிக்குள் சேராதவனைப் போல ஒதுக்கி வைப்பதை முற்றிலும் நிரகரித்து வாசித்து முடிக்கவேண்டுமென்பதற்காகவே இந்த பன்னூல் வாசிப்புத் திட்டம்.  சில சந்தர்ப்பங்களில் ஆறு மாதங்கள் கடந்த பின்னும் வாசித்து முடித்திருக்கிறேன். ஆனால் சிலவகை நூல்களைப் பிற நூலைத் தொடவிடாத அளவுக்கு என்னை ஈர்த்து தாய் மடியைப் போலத் தன்னகத்தே அணைத்துக் கொள்ளும். அவ்வாறான நூலின் ஒன்றுதான் இந்நூல். நூலின் தலைப்பு ‘பாலைவனப் பூ’ வாரிஸ் டைரி என்று சோமாளிய கருப்பினப் பெண் எழுதி, ஆங்கிலத்திருந்து தமிழாக்கம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. தமிழில் எஸ். ஆர்ஷியா மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார்.
ஆமாம், அவள் அப்பன் ஏன் விடாப்பிடியாக வாரிஸை விரட்டி வருகிறான். தொடர்ந்து சொல்கிறாள்.
அந்த வயதில், அவளுக்குத் திருமணம் செய்து வைக்கத்தான்.
ஒருநாள் அவளை அழைத்து தன் மடியில் உட்கார வைத்து இயல்பை மீறிய கரிசனத்தோடு பேசுகிறான் அவள் அப்பன். அப்போதுதான் அவள் ஒட்டகம் மேய்த்துவிட்டு கொட்டகையைச் சுத்தம் செய்து கொண்டிருக்கிறாள். எப்போதுமற்ற அதிகமான செல்லத்தோடு அவளை அழைத்து மிகுந்த கனிவைச் சொரிகிறான். அந்த அபூர்வக் கணங்கள் அவளுக்குப் பழக்கமில்லை. அதனால் அவள் சுதாரித்துக் கொள்கிறாள். அவள் அப்பன் பாசாங்கான மொழியில் சொல்கிறான்,’அன்பே நீ பெரியவளாகிவிட்டாய்,  தந்தையின் கடமை உனக்குச் சுகபோக வாழ்க்கையை அமைத்துத் தருவதாகும். உன்னைத் பெண் கேட்டு வந்திருக்கிறார் ஒரு தனவந்தர். இதனைவிட ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பம் உனக்கு வாய்க்காது. நம் குடும்பமும் அதனால் தழைக்கும். நீ அவனைத் திருமணம் செய்துகொள் என்கிறார். அந்தச் சொல்லால் அவள் சுதாரித்துக் கொள்ளவில்லை. ஆனால் அவள் இதுகாறும் தன் கண்களால் பார்த்துவந்த தன் வயதுப் பெண்களின் வாழ்க்கையும், அவள் தாயின் சொற்களும் அவளை விழிப்படையச் செய்கிறது.
ஒரு நாள் இரவு, அவள் தாய் அப்பன் இல்லாத நேரத்தில்  சில உண்மை நிலவரத்தைப் புரியும்படி உபதேசிக்கிறாள்.  தான் ஒரு சிறிய பட்டணத்திலிருந்து வந்தவள் என்றும் தனக்கு ஆசைகளைக் காட்டி , திருமணம் செய்வித்தார்கள் என்கிறாள். இந்த கிராமத்துக்கு வந்துவுடன்தான் எல்லாம் பொய் என்றும் தான் பெரிதாக ஏமாற்றப்பட்டதையும் உணர்ந்ததாகச் சொல்கிறாள்.  என்வே என்னைப்போல நீயும் பாழுங் கிணற்றில் விழுந்து விடாதே பெண்ணே. சுதாரித்துக் கொள் என எச்சரிக்கிறாள்.
இந்தப் புத்திமதிக்குக் கூடுதலாக அவள் வயதுப் பெண்களின் வாழ்க்கையை, அதாவது ஆண்களுக்கு அடிமையாக, போகப் பொருளாக இருப்பதைக்  கண்கொண்டு பார்க்க முடிந்தது. அவளுக்கும் அது நேரும் சந்தர்ப்பங்கள் தெளிவாகவே தெரிந்தன.
ஒருநாள் ஒரு பக்கத்து கிராமத்திலிருந்து ஒரு கிழவி வீட்டுக்கு வருகிறாள். அவளிடம் ஏதோ ரகசியமாகப் பேசி முடிவெடுக்கப் படுகிறது. அந்த ரகசியச் செயலுக்காக அவளிடம் ஒரு தொகை கொடுக்கப் படுகிறது. பல மாதங்கள் சிரமப்பட்டுச் சேமித்தால்தான் அவ்வளவு தொகையைக் கொடுக்க முடியும். வாரிஸ் டைரி  மூப்பெய்தி அப்பாதுதான் சில மாதங்கள் ஆகிறது. அவள் ஆளான பிறகு செய்ய வேண்டிய சடங்குக்கான ஊதியத்தைத் தான் அவள் பெற்றுக் கொள்கிறாள். ஆனால் அது என்ன சடங்கு என்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை. தாயைக் கேட்க அவள் மழுப்புகிறாள். பெண்களுக்குச் செய்ய வேண்டிய வழக்கமான சடங்கு என்று பட்டும் படாமல் சொல்லி வைக்கிறாள். அதெல்லாம் அவள் உள்மனதில் பெரும் புதிரை உண்டாக்குகிறது.
ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில் அவளை அவள் தாய் காட்டுப் பக்கம் அழைத்துச் செல்கிறாள். வாரிஸ் துருவித் துருவிக் கேட்டும் அவள் ஏதேதோ சொல்லி மறைக்கிறாள். ஆனால் அவள் சொல்லும் காரணங்களை ஏற்க முடியவில்லை. தனக்கு ஏதோ ஆபத்து நடக்கப் போவதை அவள் உள்மனம் எச்சரித்தபடியே இருக்கிறது. அக்காட்டின் ஒரு புதர் நிறைந்த பக்கம் போகிறார்கள். அங்கே அவள் வீட்டுக்கு வந்து பணம் வாங்கிப்போன கிழவியும் இன்னும்  நான்கு பெண்களும் முன்னமேயே வந்து காத்திருக்கிறார்கள். வாரிஸுக்கு இப்போது பீதி மோதுகிறது. நெஞ்சுக்குள் பாறை வெடிப்பு! அவளை அந்தப் பெண்கள் இறுகப் பிடித்துச் மல்லாக்கச் சாய்க்கிறார்கள். அவள் அம்மா ஒதுங்கிக் கொள்கிறாள். அவளை இடுப்புக்குக் கீழ் உள்ள துணிகளை நீக்குகிறார்கள். வாரிஸ்,” ஏன் என்னை என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்?என்னை விடுங்கள்,” என்று திமிறுகிறாள். கால் கைகளை உதறுகிறாள். ஆனால் அந்த நான்கு பெண்களின் பிடி மேலும் இறுக்கமாகிறது. பதினோறு வயதுச் சிறுமியால் அப்பிடியிலிருந்து மீள முடியவில்லை.’அம்மா அம்மா’ என்று கதறுகிறாள். அவள் தாய் அருகே இல்லை என்றதும் அவளுக்குள் பயம் இருளைப்போலச் சூழ்ந்து திரள்கிறது. அவள் அம்மாவால் இந்தக் கொடுமையைப் பார்க்க முடியாமல்தான் அவள் கண்மறைந்திருக்கிறாள்.
அக்கிழவியின் கையில் ஒரு பளபளத்து மின்னும் கூர்முனைகொண்ட சிறிய கத்தி இருக்கிறது. அவள் அதனை தன் மடியில் மறைத்து வைத்திருந்ததை அப்போதுதான் பார்க்கிறாள் வாரிஸ். வாரிஸின் கால்களை இரு பெண்கள் அகற்றிப் பிடிக்க, ஒருத்தி அவள் நெஞ்சின் மேல் அமர்ந்து அசையாது அமுக்கியிருக்க இன்னொருத்தி வாரிஸின் கைகளை அசையாது இறுக்கமாகப் பற்றிக் கொள்கிறாள். அவள் நிராயுதபாணியாக ஒன்றுமே செய்ய முடியாது கையறு நிலைக்கு ஆளாகிறாள். அந்தக் கிழவி இப்போதுதான் தன் கைவரிசையைக் காட்டுகிறாள். வாரிஸின் பெண்ணுறுப்பைக் கீறி குருதி கொட்டக் கொட்ட ஏதோ செய்கிறாள். உதிரம் பீறிட்டு அடிக்கிறது. பின்னர் பெண்ணுறுப்பைத் தைத்து மூடிவிடுகிறாள்.அவள் வலியால் போடும் கூச்சல் காட்டை அசைக்கிறது. பறவைகள் மரத்தின் கிளைகளிலிருந்து படபடத்து வேற்றிடம் நோக்கி விரைகின்றன. காற்று நின்றுபோனது! அவள் அரை மயக்கத்தில் வீழ்கிறாள். ரத்தம் தன் தொடைகளை நனைத்து நிறைகிறது. தன் மேலாடையிலும் பரவிப் பிசுபிசுக்கிறது. கிழவியின் கத்தி குருதிக் கறை காய்ந்து காயாமல் சிவந்து உறைந்து மினுக்குகிறது. அந்தச் சடங்கு முடிந்து அவளைச் சுமந்து வீட்டில் சேர்க்கிறார்கள். அவள் பெண்ணுறுப்பிலிருந்து ஏதோ ஒன்று  நீக்கப்பட்டிருப்பதை அவளால் உணரமுடிகிறது. (உணர்ச்சி மையமிடும் பகுதி அது) அந்தப் புண் ஆற நாள்கள் பிடிக்கிறது. அதன் பின்னர் சிறுநீர் கழிக்கச் சிரமப் படுகிறாள். சொட்டு சொட்டாகத்தான் போகிறது. ஒவ்வொரு முறையும் நீர் வெளியேறும் வேளை வலியைத் தாங்க முடியவில்லை. ரத்தமும் நிணமுமாக கலந்தே வெளியேறுகிறது. அவள் தாயிடம் அவள் வெகுநாட்கள் பேசவில்லை. தென்னாப்பிரிக்காவில் கிராமங்களில் வயதடைந்த பெண்களுக்கு நடக்கும் அநியாயம் இது. எல்லாப் பெண்களுக்கும் நடக்கும். ஆனால் அதுவரை இந்தச் சடங்கு பற்றி பெற்றோர்கள் வாயே திறக்கக் கூடாது. அங்கே மருத்துவ அறிவு வளர்ச்சிக்கும் பெரிய இடமில்லை. இந்தக் கொலை பாதகச் செய்லைக் கடந்து வந்த பெண்களும் ஏதும்  பேசக் கூடாது என்ற உத்தரவு வேறு!.
சிறிதும் கருணையற்று, உயிரை உறிஞ்சும் அறுவை ஏன் செய்யப் படுகிறது? அவள் திருமணமாகும் வரை கற்பை யாரிடமும் பறிகொடுக்கக் கூடாது என்பதால்தான். உறுப்பைப் தைத்து மூடிச் சிறிதாக்குவது இந்த கொடுங் காரணத்தால்தான். சிறுநீரைக்கூட சுதந்தரமாகப் போக விடாமல் செய்யும் இந்தக் காட்டுமிராண்டித்தனம் கடவுளின் பெயரால் நிகழும் அபத்தம் அங்கே இன்றும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. இது நடந்த பின்னரே அவளுக்குத் திருமணம் நடக்கும். சாந்தி முகூர்த்தம்  அவளை நெடுநாள் தொல்லையிலிருந்து விடுவிக்கவேண்டும் என்பது இன்னொரு அபத்தமான வேதனை. சாந்தி முகூர்த்தம் மேலுமொரு வலிச் சடங்காக அமையப் போகிறது என்பதை கற்பனை செய்துகூடப் பார்க்க முடியவில்லை.
இந்தக் கொடுமையான வாழ்க்கையிலிருந்து விலகி விடுபடவே அவள் தப்பித்து ஓடுகிறாள். அவள் அப்பனிடமிருந்து தப்பிப் பிழைத்தாலும் துன்பம் அவளை விடாமல் விரட்டி.வருகிறது. அவள் நெடுஞ்சாலையை வந்தடைகிறாள். ஒரு நாள் முழுப்பட்டினி. பசியில் கால்கள் தடுமாறுகின்றன. பார்வை இருளடைகிறது. வெயில் கனத்து சுட்டெரிக்கிறது. அப்பாது ஒரு லாரி வரவே கையசைத்து நிறுத்துகிறாள். பின்னால் சுமையோடு சுமையாக ஏறிக்கொள்கிறாள். லாரி ஓரிடத்தில் நிற்கிறது. டிரைவர் லாரி மேல் ஏறி அவளை வன்கொடுமை செய்ய முயல்கிறான்.  சற்று ஓய்வெடுத்ததும் அவள் மீட்சியடைய, அவன் நெஞ்சில் எட்டி  உதைத்து,  அவனிடமிருந்து தப்பித்து ஓடுகிறாள்.
பின்னர் அவள் வந்தடைந்தது  ஒரு சிற்றூர். அங்கேதான் அவள் அக்காள் இருக்கிறாள். அவளைத் தேடி வீட்டை அடைந்து சில நாட்கள் அங்கே அடைக்கலமாகிறாள். ஆனால் அக்காளின் கணவன் வாரிஸின் அப்பாவுக்கு செய்தி அனுப்பிவிட, வாரிஸ் சொல்லாமல் கொள்ளாமல்  அங்கிருந்து தப்பி வேறோர் இடம் நோக்கி ஓடுகிறாள். எங்கே போகிறாள் என்பது அவளுக்குத் தெரியாது. ஆனால் போகுமிடங்களிலெல்லாம் பலவிதமான தொல்லைகள் காத்திருக்கின்றன.
பக்கங்கள் நீளும் என்பதால் சற்று சுருக்கமாக்கிவிடுகிறேன். சந்தர்ப்ப வசத்தால் ஒரு பெரிய பட்டணத்தில் வீட்டு வேலைக்காகப் போய் சேருகிறாள். அங்கிருந்து அவள் வாழ்க்கையின் புதிய அத்தியாயங்களும் திருப்பங்களும் நிகழ்கின்றன. தன் எஜமானரின் உதவியால் அங்கிருந்து அவள் லண்டன் போகிறாள். லண்டனில் தன் எஜமானரின் வீட்டு வேலைப்பணிப்பெண்ணாக இருந்து கொண்டே , இன்னொரு பெண்ணின் மூலம் ஒரு விளமபர அழகியாக (மோடலாக) ஆகிறாள். பின்னர் கொஞ்சம் பிரபலமாகி ஒரு ஜேம்ஸ்போண்ட் திரைப்படத்தில் சிறிய பாத்திரத்தில் நடிக்கும் வாய்ப்பு கூடுகிறது. மெல்ல சில திரைப்படங்களில் நடித்துக் கொண்டே விளம்பர அழகியாகவும் மேலும் பிரபலமாகி கைநிறையச் சம்பாதிக்கிறாள். ஆனால் பிரிட்டன் குடியுரிமை அவளுக்குக் இல்லை என்பதை அவள் நிறுவன உரிமையாளர்கள் எச்சரிக்கின்றனர். இதற்கிடையில் பிரிட்டனில் குடியுரிமை பெற ஒர் குடிகார ஆடவனை ஒப்பந்தத் திருமணம் செய்ய வேண்டிய கட்டாயம் உண்டாகிறது(அவன் வேலையே, ஆமாம் இவள் என் பெண்டாட்டிதான் என்று பத்திரத்தில் கையொப்பமிட்டு ‘மனைவி’யிடமிருந்து கட்டணம் பெறுவதுதான்). அதற்கு வேறு, தன் சம்பாத்தியத்தைக் கொட்டிக் கொடுக்கிறாள். அவனால் நேரும் துன்பங்கள் சொல்லி முடியாது. அங்கிருந்து ப்ரான்ஸ்,அமெரிக்கா என தொழில் நிமித்தம் செல்கிறாள். கருப்பின விளம்பரப் பெண்களுக்கு அங்கே வாய்ப்பு அதிகம் என்பதால் அந்த குடியேற்றம். ஆனால் அவள் ஒப்பந்தத் திருமணத் தொல்லை அமெரிக்க வரை தொடர்கிறது. அவளைத் திருமணம் செய்தவன் அவளை அடைய பல்வேறு முயற்சிகள் நடக்கின்றன. அவன் நீ இணங்கவில்லையென்றால் நான் குடிநுழைவு அலுவலகத்தில் உண்மையைச் சொல்லிவிடுவேன் என்றெல்லாம் மிரட்டுகிறான். அதனால் அவள் தடுப்புக் காவலில் வைக்க நேரலாம். அதனையும் போராடிக் கடந்துவிடுகிறாள். அவள் ஒருவனைத் திருமணம் செய்த பின்னரும் , இந்தப் ஒப்பந்தப் போலிக் கணவன் தொந்தரவை எதிர்நோக்க வேண்டி வருகிறது. அவள் உண்மைக் கணவன் அவனை அடித்துத் துவைத்தெடுத்து விரட்டிவிடுகிறான். சில சமயம் அவள் போலி கடப்பிதழில் பயணம் செய்த நெஞ்சு பதறும் ஆபத்தையும் சொல்கிறாள்`.
ஒரு முறை சக தோழி அவள் சிறுநீர் கழிக்கும் சிரமத்தைப் பார்த்து என்ன ஏது என்று விசாரிக்க அவள் சொமாளியாவில் பெண்களுக்கும் நேரும் அசந்தர்ப்பத்தைச் சொல்கிறாள். வாரிஸை ஒரு டாக்டரிடம் அழைத்துச் என்று அவளைப்பற்றிச் சொல்கிறாள் தோழி. அந்த டாக்டருக்கு இது பற்றி ஒன்றுமே புரியவில்லை. அவளை இன்னொரு ஆப்பிரிக்க வம்சாவலி டாக்ரிடம் அழைத்துச் சென்று , அறுவை  சிகிட்சை மூலம் நீண்ட நாள் தொல்லையிலிருந்து விடுவிக்கிறார் அந்த டாக்டர். பல ஆண்டுகள் துன்பத்துக்குப் பிறகு அவளுக்குச்  சீராக சிறுநீர் போவதை அவள் பேரின்பமாகக் கருதுவதாக எழுதுகிறாள். எவ்வளவு பெரிய விடுதலை அது என்று நாம் புரிந்துகொள்ளும்போது அவள் கடந்து வந்த இன்னல்கள் நம்மையும் பாதிக்கிறது. எத்தனை ஆண்டுகள் உடல்வதை! உடற்சிதைவு!
ஒரு சொமாளிய உட்கிராமப் பெண்ணாகப் பிறந்து, லண்டனுக்குக் குடியேறி ,ஆங்கில வகுப்புக்குச் சென்று ஆங்கிலம் கற்று தன் விளம்பரப் பெண் தொழிலை விரிவாக்கிக்கொண்டு முன்னேறுவது எவ்வளவு பெரிய சாதனை! சராசரியாகவும், நடுத்தர வர்க்க வாழ்க்கையை வாழும் என்னால் நினைத்துக் கூடப் பார்க்க முடியவில்லை.
பின்னர் அவள் ஒரு படப்பிடிப்புக்குச் சொமாளியாவுக்குத் திரும்பி வந்து தன் விடுதலைக்கு வழிவகுத்த அம்மாவைத் தேடி அடைவதாக இந்தத் தன்வரலாறு நிறைவெய்துகிறது.
இதில் நான் கடந்து வந்த ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் ஒரு அடிமைப் பெண்ணின் வியர்வையின் கரிப்பும், ரத்தத்தின் வாடையையும் நுகர்ந்தேன். அது ஓரு இன்பான துன்பம்!
பெண்ணியம் தமிழில் கடந்த அரை நூற்றண்டாக எழுதப்பட்டு வருகிறது. எல்லா விவாதங்களைப் போல பெண்கள் படைப்புகளில் முன்னெடுத்துச் சொல்ல வேண்டிய கருத்துகள் குறைவாகவும், வார்த்தைகளின் கூச்சல் கூடுதலாகவும் இருக்கும். தமிழகத்தின் பெண் படைப்பாளர்கள் கூச்சல் சொற்கள் பெண்ணுறுப்பு சார்ந்து அதிகம் இருப்பதை வாசிக்கலாம். இதனைத்தான் கூச்சல் என்று சொல்கிறோம். பெண்ணியக் கோட்பாட்டின் உங்கள் கருத்து நிலைப்பாடு என்ன? ஏன் ஆணாதிக்கம் இதனைப் பல நூற்றாண்டுகளாக பெண்களைத் தங்கள் ஆளுகைக்குள் வைத்திருக்கிறது என்ற விவாதம் பெரிதாக முன்னெடுக்கப்படவில்லை. வாரிஸ் டைரி தன் வாழ்க்கைப் போராட்டத்தில் ஆணாதிக்கத்தை உடைத்துக் கொண்டு வெளியே வந்த கருத்துநிலைப் பரப்புக்கு வழிப்பாதை அமைத்ததைப் பார்க்கிறோம். 
பதின்ம வயதைக் கூட அடையாத ஒரு பெண் எவ்வாறு தன்னை அந்தப் பழைய பண்பாட்டிலிருந்து படிப்படியாகத்  விடுவித்துகொள்கிறாள், அவள் கடந்து போகும் பாதையில் பாதங்களைத் தாக்கும் முட்களை எப்படி பிடுங்கி எறிந்து தொடர்ந்து தன் பயணத்தில்  அமைத்துக் கொள்கிறாள் என்பதை அவள் வரலாறு நெடுக்கச் சொல்லி வருகிறாள். பெண்களை வெறும் போகப் பொருளாகக், குடும்பச், சமூகக் கொத்தடிமைகளாக வைத்து, அதனையே தங்கள் பண்பாட்டு விழுமியமாக ஆக்கிக்கொண்ட ஒரு தொல் சமூகத்தின் கட்டமைப்பை உடைத்தெறியும் ஒற்றை மனுஷியாக அவள் தன்னை தகவமைத்துக் கொண்டு, அடிமைப் பெண்களுக்கான வலிமையான எடுத்துக்காட்டாகத் தன்னை நிறுவிக் கொள்வது அவள் சார்ந்த பெண்ணிய எழுச்சிக்கான ஒரு மாபெரும் வெளிச்சமாக இதனை நான் பார்க்கிறேன். அவள் சொமாளியாவில் பள்ளிப் பக்கமே செல்லாதவள். படிப்பு வாசனையை வேறு எந்த வகையிலும் எட்டாதவள். லண்டன் செல்லும் வரை எழுத்தென்பது இன்னதென்று தெரியாது அவளுக்கு. சொமாளியாவில் 1970 முற்பட்ட காலத்தில் கல்வி என்பது ஒட்டகம் மேய்க்கவும், அதன் பால் கறக்கவும், கூடை முடையவுமான பழஞ் சமூகக் கல்விதான் இருந்திருக்கிறது. 1973க்குப் பிறகுதான்  அதன் வாய்மொழிக்கான எழுத்துருவே உருவாகியிருக்கிறது.
இந்தத் தன்வரலாற்று நூல் எழுதும் நோக்கம்கூட, தன் சமூகம் சார்ந்து விழிப்புணர்வை உண்டாக்கவும், அறிவுசார் உலகுக்குக் ஆப்பிரிக்க கொடுமைகளைச் சொல்லவுமே என்று சொல்லி முடிக்கிறாள். பெண்ணியம் என்ற ஒற்றைச் சொல்லின் விழுமியமும் விடுதலையும் இவள் போன்ற போராளிகளால் உய்வடைக.

மாடுகள் மலைகள் ஏரிகள் ~ இறுதித் தொடர் நியூசிலாந்து பயண அனுபவம்

மாடுகள் மலைகள் ஏரிகள்~10 (இறுதித் தொடர்)

பூனாய்காக்கி ஒரு சிற்றூர்தான். சாலையோரத்தில்  ஒரே ஒரு நீண்ட கடைகள் வரிசை கொண்ட சிக்கனமான நிலப்பகுதி. ஆனால் அது பேன்கேக் வடிவிலான பாறைகளும், அதலபாதாள வலைகுடாக்களும் கொண்ட கடற்கரை ஊர். இதனைப் பார்க்கப் போய், கவனமற்றிருந்த  எத்தனை பேர் உயிரை விட்டிருப்பார்கள் என்று சொல்வதற்கு அங்கே சில எச்சரிக்கை வாக்கியங்கள் எழுதப்பட்டிருந்தன. அதில் மிகவும் துல்லியமான, படிமங்களை விரித்து, அச்சுறுத்தவல்ல ஒரு வாக்கியம், "ஒரே ஒரு புகைப் படத்துக்காக, உயிரை இழக்கும் முட்டாளா நீங்கள்' என்பது. ஆமாம் செல்பி தம்படம் என்ற பெயரில் நடக்கும் கோமாளிக் கூத்தை மலேசியாவில் நிறையவே காணலாம். சில பெண்கள்  குறிப்பாக இந்த தம்படம் எடுப்பதில் தங்களைக் கேலிக் கூத்தாக்கிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்க்க முடியும். முன்னர் யாராவது எடுத்துத் தந்து அதனை படமாக்கிக் கொடுக்கும் பழைய தொழிநுட்பத்தை பன்மடங்கு தாண்டிவந்த ஒரு வசதிதாதான் இப்போதுள்ள கருவிகளும்  இந்தத் தம்படமும்.ஆனால் அதற்காக இத்தனை வகைப் படங்களா?  இத்தனை அலட்டல்களா?  தங்கள் அழகை தாங்களே ரசிக்கும் ஒரு உத்தி இது என்றாலும் கண்ணாடி என்ற் ஒன்றும் இருக்கிறதே! பொதுவில்   எதற்கு  உடற்பயிற்சியெல்லாம்? சில ஆண்டுகளுக்கு மு நான் காசி சென்றிருந்தேன். அங்கே என் படத்தை எடுக்க அவருக்கு என் படக்கருவுவியைக் கொடுத்து பதிவு செய்யச் சொன்னேன். படம் எடுத்த படங்களைக் கழுவிப் பார்த்தால் அதில் ஒரு பெரிய விழி அகோரமாய்ப் பதிவாகி இருந்தது. அது யாருடைய விழி என்றால் படம் எடுத்தாரே அவருடையது, என்ன ஆனது தெரியுமா? அவர் படக்கருவிவியை அவர் கண்பக்கம் வைத்து எடுத்துவிட்டார். எனவே தம்படம் தொழில்நுட்பம் அறிமுகமானதற்கு அவரே ஆதி முதல்வர். இதனை வரலாறு பேசும் ஒரு நாள்!.
 ஆடவர்களே    இந்தப் பெண்களிடம்' நீ அழகாய் இருக்கிறாய் எனக்கும் பயமாக இருக்கிறது' என்ற ஒரு  வார்த்தை   பேசுங்களேன். அவர்கள் அழகை அவர்களே எத்தனை முறைதான்  படம் எடுத்துக் கொள்வார்கள்?  இவை  தம்படங்களா? தம்பட்டப் படங்களா?
பேன் கேக் கட ற்கரையறுகே,     வேலி  போட்ட இடத்தைத் தாண்டி பாறையின் மேலேறி படம் பிடிக்கும் போது வழுக்கினால் அவ்வளவுதான். ஆள் அடையாளமில்லாமல் காணாமற் போய்விடுவர். அவ்வளவு ஆழம். பேயெனப்  பாறையில் மோதும் அலைகள் நம்மை அடித்து எங்கேயாவது செருகிவிடும்..

பூனாய்க்காக்கி என்று சிற்றூரிலிருந்து கடற்கரைக்கு ஒற்றையடிப்பாதை உள்நுழைகிறது, இரண்டு கிலோமீட்டர் நீளத்துக்கு நெடுக்க பேன் கேக் பாறைகள் தான். kuih berlapis இருக்கல்லாவா அதுபோன்ற நேர்த்தியாக செய்யப்பட்டதுபோன்ற வடிவமுள்ள பாறைகள். உலகில் எங்கேயுமே பார்க்க முடியாத வடிவ ஒழுங்கு கொண்ட பாறைகள். இந்த வடிவப்பாறைகள் உண்டானது    என்பதற்கான் மண்ணியல் (பாறையியல் என்று சொல்லலாமா?) ஆய்வாளர்கள் ஆய்ந்து சொல்லியிருக்கிறார்கள்.  கடந்த காலங்களில் வீசிய பெரும் அலைகளும் , வேகமான காற்றும் இதனை இப்படி ஆக்கியிருக்கிறது என்கின்றனர். ஆனால் அலைகளுக்கும்  காற்றுக்கும்  ஓவியக் கலை  தெரிந்திருக்குமா ?  இயற்கை தாயன்னையின் அழகு    ஒரு பிரபஞ்ச ஏற்பாடுதா  னே.     பாறையில் கலந்திருக்கும் சுண்ணாம்பு கற்களை இந்த அலைகளும் காற்றும் அறுத்து அறுத்து அதனை வரி வரியாக்கியிருக்கின்றன. நம்ப முடியாத அளவுக்கு நேர்த்தியும் நுட்மும் கலந்தவை அவை! காற் றும், நீரும் நெருப்பும் வெகுண்டால் உண்டாகும் பாதிப்பை சொல்ல ஆய்வாளர்கள் தேவையா என்ன. இந்த பேன் கேக் வடிவப் பாறைகளே போதும்!

வலைகுடா  அதல்பாதாளத்தில் ஓரிடத்தில் பெண்ணின் தலைமுடிபோல் அலையில் அலையாடுகிறது  நீண்ட   கூந்தல். இது ஒருவகை கடற்செடி. அலையில் பேய்போல அலைவதால்    பேய்க்  கூந்தல் என்கிறார்கள். பேய் அலையுமா ? மனம்தான் கட்டுக்கடங்காமல் அலையும். மனப்பேயைத்தான் பேய் என்கிறார்களோ.

இதனை முதல்நாள் அந்தி வேளையில் பார்த்துவிட்டு மறுநாள் காலையில் மீண்டும் வந்து பார்த்தோம். முதல் நாள் காலையில்தான் தெரியாமல் ஒரு வெள்ளைக் காரனை நோக்கி,  அப்போது   அவன் படம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தான்,  நீ எந்த ஊர்க்காரன் என்றேன். அப்போது என் கைகள் அவன் தோளைத் தொட்டன.எல்லா வெள்ளையர்களும் நட்புறவை விரும்புபவர்கள் என்ற   நினைத்தது என் தப்புதான். வயிறு பெருத்து பீமன் மாதிரி இருந்தான்.  நான் கேட்ட உடனே,fuck off,அப்படின்னா, நான் அவன் வார்த்தையை சரியாக உள்வாங்காமல் யெஸ் வாட்  என்றேன். I said off from me  என்றான். நான் அதல பாதாளத்தின் விளிம்பில்  நின்று கொண்டிருந்தேன்.  வசதியாய் நின்றிருந்த   அவன் என்னைத் தள்ளினால் அவ்வளவு தான் நான். எனக்குச் சனிப் பெயெர்ச்சி நடக்கிறது என்று எண்ணி நான் விலகிப் போய்விட்டேன். ஆனால் பின்னர் அவனை ஒரு கெட்ட வார்த்தையிலாவது திட்ட வேண்டும் என்று தேடினேன். அப்போது   என் மருமகனும் அவர் நண்பரும் பக்கத்தில் இருந்தார்கள். அவர்கள் துணை பலத்தோடு அவனோடு நான் பொருத முடியும்.நானில்லை அவர்களை ஏவிவிட்டு. ஆனால் அவர் அதிர்ஸ்டம் அவன் தப்பிவிட்டான்.   அவனும் ' படமெடுப்பவன்' என்று தெரிந்திருந்தால் கேட்டிருக்க மாட்டேன்.

அன்று விடுதியைக் காலி செய்துவிட்டு மீண்டும் பிக்டனை நோக்கி பயணமானோம்.    பிக்டனில் தங்கிவிட்டு  மறுநாள்  காலை பெர்ரியைப் பிடித்து ஆக்லாந்துக்குச் செல்லவேண்டும். நீண்ட பயணம்தான்.

போகும் பாதையில்தான் தங்கச் சுரங்க ஒன்று தென்பட்டது. கிரைஸ்சர்ச்சைச் சுற்றி நிறைய தங்கச் சுரங்கங்கள் உள்ளன. இடையில் ஒருவன் தனியாக தங்க வேட்டையில் இறங்கியிருந்ததைப் பார்த்து அவனிடம் பேச்சு கொடுத்தோம். அவனுக்கு வயது 20கூட இல்லை. அவனிடம் ஏன் இந்த படிக்க வேண்டிய வயதில் என்று கேட்டோம். நான் நிறைய தங்கம் தோண்டி எடுத்துவிட்டேன் , இப்பழக்கம் என்னைப் பித்துபிடித்து அலைய வைத்துவிட்டது? அதிகம் படித்தாலும் இவ்வளவு என்னால் சம்பாதிக்க முடியாது, என்று சொன்னான்.

பூனாய்க் காக்கியைத் தாண்டி சில மைல்களில் தங்கம் தோண்டி எடுக்கும் இடம் ஒன்று இருந்தது. வலது பக்கம் வேனைத் திருப்பி நூறு மீட்டர் போனவுடம் 1800 களில் கிட்டதட்ட 1860லிருந்து செயல் பட்டுவரும் தங்கச் சுரங்கத்தைக் காட்டினான் அத்துறையில் வாழ்நாள் முழுவதும் செலவழித்த  ஒரு வெள்ளையன். இவனுடைய முன்னோர்கள் தங்கம் கண்டெடுக்கப் பட்ட தொடக்க காலத்தில் இங்கே வந்திருக்கிறார்கள். 1860 களில் ஒத்தாகோ நியூசிலாந்தில்தான் முதன் முதலில் தங்கம் இருப்பதைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். பிரிட்டனிலிருந்து பல்வேறு ஐரோப்பிய நடுகளிலிருந்தும் சீனாவிலிருந்தும் தங்கம் தேடி இங்கே வந்திருக்கிறார்கள்.  இதுவரை  2 மில்லியன் கிலோ தங்கத்துக்கு மேல் இந்த நாடுகள் தங்கள் நாட்டுக்கு கொண்டு சென்றுவிட்டார்கள். அவர்களில் பலர் இங்கேயே தங்கிவிட்டார்கள். நம் நாட்டுக்கு ஈயம் தேடி வந்த சீனர்கள் போல , கனிமவலம் தேட வந்த ஐரோப்பியர்கள் போல, அங்கேயும் தங்கம் தேடிப் போயிருக்கிறார்கள். எவ்வளவு சுரண்ட முடியும் அவ்வளவவையும் சுரண்டுவதுதான் ஐரோப்பியர்கள் சாமார்த்தியம்.  அதிகாரம் மூலம் அதனைச் செய்வார்கள்.

நான் படித்த வரை மிகக் கொடுமையான சம்பவம் பதினேழாம் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டுகளில் இந்த இரக்கமேயற்ற பிரிட்டிஷ் காரர்கள் இந்தியாவிலுள்ள தாதுப் பொருட்களை தங்கள் நாட்டுக்குக் கடத்தி பல லட்சம் இந்தியர்களைப் பட்டினியால் சாக வைதததுதான்.  இதனைத் தாது பஞ்சம் என்று வரலாறு சொல்கிறது. இருக்க இடமின்றி, உணவி ன்றி சாலை யோரம் பசியால் வாடி சுருண்டு செத்தவர்கள் எண்ணிக்கை பல லட்சம். அவர்கள் சாவதைப் பார்த்துகொண்டே தங்களின் தாதுப்பொருளை ஏற்றுமதி செய்தவர்கள் இந்த பச்சாதாப மனமேயற்ற பிரிட்டிசார். இவ்வாறான   பஞ்சத்திலிருந்து பயந்து ஓடி வந்தவர்கள்தான்  சஞ்சிக்கூலிகள்  என்று நாம் சொல்லும் நம் மூதாதயர்கள். நூற்றுக்கணக்கான நாடுகளுக்கு பிரிட்டிஷ்காரகள் இவர்களை அழைத்துச் சென்று உழைப்பைச் சுரண்டியிருக்கிறார்கள். மொரிசியஸ் பிஜி, பர்மா. மலாயா, இஸ்ட் இண்டிஸ் என அவற்றுள் சில.

தங்கம் தேடி நியூ சிலாந்து, ஆஸ்திரேலியா சென்ற சீனர்களில் பலர் அங்கேயே தங்கி விட்டார்கள். பொருளாதாரத்தில் அவர்களுக்கு ஈடாகவும் இருக்கிறார்கள். தங்கள் மொழி அழியாமல் இருக்கவும் இன்றுள்ள சந்ததி சீன மொழி பேசுவதை பல கடைகளில் பார்த்தேன். ஆனால் இந்தியர்கள், குறிப்பாகத் தமிழர்கள் சென்ற இடங்களில் தமிழையும் மறந்து அடிமைப் போக்கையும் விடாது வாழ்பவர்க  ளாகத்தான் இன்று பார்க்கக் கிடைக்கிறது.

நான் மேலே சொன்ன தங்கச் சுரங்கத்தை பத்து டால்ர் கொடுத்து சுரங்கத்தினுள் நுழைந்து பார்த்தோம். இன்னும் கூட மண்ணில்  கலந்த தங்கத் துகல்கள் மின்னுவதைப் பார்க்க முடியும். தொடக்க காலத்தில் தங்க தோண்டி அவற்றைத் துகல்களாக சலித்து எடுக்கும் பழைய முறை தொழிநுட்பத்தைப் பார்க்க முடியும்.

அங்கிருந்து கிளம்பி மீண்டும் பிக்டன் அடைந்தோம். அங்கே அன்றிரவைக் கழித்துவிட்டு வெலிங்கடனில் கரையேறி ஆக் லாந்து சென்று கோலால ம்பூர் வந்தடைய வேண்டும்.

ஆனால் எங்களைப் பிடித்த சனிப்பெயர்ச்சி விட்டபாடில்லை. மழையானதால் துவைத்த துணிகள் காயவில்லை. ஐரோப்பிய வீடுகளின் உள்ளே கனல் அடுப்பு இருக்கும். குளிர் காலத்தில் உடலைச் சூடேற்ற. காயாத துணிகளைக் காயவைக்க என் மருமகன் வெளியே இருந்த விறகுகளை எடுத்துவது நெருப்பு மூட்டினார். துணிகளை அருகே வைத்து  காயப்போட்ட   சில நிமிடங்களில் கனல் அடுப்புக்கு  மேலே இருந்த கிரு ஸ்த்துமஸ் அலங்காரப் பொருடகள்  நெருப்புப் பிடித்துக் கொண்டது. சைரன் சத்தம் கேட்ட பிறகே நெருப்பு பரவுவதைப் பார்த்தோம்.வீட்டின் விட்டம் பலகையால் செய்யப் பட்டது. அது தீப்பிடிப்பதற்கு முன்னர் என் மருமகன் ஓடிப்போய் அந்த அலங்காரங்களை நீக்கினார். கையில் தீப்புண்ணோடு வீடு தப்பியது. மறுநாள் அந்த அலங்காரத்தை முன்பிருந்தது போலவே பொறுத்திவிட்டு நல்ல பிள்ளையாக வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.  வீட்டு உரிமையாளரிடமிருந்து   இதுவரை புகார் வரவில்லை.

காலையிலேயே பிக்டனில் பெர்ரி பிடித்து, வெலிங்கடன் வந்து, மீண்டும் பழயபடி ஆக்லாந்துக்கு ஓடியது வேன். அன்றிரவு மீண்டும் கோலாலம்பூருக்கு பயணம். குறைந்தது 5000 மைல்கள் வேனில் பயணமா  கியிருப்பதாக மீட்டர் காட்டியது. அடேங்கப்பா?
முற்றும்.

மாடுகள் மலைகள் ஏரிகள்~ 9 நியூசிலாந்து பயண அனுபவம்

மாடுகள் மலைகள் ஏரிகள்~ 9

அதிகாலையில் பனிமலைக்கு எல்லாரும்  கிளம்பியபோது நான் அவர்களோடு நான் போகவில்லை. என் செவிகள் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் சில தொல்லைகளைக் கொடுத்து வந்தது. கண் காது மூக்கு டாக்டர் செ விப்பறையில் சிறு துளை விழுந்திருக்கிறது, அதனால் சத்தம் உள்ள   இடத்தைத் தவிர்க்கும் படி அறிவுறுத்தினார். நான் தொலைக்  காட்சி கூட பார்ப்பதில்லை. சினிமா தியேட்டர்கள் அதை விட மோசம்.  கொஞ்சம் கவனமாக இருந்ததால் செவிப்பறை கூடி வந்தது. உலங்கு வானூர்தி அதிக ஒலி எழுப்பக் கூடியது.எனவே தவிர்த்தேன். ஆனால் எல்லாருக்கும் செவி பாதுகாப்பு கருவி கொடுத்தார்கள் என்றார்கள். நான் போகவில்லை என்றதும், அன்றைக்கான காலை பகல் உணவை நான் தயாரிக்கும்படி ஆனது. முதல் நாள் வாங்கி வைத்த இறாலைப் சம்பல் செய்தேன்.  வெள்ளரிக்காயை (9  ரிங்கிட்) முட்டை கலந்து சூப் செய்தேன். பகலுணவு உண்ணும் போது சாப்பிடச் சாப்பிட சாப்பிட்டுகிட்டெ இருக்கணும் தோணுது என்றார்கள். ஒரு கலைஞனுக்கு எல்லாமே எளிதில் கைவரும்.

பனிமலைக்குப் போய் வந்தவர்கள் மறக்க முடியாத அனுபவம் என்றார்கள்.பாதங்கள் பதியப் பதிய வெண்பனி பூவாய் முகிழ்ந்தது என்றார்கள். சரி நமக்குக் கொடுத்து வைத்தது அவ்வளவுதான்! சிக்கிம் மலையுச்சியிலிம் பெய்ஜிங்கிலும் நான் பனிமலையில் சருக்கி விழுந்திருக்கிறேன்.

ஆனால் அதவிட , அன்று காலையிலேயெ உலகில் மிக முக்கியமான இடமான கிலேசியர் அருகில் போய் பார்க்கக் கிடைதத்து.Franz Joseph Glacier என்ற  பெயர் மிக பிரசித்தமான பனிக்கட்டி உறைந்த மலைப் பள்ளத்தாக்கு. உலகில் மிகச் சில இடங்களில்தான்   இதனைப் பார்க்கலாம். மலை பள்ளத்தாக்கில்   கெட்டிதட்டிப்போய் மூடிக்கிடக்கும் ஐஸ் கட்டி மலை இடுக்கு அது. பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாய் கெட்டிதட்டிப்போன ஐஸ் அசையாமல் உருகாமல் அப்படியே கிடக்கிறது.

அதன்  உறைத்தன்மை உலகம் வெப்பமாதல் காரணமாக வெகுவாகப் பாதிக்கப் பட்டிருப்பதாக அறிவியல் அறிஞர்கள் எச்சரிக்கிறார்கள். அதனை நேரடியாக பிரான்ஸ்  ஜோசப் உறைப்பனிமலை உருகிக் கறைவதைக் காணமுடிகிறது. நான் அந்த மலையுச்சிக்கு நடந்து போகும்போது உறைப்பனி உருகி ஐஸ்கட்டியாக அருவியில் உருண்டு வருவதைப்  பார்த்தேன் . கரையோரம் கூட ஐஸ்கட்டிகள் ஒதுங்கிக் கிடந்ததைப் பல இடங்களில் பார்த்தேன். ஆனால் கிலேசியருக்குப்  பெரிதாக பாதிப்பு ஏதும் நேராது என்று விக்கிப்பிடியா சொல்கிறது. அதனை என் சிற்றறிவு கொண்டும் யோசித்துப் பார்க்கிறேன். பூமி  வெப்பமாதல் மழை நிறைவாகப் பெய்யும் போது உறைப்பனி பாதிக்கப்படுவதில்லை. ஏனெனில் காடுகள்  சூழ்ந்து மழைக்கான வரத்தை உறுதி செய்கிறது. இப்போதெல்லாம் மழை  போதுமளவுக்குப் பெய்வதைப் பார்க்கமுடியும். அதே வேளையில் மலை உச்சி சிதோஷ்ண நிலையை சீராக வைத்திருக்க உதவுகிறது. உறைப்பனி உடைய உடைய மழைநீர் அதன் உறைத்தன்மையைச்   சமன்  செய்கிறது  . எனவே   மலை பள்ளத்தாக்கின்   உறைப்பனி உருகுவதால்    கடல் மட்டம் உயராது.

ஆனால் வட தென்   துருவ  கடல் மட்டம்   உறைப்பனி உருகி   உயர  வாய்ப்புண்டு.    ஏனெனில் பூமி வெப்பமாகிறது. கடல் விரிந்து பரந்து சூரிய ஒலிக்கு முகம் காட்டுகிறது. வட தென் துருவங்களில் காடுகள் இல்லை. அதனால்  மழை பெய்தல் குறைகிறது . இந்த இரு காராணிகள் கெட்டிதட்டிப் போய்க் கிடக்கும் கடலின் மேல்மட்ட ஐஸ்கட்டிகள் உடைந்து உருகிக் கொண்டே இருக்கிறது. அதனால் என்ன ஆகும்? தீவுக் கூட்டங்கள் மூழ்கும். உயிர்களுக்கு பெரும் ஆபத்து நேர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. மழைக்காடுகள் தான் மனிதர்க்குக் கண்கண்ட தெய்வம். தெய்வத்தைக் குலைக்காதே!

கரை ஓரத்தில் வெள்ளை நிறமுடையவை ஐஸ்கட்டிகள்

பிராண்ஸ்  ஜோசப் உறைப்பனியிடம் 12 கிலோ மீட்டர் நீளம். அது போக்ஸ் (fox}உறைப்பனியிடத்தோடு இணைந்து 20 கிலோ மீட்டர் நீளமாகக் காட்டுகிறது. அதனை வை   ஹு  நதி என்று பெயரிட்டிருக்கிறார்கள்.

பயணம் வந்த நாள் தொட்டு எனக்கு நடைப்  பயிற்சி இல்லை. அதனால் என் இனிப்பளவு உயர்ந்திருக்கலாம். எனவே பிரான்ஸ் ஜோசப் கிலேசியருக்கு  நடந்து போய்ப் பார்க்கும் வாய்ப்பை உபயோகித்துக் கொண்டேன். போக வர இரண்டு மணி நேரம் ஆகிறது. நல்ல நடை. குளிரானதால் வியர்க்கவில்லை.

அங்கிருந்து பூனைகாய்க்கி என்ற தங்குமிடத்துக்குப் பயணம்.  மூன்று மணி நேர நீண்ட பயணம் அது. பெரிய பெரிய நகரங்களுக்கு இடையே சின்னச்  சின்ன ஊர்கள் இருக்கின்றன.  டி அனா என்னும் ஊரில் ஒரு முட்டையின் விலை 5 டாலர்கள். அதாவது 15 ரிங்கிட். ஆனால்   பேரங்காடிகளில் 12 முட்டைகளாக  வாங்கினால் ஒரு  முட்டையின் விலை 1.50 ரிங்கி         ட்டாகிறது.

பூனாய்க் காக்கியில் இன்னொரு அதிசயம் கடற்கரை பாறைகள்.  அதனை பேன் கேக் கடற்பாறை   என்கிறார்கள் .  அங்கேதான் ஒரு வெள்ளையன் என்னைத் திட்டினான்.

தொடரும்...

மாடுகள் மலைகள் ஏரிகள் ~ 8 நியூசிலாந்து பயண அனுபவம்

மாடுகள் மலைகள் ஏரிகள்~ 8

நியூசிலாந்தில் எனக்குத் தெரிந்து மூன்று இடங்களில் இந்த பங்கி ஜம்ப் அதாவது 80 திலிருந்து 140 மீட்டர் வரை பாலத்திலிருந்து கீழ் நோக்கிக் குதித்து சாகசம்   செய்யும்  இடங்கள் இருக்கின்றன . மிகுந்த கவனத்துடனும் பாதுகாப்பு அம்சங்களோடுதான் கிழே குதிக்க ஏற்பாடு செய்கிறார்கள்.. ஆனால் கீழே பார்த்தால் நம்முடைய ஆவி கடைசியாக   நம்மை    நலம் விசாரிக்கும். மணமக்களைப் பார்த்து கடைசியாக ஒருமுறை சிரிங்க என்று கேமரா மேன் சொல்வதன் குறியீடுபோல உணர்த்தும். முதுகுத்     தண்டில் கம்பளி ஊரும்.உச்சி மண்டையில் சிறு சில்லிடல் உணர்வோம். நரம்புகள் உதறும். குருதிச் சூட்டை உணர்வோம். பூமி எதிர்த்திசையில் சுழலும். ஆனால் ஐரோப்பிய பெண் பிள்ளைகளுக்கு அது கொண்டாட்டம். கொண்டாட்டமா உள் அச்சத்தைப் போக்க வலிந்து கொண்டாட்டத்தையும் அச்சம் நீக்கலையும் வரவழைக்கும் சுய தைரிய மூட்டலா என்று தெரியவில்லை. ஒரு பெருங்கூய்ச்சலோடுதான் குதிக்கிறார்கள்.  அதற்கு முன் முன்னேற்பாடுகளை மூன்று முறை சரி பார்க்கிறார்கள். உடல் நிலை சீராக இருக்கிறதா என்று பார்க்கிறார்கள். எண்பதாக இருந்தாலும் உடல் நிலை சீராக இருந்தால் பாயலாம்.

என் மருமகன் குதிக்க வேண்டுமென்றே இவ்வளவு தூரம் வந்தார். சேது கொஞ்சம் பின் வாங்கினார். அவர் மனைவி தீமிதிக்கப்  போகும் பக்தரின் நெஞ்சைத் தடவி திருநீறு இடும் தலைமைப் பூசாரியைப் போல அச்சத்தை நீக்கும் முயற்சியில் இருந்தார்.
நீ குதிக்கவில்லையா என்று கேட்டார் ஒரு பணியாள் என்னை . நான் சொன்னேன் எனக்கு 'தண்ணியில் கண்டம் இருக்கிறது' என்று. என்னைப் பார்த்து what a hell is that?  என்றான்.

கொஞ்சம் தயக்கத்துக்கும் தீராத அச்சத்துக்குப் பிறகு இருவரும்    கட்டணம் கட்டி உள்ளே நுழைந்தனர். முதலில் கால்கள் இரண்டையும் இறுக்கக் கட்டுகிறார்கள். இடுப்பில் கயிறு முனையை உடல் கட்டுக் கோப்போடு இருக்க இணைக்கிறார்கள். என் மருமகனும் சேது அடுத்தடுத்து குதிப்பதைப் படம் எடுக்க மனைவிமார்கள் கேமராக்கள் தயாராக இருந்தனர். நமக்குப் படம் எடுத்தும் கொடுக்கிறார்கள்.

குதிக்கும் முன்னர் அதலபா தாளத்தைப் பார்க்கவேண்டாம் என்று அறிவுறுத்துகிறார்கள். பின்னாலிருந்து நீ தள்ளுவாயா என்று கேட்டதற்கு அவன் இல்லை நீயேதான் குதிக்க வேண்டும் என்று சொன்னானாம் மருமகனிடம். அப்போதுதான் அச்சம் கூடியது என்று  சொன்னார் மருமகன்,   ஆனால்  கீழே குதித்தபோது பயம் நீங்கி  அக எழுச்சி உண்டானது என்றார்.   கீழே உஞ்சல் போல சற்று நேரம்  ஆடி அலைபாய்ந்த பின்னர் அவர்களை ஒரு பணியாள் படகு கரையில் கொண்டு வந்து சேர்க்கிறது. கண நேர மகிழ்ச்சி, அச்சம், மன அதிர்வுதான். ஆனால்    வாழ்நாள்   மனப்பதிவு அது.

அங்கிருந்து மில்பர்ட் என்னும் உ ல்லாசப் படகில்  மலையருவி ( நீர் வீழ்ச்சி water fall என்ற சொல்லின் மொழியாக்கம். அருவி அருமைத் தமிழ்ச் சொல்.  ஆனால் நீர் வீழ்ச்சி என்ற சொல்லை மொழிக்கான சொற்கொடையாக எடுத்துக் கொள்ளலாம், அதுவும் தூயத் தமிழ்ச்சொல்தானே)  அழகையும் மலைகள், இயற்கை காட்சி அழகினையும்  ரசிக்கலாம். .

மில்பர்ட்     ஒரு  குளிர்ப் பிரதேசம். மழையின் காரணமாக குளிர் அதிகமாக இருந்தது. கடற்கரை அருகே உள்ள சுற்றுலாத்தளம். கப்பலில் பயணம் செய்து உல்லாசமாய் இரண்டு மணிநேரம் இருந்துவிட்டு வரலாம். கப்பல் மாலுமி அருகே போய் அமர்ந்து கொண்டேன். அவனே  பயண    வழிகாட்டியாகவும்  இருந்தான். இது கோடைகால     மாதலால் அருவியை பார்க்க முடியாது, ஆனால் உங்கள் நல்லூழ் இன்று மழை அருவிகள் பால் நுரையாய்க்  கொட்டுவதைப் பார்க்கலாம் என்றான்.மலைகள் தாய்மை நிறைந்து பொங்கி ஊற்றியது. பனிப்படலம் மழை நீரில் நனைந்து நனைந்து சிலிர்ப்பை அதிகரித்தது.  ஆழி பொங்கிக் குதித்து நீரை பீய்ச்சியது. மேல் தளத்துக்குப் போய் ரசிக்க முடியவில்லை. மழை. கண்ணாடித் திரை மங்கலாய்த்தான் காட்டியது. இவ்வுலகில் பார்க்க எவ்வளவு இருக்கிறது! ஓராயுள் போதாது.

மில்பர்ட் பல   அழகிய இடங்களைக் கொண்டது. அதிலொன்று கெட்டிதட்டிப் போன பனிக்கட்டி மலை.  ஆங்கிலத்தில்    gilacier என்கிறோம். அதனை நோக்கிப் பயணமான போதுதான் puzzling world என்ற   பொறியியல்    தொழில்நுட்ப விநோத கட்டடக் கலைகளைப் பார்த்தோம். வெனிஸில் சாய்ந்த கோபுரத்தை நிகராகக் கொண்டு இங்கேயும்  அந்நுட்பத்தை    கையாண்டிருக்கிறார்கள்.

அந்தை முடித்துக் கொண்டு Fox Glacier ஊருக்குப் புறப்பட்டோம்.

அங்கே என் பேரன் சற்று நேரம் காணாமற்போய்விட்டான். அவனத்தேடி போனபோதுதான் பிற இனச்   சிறுவர்களோடு கூடிச் சைக்கில் ஓட்டிக்             கொ ண்டிருந்தான். அவன் உடன் இருக்க வேண்டுமென்றே அழை த்து வந்தோம் ஆனால் அவனுக்கான உலகை அல்லது  சூழலை மறந்தே பயணித்துக் கொண்டிருந்தோம். அவன் எங்களுக்கான் மகிழ்ச்சியாக இருந்தானே ஒழிய அவனுக்கான ( குழந்தைமைக்கான)    தேவைகளை நாங்கள் பொருட் படுத்தாமல் இருந்திருக்கிறோம். நவீன உலகம் என்பது சிறார்க்கும்தான் சொந்தம். எப்போதுமே விளையாட்டுக் கருவிக  ளோடு ஒன்றித்துப் போனவன் அங்கே போரடிக்கிறது என்று சொல்லக்    கேட்டோம்.
அவர்களுடைய உலகத்தை நாம் உண்டாக்கிக் கொடுத்துவிட வேண்டும். பெரும்பாலும் நாம் என்ன செய்கிறோம். நம்மைப் பற்றியே நம் உலக்த்தைப் பற்றிய முனைப்பிலேயே இருக்கிறோம். அது பெருந்  தவறு. அதனால்தான் அவன் உலகத்தைத் தேடி அவன் சற்று நேரம் காணாமற்போனான். அவனை அங்கே இருள் சூழும் வரை விளையாட விட்டோம். குழந்தைகளிடம் இன மத மொழி வேறுபாடு இல்லை. அவர்கள் ஒருதாய் மக்கள். அதனால்   தான், ஒரு நிமிடம் கூட ஆகவில்லை அவர்கள் நண்பர்களானார்கள். மகிழ்ந்தார்கள், சண்டை கூட போட்டார்கள். பின்னர் சிரித்து உலகை மறந்தார்கள்.

மறுநாள் காலையிலேயே   என்னுடன் வந்தவர்கள்  வெள்ளிப் பனி மலை மீதுலாவ புறப்பட்டு விட்டார்கள். உலங்கு வானூர்தி அவர்கள் மலையுச்சியில்   பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாய் ஐஸ் கெட்டிதட்டிப் போயிருக்கும் இடத்தைப் பார்க்கக்   கொண்டு போகும். அதற்குக் காலைச் சவாரி போனார்கள். நான் போகவில்லை....

தொடரும்......

மாடுகள் மலைகள் ஏரிகள் ~7 நியூசிலாந்து பயண அனுபவம்

 மலைகள் மாடுகள் ஏரிகள்~7

உலங்கு வானூர்தியின் வழி திமிங்கலத்தைப் பார்க்கலாம் என்றவுடன் ஆர்வமாகிவிட்டோம். கண்டிப்பாய் பர்க்கமுடியுமா என்று விசாரித்தோம். அது உங்கள் அதிர்ஸ்டத்தைப் பொறுத்தது என்றார் விமான ஓட்டி. (அதுக்கு அதிர்ஸ்டம் வேண்டும் எங்களைப் பார்க்க!) . 10 பேரில் இருவருக்கு அது போன்ற வாய்ப்பு கிட்டுவதில்லை. என்றார். நமக்கும் அப்படி ஆகிவிட்டால் என்னாவது என்று பின் வாங்கினோம். அரை மணிநேரப் பயணம்தான். ஆனால் தாழப் பறந்து   காட்டுவார்கள். விலை மிக அதிகம்.  திமிங்கலத்தைப் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிட்டுவதும் சுலபமல்ல. அந்தச் சுற்றுலாத் தளத்தை அரசே நடத்துகிறது.

அங்கிருந்து கிரைஸ்சர்ச் நோக்கிப் பயணமானோம். நாங்கள் பெர்ரியில் ஏறும்போதே  கிரைஸர்ச்சுக்குப் போகும் மலையோரப் பாதை முன்னர்   எரிமலை வெடித்த காரணத்தால் மூடப்பட்டுவிட்டது என்று எச்சரிக்கப் பட்டது. ஆனால் தென்   தீ வுக்குப் போய் இரண்டு நாட்களில் திறந்துவிடப் பட்டிருந்தது. நாங்கள் சுவிட்சர் லாந்தில் பார்த்ததுபோல மலைகளைக் குடைந்து  போடப்பட்ட  நெடுஞ்சாலைகள் இங்கே பெரும்பாலும் இல்லை . பொருட்செலவு அதிகம் உண்டாகும் என்பதனால். அதற்குப் பதிலாக மலை அடிவாரத்தில் கடலுக்கு அருகே பாதை போடப்பட்டிருந்தது. ரயில் பாதை , சாலைகள் இரண்டுமே மலைச் சரிவில்தான். காட்சிகள் அபாரமாக இருந்தன. ஆனால் அங்கே மலைச் சரிவு ஏற்பட்ட பாதிப்பைப் பார்க்க முடிந்தது. சாலைகள் குறுகளாக்கப்பட்டு நெறிசலை உண்டாக்கியது. முழுவதும் கற்கள் பாறைகள்தான். சாலையையும் தண்டவாளத்தையும் கற்கள் மூடி மறைத்துவிட்டன. நாங்கள் போகும் போது சீர் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

சரிவு

பசுபிக் மகா சமுத்திரம் அக்கரை தீவைக்  காட்டாது பரந்து விரிந்திருந்தது. வடக்க தீவுக்கு மறுபுறத்தின் கடற்பரப்பு அது. கரை நெடுக்க நீர் நாய்கள் கரும்   பொதிபோலப்    படுத்துக் கிடந்தன. கரிய நிறத்தில் கரிய பாறையின் மீது. கேமாரவுக்குள் சரியாகக் கிடைக்கவில்லை. பாறைகள்  எரிமலை தீயில்   உருகி பல்வேறு வடிவில் நெளிந்து கிடந்தன.  எரிமலை,  நிலநடுக்கம்   போன்றவை   கிரைஸ்சர்ச்சில்      மட்டுமல்ல, பெரும்பாலான பட்டணங்களில் உயர்ந்த கட்டடங்கள் கிடையாது. ஆக்லாந்திலும்  வெலிங்டனிலும்   மட்டுமே ஒரு சில கட்டடங்கள். எல்லாமே சிறு சிறு தரை   வீடுகள்தான்.

கிரைஸ் சர்ச்சுக்கு நெடும் பயணம் அது. கடும் உஷ்ணம் பயணம்    நெடுக்க. ஆக்லாந்திலும் பிற இடங்களிலும் கோடையும் வீசிய குளிர்   காற்று  இங்கே 'பந்த்' செய்திருந்தது. ஒரு வழியாய்  சீரான பாதைக்கு வந்து சேர்ந்தோம். வழியில் மாடுகளைப் பால் கரக்கும் இடத்தைப் பார்க்கலாம் என்ற ஆசை வந்தது. நூற்றுக் கண்க்கான கரவை மாடுகள் மடி கனத்து கரக்கும் இயந்திரத்தை அடைய வரிசையில் நின்றன.  பால் சுமந்த  அதன் மடிகள்  ஐந்து கிலோ அரிசி மூட்டைபோல விம்மி இரு ந்தன .  கரவைகள்  நின்று நின்று ஒன்று முடிந்து ஒன்று இயந்திரதுக்குள் மடியைக் கொடுக்கின்றன என்று நினைத்தோம். அவற்றை ஒரு மிஷின் பின்னாலிருந்து தள்ளிக்கொண்டு வந்து சேர்வதை உன்னிப்பாக பார்த்தாலே கிடைக்கும். அங்கே ஒருவன் அதன் மடியின்  நான்கு சுரப்பிக்குள்ளும் மிஷினைப் பொறுத்துகிறான். வட இந்தியன். நிமிடங்களில் பால் கரக்கப்பட்டு அவற்றை தன்னிச்சையாக விடுவிக்கின்றன. கரக்கப் பட்ட பால் ஒரு பெரிய தாங்க்கிக்குள் சேகரிக்கப்பட்டு லாரிகளிள் அனு    ப்பப்   படுகிறது.

போகும் வழியில் பழைய கார்கள் சேகரிக்கப்பட்ட இடமும் உண்டு. அதற்குப் பிறகு கோடைகாலத்தில் பயிரி டப்படும் லெவெண்டர் பூக்களும், அதலிருந்து தயாரிக்கப்படும் வாசனைத்       திரவியப் பொருடகள், லெவெண்டர் தேன் என விற்குமிடத்தைப் பார்த்துவிட்டு அடுத்தடுத்து போய்க்கொண்டே இருந்தோம். முன்னர் லெவெண்டர் தேனை எம்வேய் வாங்கி விற்றது. ஆனால்    அவற்றுள்   செயற்கை சுவையூட்டிகளை சேர்க்கிறார்கள் என்று தெரிந்ததும் எம்வேய் விலக்கிவிட்டது. இனிப்பென்றால் அப்படிப்பட்ட இனிப்பு. சீனி அளவுக்கு மீறி கலந்த இனிப்பு.  லெவெண்டர் பூந்தோட்டமும், செர்ரி, பிலம், காய்க்கறி வகையை மட்டுமே கோடையில் பார்க்கமுடியும். பூத்துக் குலுங்கும் நியூசிலாந்தை வசந்த காலத்தில் போனால் பார்க்கலாம். இங்கே குளிர்காலம் கொஞ்சம் பிந்தி வருகிறது.

 வடதுருவ நாடுகளில் நவம்பர் டிசம்பர் ஜனவரி மாதங்கள் குளிர்காலமாகும்.

லெவெண்டர் மலர்கள்

வைத்தாகி என்று சொல்லக் கூடிய இடம்   அங்குள்ள மௌரியர்கள் குடியேறிய ஏரிக்கரை. அது ஒரு  கண் காட்சி இடமாகப் பாதுகாக்கப் படுகிறது. இங்கேதான் முதன் முதலில் ஹவாயி தீவுகளிலிருந்து வந்து குடியேறிய  மௌரிய   வரலாற்றை பாதுகாக்கிறார்கள். இது ஏரிக்கரையாக மட்டுமின் றி வனப்பான நீர்வீழ்ச்சிகள் கொண்ட இடமாகவும் இருக்கிறது..

இதெல்லாம் முடிந்து ஒரு முக்கிய இடத்தை அடைந்தோம். அது பங்கி ஜம்ப். அதாவது 100 மீட்டர் பள்ளத்தில், பாலத்திலிருந்து பாய்ந்து சாகசம் செய்வது. எல்லாம் போதிய பாதுகாப்போடுதான். ஆனால் பாதுகாப்ப்பபைப் பற்றி பயத்துக்கு என்ன விளங்கும்?    அதற்காக  இரு வீரர்களை மலேசியாவிலிருந்து அழைத்துச் சென்றிருந்தோம். ஆனால் பிறர் குதிப்பதைப் பார்த்ததும் மெல்ல பின்வாங்கினர்.  அங்கே    தன் காதலி ஒருத்தி குதிப்பதற்கான கட்டணம் கட்டிவிட்டு அழுதபடி இருந்தாள். காதலான் அவளை ஆறுதல் படுத்திக் கொண்டிருந்தான். அவள் இந்தியப் பிரஜை. ஆனால் வெள்ளையப் பெண்கள் குதிப்பதில் காட்டும் ஆர்வம் நம்மை மெய்சிலிர்க்க வைக்கிறது. என்ன கூய்ச்சல் என்ன குதூகளிப்பு! நாங்கள் அழைத்துச் சென்றவர்களின் மனைவி மார்கள் கூட இருந்ததால் கோழைகள் பட்டம் எளிதாகக் கிடைத்துவிடும் என்ற காரணத்தால் பின்வாங்குவதும் பம்முவதுமாக இருந்தார்கள். குதித்தார்களா இல்லையா....? நியூசிலாந்தில் மிக முக்கிய இடம் அது. குதிக்காமல் வந்தால் அவ்வளவு தூரம் போய் என்ன பயன்?
 தொடரும்.....

அந்த 2 வீரர்கள்

ஆற்றொழுக்கு

தொடரும்......