ஆக்டோபஸ் கவிதைகளும் , அடர்ந்த கவித்துவமும்

7. நினைவைத் தொடரும் தீராத நிழல்



         நான் பள்ளியில் இருந்த சமயம் ஒரு முறை எனக்கொரு தொலை பேசி அழைப்பு வந்தது. அலுவலகத்தில் எனக்கு வரும் அழைப்புகள்  அநேகமாக வேலை சம்பந்தப்படதாகவே இருக்கும். மேலதிகாரிகள், சக தலைமை ஆசிரியர்கள் , பெற்றோர்கள் என இப்படிப்பட்ட வாடிக்கையாளர்களிடமிருந்தே  பள்ளி தொலைபேசியை ரீங்காரமிடச் செய்யும்  . ஆனால் , அன்று என்னைத் திகைப்புற வைத்த அழைப்பு ஒரு பெண்ணினுடையது. என் பதின்ம வயதில் என்னைக்கிரங்கடித்து , என்னை திக்குமுக்காடச்செய்து , என்னை நடைப்பிணமாக உலவவிட்டு , பின்னர் என் கைக்குக் கிட்டாது போன அதே பெண்ணினுடைய அழைப்பு. அவள் தன் பெயரைச் சொன்ன மாத்திரத்தில் என் ஞாபகக்கிடங்கு எங்கும் அலைந்து தேடாமல் பட்டென்று அவளை என் மனக்கண்முன்  கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருந்தது. இத்தனைக்கும் அவளைப்பார்த்து 30 ஆண்டுகளுக்கு மேல் கடந்திருந்தது. முப்பது ஆண்டுகள் கடந்தாலும் அவளை அதிசயாமாய் அதே பதின்மவயதுப்  தோற்றத்தையே காட்சிப்படுதிக்கொண்டிருந்தது நினைவு! அவளின் அப்போதைய ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க பிம்பத்தைக்கூட மனக்கண் முன் நிறுத்த மனசாட்சி இடம் தரவில்லை என்பது அந்தப் பதின்மவயதி உண்டான பாதிப்புதானே!.

முதிராத பதின்ம வயதில் நாம் கொள்ளும் நேசம் ,நட்பு ,காதல் அனைத்தும் மனித மூலையில் நிரந்தரமான ஒரு இடத்தைப்பிடித்துப் பட்டா போட்டு உட்கார்ந்துகொண்டு லேசில் அகல்வதில்லை போலும்! அந்தப் பதிவுகள் காலத்தால் அழிந்துபோகாது , அவ்வப்போது தன்னைப்புதுப்பித்துக் கொண்டு தண்ணீருக்குள் மூழ்கிவிடாத தக்கைபோல மேலெழுந்து நம் நினைவுகளை அலைக்கழிக்கின்றன. சிறு குழந்தை கடையில் இருக்கும் விளையாட்டுப் பொருளுக்கு கேட்டுத் தொல்லை தருவதுபோல , நம் இருப்பை அல்லல் படுத்துகின்றன.

   அவளுக்கும் எனக்குமான நட்பு அவள் வேறொரு தோட்டத்திலிருந்து வந்து அவளின் நெருங்கிய உறவினரான என் அண்டை வீட்டில் தங்கிப் படிக்க வந்ததிலிருந்து தொடங்கியிருந்தது. அவளின் பெற்றோர் வீடு பள்ளியிலிருந்து வெகு தொலைவில் இருப்பதால் அவளை என் அருகே கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருந்தது. அவளின் அன்றாட தரிசனம் என்னை நிலைகுலையச் செய்த வண்ணமிருந்தது. அவள் சித்தியோடு பேசும் குரல் சில சமயம் எனக்கான ரகசியத்தகவலைக் கசிய விடுவதாகப்பட்டது. அவளின் பார்வை என் மேல் எதேச்சையாய் பட்டுத் திரும்பும்போதெல்லாம் நான் என்னிலிருந்து என்னை இழந்தபடி இருந்தேன். எதை நினைத்தோ ஒரு நேர்த்தியான சித்திரத்தைப்போல அவள் அதரங்களில் விரிந்தாடும் புன்னகை, எனக்கானதுதான் என நான் பத்திரப்படுத்திக் கொண்டதுண்டு. அவள் உடல் மொழி வசீகரத்தில் தீக்குழிக்குமுன்  மந்திரிக்கப்பட்ட ஆடுபோல சுயபிரக்ஞையற்று நின்றதுண்டு. அவளிடம் பேசும் சந்தர்ப்பங்கள் அரிதாகவே கிடைத்தன. அப்படியான வாய்ப்புக்களின் வார்த்தையிழந்து உளறிக்கொட்டியதுதான் மிச்சம்.

அவளிடம் என் காதலைச் சொல்லத் தோன்றும்போதெல்லாம் வார்த்தைகள் அனிச்சையாய் முறிந்துபோய் ஊனமாகிப்போனதுண்டு.

ஒரு தலைக் காதலாகவே அவள் இடைநிலைக்கல்வி முடியும் வரை நீண்டது. அவள் என்னை விரும்பினாலா இல்லையா என்பதன் மர்மம் இன்று வரை மதில்மேல் நிற்கும் பூனை எந்தப்பக்கம் தாவப்போகிறது என்று தெரியாமலேயே என் விருப்பம் நசிந்துகொண்டிருந்தது.



அவள் அன்று என்னோடு பேசும்போது தான் லண்டனிலிருந்து நேற்று முன்தினம் தான் வந்தததாகவும். என்னைப்பற்றி விசாரித்ததில் நான் இப்பள்ளியில் வேலை செய்வதாகவும், ஏனோ என்னோடு பேசத்தோணியது என்றும் கூறினாள். லண்டனுக்கு வந்தால் அவள் இல்லத்துக்கு வரவேண்டுமென்று சொல்லித் தொலைபேசி எண்ணையும் வீட்டு முகவரியையும் கொடுத்திருந்தாள். குடும்பத்தைப் பற்றியும் குழந்தைப் பற்றியும் பரஸ்பரமாக விசாரித்துக்கொண்டோம். கடந்த கால குறிப்புகள் எதையும் பேச மறுத்திருந்தோம் இருவரும்!

  அந்த உரையாடல் முடிந்ததும் , முப்பது ஆண்டுகளுக்குப்பிறகு என் முகவரியையும் தொலைபேசி எண்ணையும் தேடிக் கண்டுபிடித்து பிரத்தியேகமாக என்னிடம் ஏன் பேசவேண்டுமென்ற வினா என்னுள் எழுந்துகொண்டே இருந்தது! அவள் என்னை மானசீகமாகக் காதலித்திருப்பாளா. என்னைப்போலவே தன் காதலை வெளிப்படுத்த முடியாமல் திணறியிருப்பாளோ, என்னைப்போலவே அரைப்பைத்தியமாய் அளைந்திருப்பாளா, என்ற எண்ணத்தைக்கடந்து எளிதில் விட முடியவில்லை.

  அவள் நினைவாகவே இருந்த என் நிலையை இக்கவிதைகள் முழுதாகப் பிரதிபலிக்கின்றன.



 1.  போனவாரம் சாரலுக்கு

   குற்றாலம் போனபோது கைப்பேனா மறந்து

   கால் செருப்பு தொலைந்து

   வரும் வழியில் கண்டெடுத்த

   கல் வெள்ளிக் கொலுசொன்று

   கற்பனையில் வரைந்த

   பொற்பாதச் சித்திரத்தை

   கலைக்க முடியவில்லையே     -விகரமாதித்தியன் நம்பி

        ................

2.   திராட்சைக் காரன் ஏமாற்றினாலும்

   திராட்சைகள் ஏமாற்றுவதில்லை

   என்ற வரிகளைக் கணபதி அண்ணனுக்கு

   எழுதியிருந்தேனாம் கடைசி கடிதத்தில்

   வாஸ்தவமாகவே ஞாபகமில்லை

   இப்படித்

   தன்னையறியாமல் செய்கின்ற

   காரியம் ஒவ்வொன்றும்

   நல்லபடியாக அமைந்துவிட்டது எனில்

   எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்

   காற்று கலைந்த

   சங்கரி சிகை மாதிரி      - கல்யாண்ஜி





எதை எதையோ மறந்துபோன இரு கவிஞர்களுக்குக் கையில் கிடைத்த கால் கொலுசும், காற்று கலைத்து அலைந்த சங்கரி சிகையும் இன்னமும் அலைக்கழிக்க வைப்பது வியப்புதானே!

       படைப்பாளிகள் புனைவின் உச்சம் காட்சிப்படுத்தும் சொற்களில் அமைந்திருக்கிறது. தான் அவதானித்த புறச் சூழலை உள்வாங்கி உணர்ந்தும், உணர்தலின் வழி வெளிப்படுத்தும் சொற்களில் சூட்சமத்தில்தான் இருக்கிறது ஒரு கவிதையின் வெற்றி. கவிதைக்கான சொற்கள் நினைத்ததுபோல அமையவில்லையெனில் படைப்பாளன் உணர்ந்த ஒன்றை உணர்த்த முடியாத தடுமாற்றம் உண்டாகிறது. அந்தத் தடுமாற்றம் ஏன் எனச் சிந்திக்கும்போது, அவனிடம் சேகரமாகியுள்ள சொற்களின் சொற்ப எண்ணிக்கையே பதிலாய்க் கிடைக்கிறது. நம்மிடம் உள்ள சொற்களஞ்சியம் குறுகி இருந்தால், படைப்புக்கான சொற்களை அமாவாசை இரவில் தொலைந்த சவரி முடியைத்தேடும் நிலையைப் போலத்தான் ஆகிவிடும். இதற்கு நிவாரணம் என்ன? வாசிப்பின் தளத்தையும் தரத்தையும் விரிவுபடுத்திக்கொள்வதேயாம்.