ஆக்டோப்பஸ் கவிதைகளும் அடர்ந்த கவித்துவமும் (புதிய கவிதைத்தொடர்)

1. மறந்து விடுவதும் மன்னித்து விடுவதும் மனிதத்தன்மையா?



இலக்கிய வாசிப்புத் தளத்தில் மலேசிய வாசகர்கள் கவிதைத்துறையை விட்டு விலகிச்செல்வதாக எனக்குப்படுகிறது. இன்றைய நவீன கவிதைகள் இறுக்கமாகவும் இருண்மைப்போக்கையும் கடைபிடிப்பதால் வாசகர்களில் விலகலைத் தவிர்க்கமுடிவதில்லை.. பிடிக்காத உறவினரை, நண்பரைச் , சக மனிதரை நாம்ட எதேச்சையாகப் பார்த்தவுடன் பார்க்காதமாதிரியான பாவனையில், அவர் பார்வையே பிடிக்காமல் ஒதுங்கி நடந்து விடுவது போலவே கவிதை ஏட்டையும் விரல்களால் தள்ளிக் கடந்து போய்விடுகிறோம். படித்தாலும் புரியாது , வாசித்த மகிழ்வும் உண்டாகாது என்ற சுயகரிசனத்தில் நாம் அதனை நெருங்க மறுக்கிறோம். இது இலக்கியத்துக்கு உண்டாகிக்கொண்டிருக்கும் மிகப்பெரிய பின்னடைவு.

ஆனால் பல நல்ல கவிதைகளுக்குள் நம்மை வசீகரிக்கும் அம்சங்கள் நிறைய இருக்கும். நம்மை சுத்திகரித்து புனிதப்படுத்தும் முயற்சிகள் தென்படும். நம் ஆன்மாவை அலைக்கழிக்கும் ஆழமான செய்திகள் கிடைக்கும். நம் வாழ்வனுபவ சித்திரங்களைக்கூட கவிதையினூடே காணலாம். நம்மைப்பற்றிச் சொல்வது போலவும், நாம் அறிந்த மனிதரின் ரகசியங்களை வெளிப்படுத்துவது போலவும் சில சமயம் நம்மை காந்தமென ஈர்த்துக்கொள்ளும். கவிஞன் புனைந்த கவிதை கவிஞனின் அனுபவ முத்திரைகள் மட்டுமல்ல , அது வாசிப்பவனின் அனுபவத்தினைச் சுவீகரித்துக்கொள்ளும் தன்மைகளையும் கொண்டிருக்கும். நல்ல கவிதைகள் நம் அக விழிகளை அகலத்திறக்கவைக்கவும் செய்யும். சுருக்கமாகச் சொன்னால் கவிதைகள் மந்திரச்சொற்களால் ஆனவை. வாசகன் அதனைத்திறக்கும் மந்திரக்கோலைத் தன்வசம் வைத்திருக்கவேண்டும். நான் சொல்வது கவிதையை ஆழமாக தரிசிக்கும் ஆளுமை வாசகனுக்கு வேண்டுமென்பதே. இது இடைவிடாத வாசிப்புப் பயிற்சியினால் மட்டுமே கைக்கூடும்.



இன்றைய கவிதை தரிசனத்துக்கு வருவோம்.



மனிதர்கள் மறதிகாளாலும் நெய்யப்பட்டவர்கள். மறதியினால்தான் நாம் மகிழ்ச்சியாக வாழமுடியும் என்பதனால் பல துர்ச்சம்பவங்களை நாம் மறந்துவிடுகிறோம். மறந்து போனவை அருதியாய் மறைந்துவிடுவதில்லை. அவை நூலறுந்த பட்டமென நம் மூளையில் எங்கோ ஒர் இடத்தில் மிதந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன. ஏனெனில் அவை புதைக்குழிகள் போன்றவை. நாம் தோண்டுவதற்குப் பயந்து வேறொன்றில் நுழைகிறோம். நாம் இயல்பாகவே மகிழ்ச்சியான தருணங்களயே மனம் நாடிப்போகும். அப்போது சோகங்கள் தாமாகவே விடைபெற்றுக்கொள்கின்றன. இப்படிப்பட்ட இயற்கையின் ஏற்பாடுகளால் நம் சோகங்கள் தற்காலிகமாக நம்மை இம்சித்துவிட்டு புறப்பட்டுவிடுகின்றன. ஆனால் பல சமயங்களில் வருந்த வேண்டுவதற்கு வருந்தாமல், செய்ய வேண்டியதைச் செய்யாமல் பலவற்றை வேண்டுமென்றே மறந்துவிடுகிறோம். நமக்கு இதனால் ஆகப்போதென்ன என்ற அறியாமை இருள் நம்மை அப்படிச்சிந்திக்க வைக்கிறது . அவை நினைவுக்குள் எட்டிப்பார்த்து எறும்பு போல ஊர்ந்தாலும் அவற்றின் துன்புறுத்தலிலிருந்து விடைபெறுவதற்கு வேறொன்றைச்செய்ய முனைகிறோம். நாம் சுயநல வாதிகள். பொதுமைப்பண்பு நம்மிடமிருப்பது அருகிக்கொண்டே போகிறது. பேராசைக்குப்பிறந்த சுயனலமிகள் நாம். சுயநல வாதிகளை அடையாளப்படுத்தும் தமிழச்சி தங்க பாண்டியனின் கவிதை. நம்மில் பலரின் அனுபவமாக உரக்க ஒலிக்கிறது . நமக்குள் இருக்கும் சுயநலம். பொதுநலத்தை தின்று ஏப்பமிடும் குணக்கேடு. அதனை அவர் இப்படிப்பகிர்ந்து கொள்கிறார்.



மே 18 , 2010



அன்றும் எழுந்தோம்

பல் துலக்கி உடை திருத்தி ,மிதமாய்

அலங்கரித்தோம்

கோடைகாலச் சிறப்புத்தள்ளுபடியையும்,

இலவசங்களையும், மின் தட்டுப்பாட்டையும்

அளவான புன்னகையுடன்

பாதி திறந்த கதவிடுக்கில்

பக்கத்தௌ வீட்டாருடன் பகிர்ந்துகொண்டோம்.

வேலைக்காரிக்கு பால் அதிகம் சேர்த்துக்

கொடுத்துவிட்டோமோ

என்ற கவலையுடன் அலுவலகம்

போனோம்

இந்த வருஷமும் உத்தியோக உயர்வு இல்லை

எனும் சலிப்புடன் வீடு திரும்பினோம்.

வாசலுக்கு முன்பாக நிறுத்தப்பட்டிருந்த

வாகன ஓட்டுனரிடம் வாக்கு வாதித்தோம்

பால்கனியிலிருந்தே குப்பையை

கீழே கொட்டிவிட்டு

‘இந்து நாளிதழுக்கு ‘ஆசிரியரின்

கவனத்திற்கு’

என அடிக்கோடிட்டு கடிதம் எழுதினோம்.

நுழைவுத் தேர்வுக்குத் தயாரித்துக்

கொண்டிருக்கும் பிள்ளைகளுக்கு

‘சுடோகு’ மூளையைச் சுறுசுறுப்பாக்குகிறது

என்று உற்சாகமூட்டினோம்.

‘பங்காளிச் சண்டை’முடிந்தபின்

பங்குச்சந்தை எப்படி இருக்குமென

தொலைபேசியில் விவாதித்தோம்

தொலைகாட்சியில்

அதிபர்களுக்கிடையேயான அரசாங்க

சந்திப்புகளை

அரை வினாடி பார்த்துவிட்டு

‘சூப்பர் மாம்’ போட்டிகளுக்குத்

தாவினோம்.

அமர்ந்த இடத்திலிருந்தே

‘மறதி’ என்ற ரிமோட் பட்டனைத்

தட்டினோம்

முள்ளி வாய்க்காலை மறந்து

அன்றும்

புணர்ந்து அலுத்துப்போனோம்.



தமிழச்சி தங்க பாண்டியன்.

பிரதி தினமும் செய்ததையே வாடிக்கையாகச் செய்து வருகிறோம். சிறப்புத்தள்ளுபடி இல்லையென்று வருத்தப்படுகிறோம் . பதவி உயர்வு கிடக்கவில்லையே என் வருந்துகிறோம். உறவுகளோடு தேவையற்று சமர் புரிந்துவிட்டு பங்குச்சந்தை நிலவரங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிறோம் தொலைகாட்சியில் செய்திகளைப் புறந்தள்ளிவிட்டு நமக்கு எந்த வகையிலும் நன்மையைத் தராத துக்கடா நிகழ்ழ்சிகளுக்குத் தாவுகிறோம். இவற்றையெல்லாம் தன்னலத்துக்காக, புலனின்பத்துக்காக அனுபவித்துவிட்டு வேண்டுமென்றே ஈழமண்ணில் நேர்ந்த படுகொலையைப் பற்றிப்பேசுவதுமில்லை, அவர்கள் மறுவாழ்வுக்கு நம்மாலானதைச் செய்ததுமில்லை.

நம் சுயநலத்துக்கு ஒரு அளவே இல்லை என்பதை தன் கவிதையின் கடைசியில் முத்திரையிட்டுவிட்டு முடிக்கிறார் கவிஞர். மறதி என்ற ரிமோட் பட்டனைத்தட்டிவிட்டு அன்றும் புணர்ந்து அலுத்துபோனோம் என்று தன் இறுதி வரியில் நாம் எப்படிப்பட்ட துரோகிகள், சுயநலமிகள் என்பதை அடயாளம் காட்டுகிறார் கவிஞர்.

ஆம் - மறப்போம் மன்னிப்போம் என்ற நம்முடைய கரிசன சித்தாந்தத்தில் நாம் மன்னிக்கப்பட்டவனை மிருகமாக்கிவிட்டதை மறந்தேவிடுகிறோம். நம் ஆறுதலுக்காக நாமே சொல்லிக்கொண்ட இச்சொற்றொடர், நம்முடைய இனத்துக்கே என்ன நேர்ந்தாலும் வாலாவிருக்கச்செயது விட்டதோ என்னவோ? முள்ளி வாய்க்கால் நம் இனத்தின் கொல்லி வாய்க்காலான இனப்படுகொலையை நாம் வசதிக்காகவே மறந்து போனோம்.