மலேசிய புதுக்கவிதையின் தோற்றமும், வளர்ச்சியும், இன்றைய நிலையும்

         
                    அக்டோபஸ் கவிதைகளும் அடர்ந்த கவித்துவமும்
                                உள்ளொளி நிறைந்த உலகம்

              நாங்கள் வாடகை வீட்டில் குடியிருந்த நாட்கள்  எங்களுக்கென ஒரு சொந்த வீடு வாங்கிவிடவேண்டுமென்ற உந்துதலை உண்டாக்கிக்கொண்டிருந்தது. வாடகை வீடுகள் நம்மை ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. இது யாருக்கோ கட்டிய வீடு இதில் உனக்கு இடமில்லை என்று குடியிருப்பனை எச்சரித்தபடி இருக்கும். என்னதான் மாதாமாதம் வாடகைப்பணத்தைக் கட்டிமுடித்தாலும், வீட்டு உரிமையாளன் நமக்குத் எந்த விதத் தொந்தரவும் தராவிட்டாலும், நம்முடைய இருப்பை அது தற்காலிகமாகவேதான் கருதுகிறது. ‘வீடு உன்னுடையதல்ல’ என்ற உரிமைப்போராட்டத்தை வீடு மௌனமாகவே அரங்கேற்றிய் வண்ணம் இருக்கிறது போலும். ஆகவே தான், வாடகை இருப்பவனின் கனவு சொந்த வீடொன்றில் நிறுவுவதிலேயே கசிந்து நிலைகொள்கிறது.
    நான் வீடொன்றை கட்டிக்கொள்ளவேண்டும் என்ற ஆர்வத்தில் இருந்தபோது, “வீடு கட்ட நிலம் இருக்கு வேணுமா?” என்ற நண்பர் ஒருவர் கேட்டார். நிலத்தை வாங்கிக் கொள்ளும் அளவுக்கு பணம் போதாது என்றே உள்மனம் கருதினாலும் ,” என்ன விலைக்கு வருகிறது” என்ற ஆசையை வெளிப்படுத்தினேன்.”ஐயாயிரம் வெள்ளிதான்,” என்றார். இந்த சிறிய தொகைக்கு நிலம் வருகிறதென்றால் அதன் உத்திரவாத்தத்தின் மேல்  உடனே சந்தேகம்  கிளைத்தது எனக்கு.            
     “ஒன்னும் பயப்பட வேண்டாம், நிலம்னா தனிப்பட்டா உள்ளது இல்ல,  ஒர் லோட்” என்றார். “ஒரு ஏக்கர் நிலத்தை துண்டு துண்டாக பிரித்த இடம்,” என்றார்.

            “பின்னாடி ஏதும் பிரச்னை வருமா?”
      “லாயர் வச்சி ஒவ்வொரு துண்டு நெலமும் வாங்கியவருக்கே சொந்தம்னு ஒப்பந்தம் பணிக்க முடியும், சும்மா வாங்கிப்போடய்யா,” என்றார். துண்டு நிலத்தை வாங்குவதில் மனம் ஒப்பாமலிருந்தாலும் , சொந்த வீட்டுக் கனவில் மனத் தடுமாற்றம் தோற்றுத்தான் போனது.

எனக்கு அந்த இடம் பிடித்திருந்தது. அதை விட மேலாக வாடகை வீடு நடத்தும் உள்ளிருப்புப் போராட்டம் என்னை அவ்வீட்டினின்றும் விரட்டியபடி இருந்தது. முதலில் வாங்கிப்போடுவோம் பணம் சேர்ந்தபோது பின்னாடிபார்த்துக்கொள்ளலாம் என்ற நிலத்தை சொந்தமாக்கிக்கொண்டேன். நிலம் வாங்கும் வரை இல்லாத எண்ணம் நிலம் வாங்கிய தருணத்திலிருந்து அதன் மேல் வீடு கட்டிவிடவேண்டும் என்ற உக்கிரம் விஸ்வரூபமாகி மேலும் மேலும் பெரிதாய் வளர்ந்துகொண்டே இருந்தது.
எப்படியோ பணத்தைப் புரட்டி வீட்டைக் கட்ட ஆரம்பித்தேன். வீட்டுக்காக நிலம் அளக்கப்படும்போதும்,
அடித்தளமிட குழிகள் வெட்டப் படும்போதும், தூண்கள் ஸ்தாபிக்கப்படும் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் நான்
 அருகிலேயே இருந்தேன். அது வளர்ச்சியுறும்  ஒவ்வொரு கனத்திலும் என் கைகளின் ஸ்பரிசமும்
வாங்கிக்கிகொண்டது. சிமிந்து, செங்கல், பலகை, தூண், ஓடு, ஆணி இவற்றை நானே வாங்கிகொடுத்தது மட்டுமின்றி
அவை உபயோகிக்கப்படும் தருணத்தில் நான் உடன் இருந்தேன். வீடு சன்னஞ் சன்னமாய் எழும்பும் தருணம் தரும் மகிழ்ச்சிப் பிரவாகம் வெள்ளம் நிறைந்தோடும் ஆறென் கரை புரண்டது.
என் உணர்வை அது உள்வாங்கியபடி இருந்திருக்கவேண்டும். இப்படி எனக்கும் நான் கட்டிக்கொண்டிருக்கும் என்  வீட்டுக்குமான உறவு ஒரு மரத்தை நீருற்றி எருவிட்டு கலை நீக்கி வளர்த்துவிட்டதற்கு ஒப்பானதாக இருந்தது.
       வீட்டுக்கு குடி வந்த நாள் பரவசமான அனுபவமாக பதிவாகி இருக்கிறது. வீட்டுக்குள் நுழைந்த பின்னரும் அதனை மேலும் மெருகூட்டும் ஆவல் தீராமால் தொடர்ந்தது. எங்களின் மேலுமொரு குழந்தை போன்று அதனை அரவணைத்துக்கொண்டோம். வாடகை வீட்டில் இந்த எண்ணம் எழவில்லை. ஒருகால் அதன் பராமரிப்பு குறித்த எங்கள் புறக்கணிப்பும் அந்நியத்தன்மையும் அதனோடு ஒட்டவிடாமல் செய்ததோ என்னவோ!
      வீடு பற்றிய தன்னுடைய உள்மன விருப்பத்தை தேவதச்சன் உணர்வுப்பூர்வமாகப் பதிவு செய்கிறார்.
                     
 என் வீடு

என் வீடு சிறிய வீடு
            ஆனாலும்,
            வீடு திரும்ப விரும்புகிறேன்!
   
            ஏழ்மையின் அடையாளம்தான் என் வீடு. அத்தாப்புக்கூரையும் களிமண் தரையும் காற்றை அனுமதிக்காத சாளரமற்ற வீடுதான் என் வீடு. ஆனாலும் இது என் வீடு. களைப்போடும், கோபத்தோடும், சோகத்தோடும்  திரும்பும்போது என் நிலையறிந்து எனக்காகக் காத்திருந்து, ஒரு கனிவான மனைவியைப்போல் அன்போடு அரவணைத்துக்கொள்ளும் வீடு., நான் கூச்சமற்று கால் நீட்டி நிம்மதியாக படுக்க, நடமாட , என் விருப்பபடி சுதந்திரமாகப் புழங்க என்ன என் சௌகரியப்படி அனுமதிக்கும் வீடு. தன் மௌன மொழியில் என் உணர்வுகளைப் பரிவோடு பகிர்ந்துகொள்ளும் வீடு. எனவே வசதியற்றதானாலும் என் வீடு என உரிமை கொண்டாடுகிறார்.
           
            சொந்த வீடு சார்ந்த தேவதச்சனின் கூடுதலான உள்ளுணர்வை வாசித்துப்பாருங்கள்.


            ஒவ்வொரு வீடும் நிரந்தரச் சூரியனை
            ஜன்னல் வழியே அழைக்கிறது
            அதை கைக்குழந்தைபோல
            படுக்க வைத்துக்கொள்கிறது
            தினமும் படியில் ஏறியதும்
            பயங்கள் மறையும்
            என் சிறிய வீட்டின் பின்கதவைத் திறந்து
            பார்க்கிறேன்
            வீட்டிற்கு அப்பால்
            வேறு எதுவும் இல்லை
                     
                     ...தேவதச்சன்...
    
          அதன் கடைசி வரிதான் உயிர்த் துடிப்பினை உணர்த்துகிறது. என் சொந்த வீட்டுக்கு ஒப்பான ஒன்று எதுவும் வெளியே இல்லை.
          என்னுள் ஆர்வத்தையும், கிளர்ச்சியையும், பேரின்பத்தையும் ஊடுறுத்தும் ஈடான பண்பு வேறு எந்தப் பொருளுக்கும் இல்லை என்று உரிமையோடு தட்டிக்கொடுத்து அணைத்துக்கொள்கிறார் தன் இல்லத்தை.

            கொஞ்ச காலம் அந்த வீட்டில் என்னால் வாழ முடிந்தது. பதவி உயர்வு காரணமாக நான் வேறு ஒரு ஊருக்கு மாற்றப்பட்டேன். அங்கிருந்து பயணம் செய்யும் உசிதமான தூரமல்ல. வேலை இடத்துகு அருகிலேயே குடிபெயரவேண்டிய கட்டாயம். வீட்டை அப்படியே விட்டுவிட்டு கிளம்பிவிடமுடியாது. ஆள் நடமாடமற்று புழக்கம் நின்றுபோய்விடும். சூன்யம் குடியேற்றம் செய்துவிடும். வேறு வழியில்லாமல்
            “விற்று விடலாமே,” என்று மன வேதனையோடு முன்வைத்தாள். வீடு உடனே வாங்கப்பட்டது.
            ஆனால் அதனை விட்டு வெளியேறுவது அவ்வளவு சுலபமானதாக இல்லை. கயிறில்லாமல் எங்கள் அனைவரையும் கட்டிப்போட்டிருந்தது. வீட்டின் ஒவ்வொரு மூளையிலும் எங்கள் சுவாசம் கேட்டது. அந்த வீட்டில் எங்கள் பாதங்கள் படாத தரை இல்லை, எங்கள் கைகள் தொடாத சுவரில்லை, எங்கள் பார்வையிலிருந்து தப்பிய விட்டம் இல்லை. என் குழந்தைகள் ஓடி ஆடி விளையாடிய இடங்களில் அவர்களின் மகிழ்ச்சிக்குரல் ஒலித்தவண்ணமிருப்பதாக உணர்ந்தோம். சன்னல்களையும் கதவுகளையும் மூடிவிட்டுக் கிளம்பும்போது எல்லாருடைய சொல்லணா சோகம் அப்பிக்கிடந்தது. யார் யாருக்கு ஆறுதல் சொல்லமுடியும்? அதனின் கடைசி முறை திரும்பிப்பார்க்கும் தருணத்தில் நெஞ்செல்லாம் வலித்தது. வீட்டை நிராதரவான நிலையில் விட்டு விட்டோமோ என்ற கவலை.
                 
என் கண்முன்னே எழும்பிய வீட்டைக் காலி செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம் உண்டானபோது, வாடகை வீடு போலவே சொந்த வீடும் நிரந்தரமானதல்ல என்ற உண்மை மெல்ல புலப்பட ஆரம்பித்தது.

                 ரொம்ப காலத்துக்குப் பிறகு நான் மீண்டும் அங்கே திரும்பிப்போக போகவேண்டிய சந்தர்ப்பம் உண்டானது. என்  பழைய வீட்டைப் பற்றி உருவான கவிதைதான் இது.
           
  இரண்டாவது ஆன்மா


நான் முன்பிருந்த
வீட்டுக்குப் போனபோதுதான்
எனக்கு இரண்டு ஆன்மாக்கள்
இருப்பதாக உணர்ந்தேன்

வீட்டின் தூண் ஒன்றைக்
கெட்டியாகப் பிடித்தவாறு
இருந்தது அது

வீட்டைக் காலி செய்துவிட்டு
விலகியபோது
அது அங்கேயே
தங்கிவிட்டிருக்கக்கூடும்

கடைசியாக
ஒருமுறை திரும்பிப் பார்க்கவைத்ததும்
அதுவாக ஏன் இருக்கமுடியாது

வீட்டை விட்டுப் பிரியும்
தருணத்தில்
ஒரே பிஸ்கட்டை நாயொன்று
கவ்வ்¢ச்சென்ற பசித்த குழந்தையின் சோகம்
கனத்திருந்தது

என் குரல்களின்
அசரீரியை
சேகரித்து வைத்து
ஒலித்துக்காட்டியது

என் பாதத்தடங்கள்
படியாத
இடமொன்றுண்டா
என்று கேலி செய்தது

என் படுக்கையறையிலிருந்து
வரும் குரட்டையொலி
சன்னமாகக் கசிந்தது

கொய்யா மரத்தை அன்னாந்தவாறு
வீட்டை
மீண்டும் வாங்கிவிடலாமே
என்று என் மகன் கேட்டான்
 இரண்டாவது
ஆன்மாவிடம்
எப்படி விலை பேசுவது?