அறிவுக்கு எட்டா ஆழிக்கூத்து

                            2004 டிசம்பர் 26ஆம் நாள் யாரும் எளிதில் மறந்துவிட முடியாத ஒருநாள். ஆழிக்கூத்து அரங்கேறி ஆயிராமாயிரம் உயிரைக் காவு கொண்ட கருப்புநாள். நான் மயிரிழையில் தப்பிப்பிழைத்த நாள். அன்று நானும் மனைவியும் மலேசிய எழுத்தாளர் சங்கத்தின் சுற்றுலா நண்பர்கள் 38 பேரும் சென்னையிலிருந்து ஊர் திரும்ப ஆயத்திமாகிக்கொண்டிருக்கிறோம். டிசம்பர் 25ஆம் நாளை முடிவுக்குக் கொண்டுவரும் முன்னர் கடைசி கடைசி என்று பொருட்கள் வாங்க பாண்டி பஜாரில் இருக்கும்போதே மறுநாள் நிகழவிருக்கும் ஊழிக்கூத்து அசம்பவிதத்துக்கான அறிகுறிகள் அப்பொழுது  நிகழ்ந்தது. என் மனைவி சேலை துணிமணிகள் வாங்க வேறு திசைக்கு போய்விட்டிருந்தாள். நானும் சில நண்பர்களும் நூல்கள் வாங்கக் கிளம்பிவிட்டிருந்தோம். இப்படி ஆளாளுக்கு ஒரு திசையில் பிரிந்து கிடக்கிறோம். கடையைத் தேடி அலைந்த நேரத்தில் நாங்கள் அலைந்து திரிந்துகொண்டிருக்கும் சாலையில் கிட்டதட்ட இரண்டாயிரம் எண்ணிக்கைக்கு மேலான மனிதக்கூட்டம் திமு திமுவென்று எங்களை நோக்கி ஓடிவருகிறது. பேரலை புரண்டு வருவது போன்ற ஆரவாரம். மனிதக்கூச்சல் மரணக்கூச்சலுக்கு ஈடாக ஒலிக்கிறது. ஓடமுடியாதவர்கள் கூட்டத்தில் சிக்கி மிதிபடும் ஆபத்தான நெரிசல். அப்போது கடைகளின் இரும்புக்கதவுகள் இழுத்து அடைக்கபடுகின்றன. அதனை மேலிருந்து இழுக்கும்போதும் , அது சிமிந்துத்தரையை தடார் என்று தரை தட்டும் போதும் அதன் சப்தம் பீதியை உண்டுபண்ணுகிறது. கடையொன்றில் பொருட்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த போது கரிசனமின்றி  வெளியே விரட்டிவிட்டு கதவுகளை இழுத்து மூடுகிறார்கள். என்ன ஏதென்று விசாரித்தாலும் பதிலிறுக்க யாரும் தயாராக இல்லை. அவரவர் தங்கள் உயிரைக் காப்பாறுவதற்கான அவசர ஏற்பாட்டில் பதற்றம் நிறைந்து காணப்படுகிறார்கள்.  எங்களை நெருங்கி வரும் மனிதக்கூட்டமும் ,அறிவிப்பில்லாமல் அடைக்கப்படும் கதவுகளும் , மரணக்கூச்சலும், பீதி நிறைந்த முகங்களும் , குழந்தைகளை அணைத்துக்கொண்டு ஒதுங்கும் மனிதர்களும் திடீரென்று ஒரு இயற்கைப்பேரிடர் நடந்து விட்டதான சூழலை நினைவு படுத்தியது. பெருமழையில்லை,  பேய்க்காற்றில்லை, திகு திகுவென எரியும் தீயின் அறிகுறிகூட இல்லை, பூகம்பம் இல்லை, ஆனால் மக்களின் மகிழ்ச்சி சூழல் திடீரெனத் தலைகீழான தோற்றம் காண்கிறது! எல்லாம் கடந்து போகும் என்று கீதை சொல்கிறது ஆனால் கடந்து போவதற்கு முன்பான தருணம்தான் சொல்லொணா துயரத்துக்குள்ளாக்குகிறது. வதைப்படுத்திவிட்டுத்தான் கடக்கிறது.
     ஆளுக்கொரு பக்கமாய் மக்கள் நெரிசலில் சிதறிக்கிடக்கிறோம். யாருக்கு என்ன நடந்திருக்கிறதோ என்ற தீராத பதை பதைப்பு மிகுந்த தருணத்தை எதிர்கொண்டு நிற்கிறோம் !
    “என்னையா நடக்கிறது இங்கே? சொல்லித்தொலையுங்களேன்?” என்று உரக்கக் கத்திவிட்டேன், பொறுமை இழந்து!
    “ முடிஞ்சா உயிர காப்பாத்திக்குங்க , கடைய ஒடைப்பானுங்க, கல்லடியில் மண்டை ஒடையும், எங்கேயாவது ஓடி ஒளிஞ்சிடுங்க” என்றார் ஒருவர். எது பதுங்குவதற்கு உகந்த இடம் என்பது பழக்கமில்லா இடத்தில் எப்படிக்கண்டுபிடிப்பது?
    “ ஏன்? ஏன்? எதுக்கு?” என்று விடைகாணும் வினாக்களைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த போது சொன்னவர் உயிரை காப்பாற்ற ஓடலானார். அப்போது  அந்தப் பெருங்கூட்டம் எங்களை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது.
    “ கலைஞர் எறந்துட்டாராம், அதான் கலவரம் வரப்போவுது,” என்றார் ஒருவர்.
    அதுக்கு ஏன்யா கலவரம் வரணும் என்ற வெள்ளந்தியான எங்கள் கேள்விக்கு விடை சொல்லும் அளவுக்கு அப்போது யாருக்கும் பொறுமையில்லை.’ஒடினான் ஓடினான் வாழ்க்கையின் ஓரத்திற்கே ஓடினான்’ என்ற கலைஞரின் பராசக்தி வசனம் எவ்வளவு அழகாய்ப் பொருந்துகிறது இங்கே!
  அச்செய்தி வெறும் புரளிதான் என்றாலும்  அது மறுநாளின் நிகழவிருக்கும் ஆழித் தாண்டவத்தின் அறிகுறி என்று யாருமே எதிர்ப்பார்த்திருக்க மாட்டோம்.
  26ஆம் நாள் அதிகாலையிலேயே நாங்கள் நான்கைந்து பேர் மெரினா கடற்கரைக்கு நடைப்பயிற்சிக்குச் செல்வதாய் இருந்தது. ஆனால் எங்கள் நல்ல நேர ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் ஆழ்ந்து விட்டிருந்தோம்!.
  அதிகாலை மணி ஏழுக்கு என் மனைவி மிகுந்த மனக்கலவரத்தோடு என்னை எழுப்புகிறாள். அவள் குரல் கலவரத்தோடு ஒலித்தது. நான் எழ மறுக்கிறேன்.

“எழுந்திருங்க ஹோட்டல் ஆடுது,” என்றாள். கண் விழித்தவன் அதனை அப்போது உணர்கிறேன். கண்ணுக்குத் தெரியாதவர் யாரோ  ஆட்டிவிட்டது போல ஆடுகிறது கட்டிலும். கிரீச்சிட்டு மேசை நகர்கிறது. மேசை மேலிருந்த கண்ணாடிக் கோப்பைகள், புத்தகங்கள் சரிந்து விழுகின்றன. தொலைகாட்சியைத் திறந்து பார்க்கிறேன், மெரினாவின் ஆழிப்பேரலையில் அடித்துச்சென்று மறைந்துபோன சடலங்களின் எண்ணிக்கையை அறிவித்த வண்ணமிருக்கிறது. அந்த எண்ணிக்கை வினாடிக்கு வினாடி விஷம் போல எகிருகிறது. இனி விடுதிக்குள் இருப்பது ஆபத்து என்று எண்ணி கட்டிய துணியோடு கீழே வருகிறோம். அங்கே விடுதியில் தங்கியிருந்த முக்கால்வாசிப்பேர் ஏற்கனவே தப்பித்து இறங்கிவிட்டிருந்தார்கள்.
 கீழே நிறுத்திவைக்கப்பட்டிருந்த கார்கள் நகர்ந்து வேறு திசைக்குத் திரும்பி நிற்கின்றன. ஆட்டோக்கள் புரண்டு கிடக்கின்றன. மரங்கள் சாய்ந்து கிடக்கின்றன. பேயறைந்த முகங்களில் பதற்றம் குடிகொண்டுவிட்டிருந்தது. சாலையில் வாகன நடமாட்டம் குறைந்திருந்தது. காப்பிக்கும் டீக்கும் அலையும் மனிதர்கள் அடுத்த தகவலுக்காக ஒருவர் மற்றவரை எதிர்பார்த்தபடி இருந்தனர். மரண வாடையை மனித முகத்திலும், உதறலைப் பேச்சிலும் உணரமுடிந்தது. அந்தக் காலை பிரம்ம முகூர்த்தமாக இல்லை. கூற்றுவனின் ‘முகூர்த்த’மாகவே விடிந்துகொண்டிருந்தது. அவனின் அகன்ற கூரிய நகங்கொண்ட பேய்க்கரங்கள் கடலோர மனிதர்களை கவ்விச்சென்று கொன்றுவிட்டிருந்தது. யார் யார் இறந்தார்கள் என்ற மர்மமத்தை கடலலை தனக்குள் புதைத்து ரகசியமாய் வைத்துக்கொண்டது. ஒரு துன்பியல் நாடகத்தை வெற்றிகரமாய் அரங்கேற்றிவிட்டு பழையபடி தாலாட்டுக்கு ஆடும் தூளியைப்போல அலைகள் தன் ஆட்டத்தை ஆடத்துவங்கிவிடுகிறது.
உலகில் இயற்கைப் பேரிடர்கள் மனிதனைப் பழிவாங்கியபடி இருக்கிறது. அவனைத் தின்று தீர்ப்பதற்கு மிகுந்த வேட்கையோடு தன் அரக்க சுபாவவத்தை அரங்கேற்றியவண்ணமிருக்கிறது . 2004 தொடங்கிய அதன் ஆர்ப்பாட்டம் விட்டு விட்டு விரட்டிக்கொண்டே இருக்கிறது மனிதர்களையும், அவன் உடமைகளையும். சமீபத்தில் ஆயிரமாயிரம் ஜப்பானியர்களை உயிரோடு கடலுக்குள் இழுத்துக்கொண்டுபோய் வீசிவிட்டு திரும்பிய பேரலைகள் எப்போதும் போலவே குற்றமற்ற பாவனையில் கரையில் களிநடம் புரிவதைப் பார்க்கிறோம். மனித அறிவும் அறிவியலும் அறிந்துகொள்ள முடியாத புதிரை மனித மூளையின் சவாலுக்கு விட்டுச்சென்ற சமுத்திரத்தை எப்படிச் சகிப்பது?. மரணம் ஒரு நள்ளிரவின் மனித கவனமிழந்த பொழுதில், ஒரு கைதேர்ந்த கள்வனைப்போல சந்தடியின்றி மனித உயிரை அபகரிக்க காத்துக்கொண்டே இருக்கிறது. எத்தனை மரணங்கள் அவன் கண் முன்னே நிகழ்ந்தால் என்ன! தன் ஆசையை நிறைவேற்றிக்கொள்க அவன் தான் உயிர்வாழும் பூமிக்கே தீராத கேடு  விளைவித்தபடியே இருக்கிறான். தன் சொந்தச் சந்ததிக்குக் கூட எதையும் விட்டு வைப்பதாயில்லை. ஆம் மனிதன் ஒரு சுயநல மிருகம்!  பின் விளைவுகள் பற்றி துளியேனும் சிந்திப்பதில்லை!
ந. பச்சைபாலன் சொல்கிறார் ஆழி ஆடிமுடித்துவிட்ட ஆர்ப்பாட்டத்தை இப்படி,

அற்றை நாளில் வள்ளுவரும்
நற்றிணைப் பாடலில்
கபிலரும் மொழிந்தனர்
நீரின்றி அமையா உலகு
இற்றை நாளில்
கடல்பொங்கி மொழிந்தது
நீரின்றி அழியா வாழ்வு

ஆவதும் பெண்ணால்
அழிவதும் பெண்ணால்
பொய்யாய்ப் போனது முதுமொழி
ஆவதும் நீரால்
அழிவதும் நீரால்
மெய்யாய் ஆனது நிகழ்மொழி

நீலிக்கண்ணீர் முதலைக்கண்ணீர்
எல்லாம் காய்ந்து போய்விடும்
இது ஆழியில் எழுந்த
ஊழிக்கண்ணீர்
உயிர்களைத் தின்றும்
உறுபொருள் சிதைத்தும்
அசுரப்பசியைத் தீர்க்கும்

வாழ்வோ விளையாட்டோ
எல்லை கடந்தால் என்றும்
தீராத தொல்லைதான்
நீர் கரை உடைத்து
எல்லை கடந்தால்
தீராத இடும்பைதான்

உதிரத்தைப் பாலாக்கி
உழைப்பையே எருவாக்கி
ஊனுருக்கி சேய் வளர்ப்பாள்
அந்தத் தாயைப் பழிக்கவில்லை

எண்ணிமாளா உயிர்களை
தன்னிலே புதைத்துவிட்டு
எஞ்சிய உயிர்களை
கண்ணீரில் நனையவிட்ட
தண்ணீரைப் பழிக்கின்றேன்

பச்சைபாலனின் கவிதைமொழியில் இருள் இல்லை. சாதாரண வாசகனுக்கும் செய்தி போய்ச்சேரவேண்டும் என்ற கரிசனம் மிகுந்த மொழி பச்சைபாலனுடையது. வாசகனின் தோள்மேல் கைபோட்டு  காதுக்கறுகே போய் கவிதை சொல்லும் பண்பாடு அவருடையது. புரியும் மொழியில் எழுதுவதால் அதன் பயணம் வாசகனை நோக்கிய நீண்ட நெடும் பயணமாக இருக்கிறது. இருண்மை மொழிக்கவிதை இன்றைக்கு நிறைய எழுதப்படுகின்றன. அதுனுள் முக்குளித்து முத்தெடுக்க வேண்டி அவை தீவிர வாசகனுக்காக படைக்கப்படுபவை. இப்படியான மொழிக்குள் தன்னை ஒப்புக்கொடுத்துவிடாமல்  இறங்கி வருபவர் நம்ம பச்சை.