அக்டோபஸ் கவிதைகளும் அடர்ந்த கவித்துவமும்

13. நிழலாய்ப் பின்தொடரும் சாதிமை என்ற பேய்
 
     மூன்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் என் நண்பனின் மகனுக்குத் திருமணம் நிச்சயமாகியிருந்தது. காதல் திருமணம். எல்லாருக்கும் அழைப்பிதழ் கொடுத்து முடித்திருந்தான். அப்போது அவன் முகம் அன்றலர்ந்த தாமரையாய் பூத்திருந்தது. தான் விரும்பிய பெண்ணே தன் மணவாழ்க்கையை அலங்கரிக்கப்போகிறாள் என்ற  மகிழ்ச்சியில் அவன் உச்சாணிக்கொம்பில் இருந்தான். நான் மட்டும் சிங்கப்பூரில் நடக்கும் திருமணத்துப் போவதற்குப் பேருந்து டிக்கெட் எடுத்து வைத்துக்கொண்டேன். திருமணத்துக்கு இன்னும் இரண்டு நாட்களே எஞ்சியிருந்த ஒரு இரவுப்பொழுதில் எங்களுக்கு  மாப்பிள்ளையின் தந்தையிடமிருந்து ஒரு அழைப்பு வந்திருந்தது. அன்று அவர் கூறிய தகவல் தந்த அதிர்ச்சியிலிருந்து வெகு நாட்கள் என்னால் மீள முடியவில்லை. திருமணம் நிறுத்தப்பட்டுவிட்டது என்ற செய்திதான் அது. என்ன காரணம் என்று வினவினேன். பெண் தாழ்ந்த சாதியைச் சேர்ந்தவள் என்றார். “இதற்குப் பையன் என்ன சொன்னான், காதல் திருமணம்தானே?” என்று கேட்டேன். “பையன் மனச அப்படி இப்படின்னு மாத்திட்டோம்,” என்றார். “பெண் வீட்டார் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிலியா?” என்றேன். “என்ன எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிறது? நாங்க விசாரிக்கும்போது நாங்க உயர்ந்த சாதின்னு பெருசா பேசிட்டு , கடசீல பாத்தா அதனைச்சொல்லும்போது அவரின் குரல் தாழ்ந்து ஏளன வாடை வீசியது. இப்போதெல்லாம் காதல் கல்யாணங்களினால் மட்டுமே சாதிப்பேயை விரட்ட முடிந்திருந்தது. ஆனாலும் சில சந்தர்ப்பங்களில் காதல் என்ற அஸ்திரம்கூட, தோல்வி முகம் காட்டி பின்வாங்கிவிடுகிறது!
       இந்த அசகாய கண்டுபிடிப்பால் பெண்ணுக்கு நேரப்போகும் அசம்பாவிதங்களை நான் சிந்தித்துப்பார்த்தேன். அவள் காதல் செய்தது, திருமணத்துக்கு நிச்சயமானது, அழைப்பிதழ் அடித்து ஊருக்கெல்லாம் கொடுத்து முடித்ததெல்லாம்  மல்லாந்து துப்பியது  போல திரும்ப பெண்ணின் முகத்துக்கே எச்சில் சிதறல் பாய்ந்திருக்கிறது.
ஒரூ வலிமை வாய்ந்த காட்டு மிருகம் இன்னொரு  எளிய மிருக்கத்தை அடித்துத்தின்றுவிட்டது போல  பெண் மனதில் அலைபாய்ந்த மகிழ்ச்சியை மென்று துப்பிவிட்டிருந்தது அந்த நிறுத்தம். அவளின் கனவுச் சித்திரத்தைச் சிதைத்து அதன் சிதலங்களில் குதூகளித்திருந்தனர் நிறுத்தியவர்கள். திருமண விருந்து இலையில் சாதி என்ற மலப்புழு ஏன் விழவேண்டும் ? யாரோ பெண் குடுமபத்தைப் பிடிக்காத சிலரின் அந்தரங்கச் செய்தியால் திருமணத்துக்கு உலை வைத்திருந்தார்கள். இத்தனைக் காலம் காதலித்த பெண்ணைக் கைவீடும் அளவுக்கு மூன்றாம் நபரின் மூக்கு நுழைவால் காதல் கசங்கிக் கிடந்தது. இருமனம் இணைந்துவிட்ட பின்னர் சாதிக்கு அங்கெகென்ன அழையா வேலை?
     சாதிக்கொடுமை  பெண் சமூகத்துக்கு மட்டுமா சீரழிவைச் செய்தது? இந்தசமுகத்தின் ஒற்றுமைக்கே உலை வைக்கிறது . பிற இனம் இதனை  நாவலில் சுட்டும் அளவுக்கு நம் கண்களை நம் நகங்கள் கொண்டு நாமே குத்திக்கொண்டுவிட்டு இப்போது குத்துதே குடையுதே என்று கதறுகிறோம். பிற இனத்தார் நம் சாதிமைக் கோளாறைச் சுட்டும்போது நமக்குக் கோபம் வருவதுதைப் புரிந்து கொள்வதில் குழப்பம் உண்டாகிறது. நாம் கலங்காலமாய்  ஏந்தி வந்த ‘சாதி அஞ்சல் ஓட்ட பேட்டனின்’ தகவல்தானே அவனிடமும் போய்ச் சேர்ந்திருக்கிறது!
    திருமணங்கள் சொர்க்கத்தில்  நிச்சயிக்கப்படுகிறது என்பது நம் மரபார்ந்த சிந்தனை. ‘காதல் கடவுளின் முகவரி’ என்ற ஒரு கவிஞனின் வரி இதனை மெய்ப்பிக்கிறது. அப்படியென்றால் காதல் தெய்வீகமானது.
     நீயும் நானும் யாராகியரோ
     நிந்தையும் நுந்தையும் எம்முறைக் கேளிர்?
     நீயும் நானும் எவ்வழி அறிதும்?
     செம்புலப் பெயனீர் போல
     அன்புடை நெஞ்சம்தான் கலந்தனவே.
என்ற சங்கப்பாடல் இருமணக் கலப்பை அழகாக நிறுவுகிறது. உன்னை எனக்கோ, என்னை உனக்கோ, முன்பின் அறிமுகமில்லை. உன் பெற்றோரும் என் பெற்றோரும் இன்னாரென்று அறியோம். ஆனால் நாம் இப்போது எப்படி இணந்திருக்கிறோம் என்றால் மழைநீரில் கலந்த செம்மண் போல உன் மனதில் நானும் என் மனதில் நீயுமாய் இரண்டரக் கலந்து விட்டோம், என்பது இப்பாடல் தரும் பொருள். இரு மனங்களின் ஒன்றாய் இணைவதற்குச் சாதி என்ற சொல் இப்பாடலில் எங்கேயும் குறிப்பிடப்படவில்லை. சாதிமைக்கொடுமை சாராத வாழ்க்கையை அன்று அவர்கள் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள்.
கவிஞர் மீராவாணியின் இக்கவிதை ஏதோ ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் ஒரு பெண்ணின் மணவாழ்க்கை சம்பவிக்காதுபோன அவல நிலையைச் சொல்ல வருகிறது.
 
   வலித்த தருணங்கள்
   மடிப்புக்கலையாத
   புடவைக்கொசுவங்கள்
   மிதக்கும் ஒளிவெள்ளத்தில்
   மொழி பேசும்
   மல்லிகைக் கனகாம்பரங்கள்
  
   ஒருநாள் நட்சத்திர அந்தஸ்து
   மணமக்கள்
   அவரவர் மணநாளைக்
   கண்ணொலியாக்கித்தரும்
   மயக்கத்தை ஒருகனம்
   துடைத்துப்போட்டது
   திடீர் சந்திப்பில் பால்ய சிநேகிதி
   சிந்திய இயல்பற்ற புன்னகை!
   மங்கல நாண் ஏறாத கழுத்தில்
   புரண்டு கிடந்த கூந்தலில்
   அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாய்
   ஈயக் கம்பிகளாகச்
   சிரித்தன நரைகள் !.      (மீராவாணி.)

ஒரு திருமண நிகழ்வில் பால்ய சிநேகிதிகள் தங்கள் மண வாழ்க்கைப் பற்றி சிலாகித்து குதூகளித்துக்கொண்டிருந்தபோது, திருமண வயதைக்கடந்தும் தாலி ஏறாத தன் பால்ய சிநேகிதியை எதிர்கொள்கிறார்கள். அவள் அப்போது  நரையேறி முதிர்கன்னியாகக் காட்சி தருகிறாள். நரை என்ற சொல் அனல் காற்றுபோல வாசகனின் முகத்தில் அறைகிறது. பறந்து திரியும் பறவைக்கூட்டத்தில் சிறகொடிந்த ஒரு பறவை அவள். மீராவாணி அனுபவித்த சோகம் கவிதையின் காட்சிபடுத்தலில் நம்மையும் சோகத்தில் தள்ளுகிறது. கவிஞன் தான் கூர்ந்து பார்த்து உள்வாங்கியதைக் காட்சிக்குள்ளாக்கும் போது தான் அவதானித்தை நுட்பத்தை எழுத்துக்குள் அப்படியே கொண்டுவருபோது கவிதை உணர்வுத்தளத்தில் இயங்க ஆரம்பிக்கிறது. தனக்குள் பதிவானதை பிசகாமல் மறு பதிவு செய்வதில்தான் ஒரு கவிதையின் இயங்குதளம் மேன்மையடைகிறது.  (மீராவாணி மலேசியப்பெண் எழுத்தாளினிகளில் முக்கியமானவர். இன்றைக்கு விடாமல் எழுதிக்கொண்டிருக்கும் ஒருவர்.)