சீனப் பெருஞ்சுவரை நோக்கி ஒரு பயணம்

    டிசம்பர் 21 - 27 வரையிலான சீனப் பயணம்

                                                          சீனப்பெருஞ்சுவரில்

                                           என் மகளும் மருமகனும்

என் பேரப்பிள்ளைகளில் மூவர்

“கடுமையான  குளிர் காலத்தில சீனாவுக்குப் போலாங்கிறியேஸ குளிர இந்த ஒடம்பு தாங்குமாஸ?” என்று சீனப் பயணத்துக்கான ஏற்பாடுகள் செய்த என் மூத்த மகனைக் கேட்டேன்.

“என்னாப்பா என்னமோ எவர்ஸ்ட் மலை உச்சிக்கு கொண்டு போற மாரி பேசுறீங்க! ச்சும்மா வர்ரீங்களா” என்றே கையைப் பிடித்து இழுத்துச் செல்லாத குறையாய் விட்டேத்தியாய் பேசுவான்.

“எங்களுக்கெல்லாம் வயசான ஒடம்புடா, சீக்கு செவாப்பெல்லாத்துயும் வா வா வந்து ஒட்டிக்கன்னு  வலிய போய் வரவேற்கிற ஒடம்பு ,” என்றேன்.

“எம்பது வயசுல இமய மலையெல்லாம் ஏர்றாங்க, அவங்கல்லாம் நல்லாத்தான் இருக்காங்கஸ. ஒங்களத்தான் அதிசயமா வந்து தாக்குதான்” என்று வாயை அடைத்தான். என் மேல் அவனுக்கென்னவோ பழைய கோபம் இருக்கலாம்!

 அவன் எங்கேயாவது சுற்றுப்பயண ஏற்பாடு செய்தால் எனக்கு ஒரு அதிர்ச்சித் தகவலாகவே இருக்க வேண்டுமென்றே பொத்திப் பொத்தி வைத்து கடைசி நேரத்தில் குண்டைப் போடுவான். அது எங்களுக்கு ஒரு இன்ப அதிர்ச்சியாக கொடுக்க வேண்டுமென்று என்ணுவான் போலும்! அதனால் பாஸ்போர்ட்டை ரகசியமாக எடுத்துச் சென்று டிக்கட்டுக்கு பதிவு செய்துவிட்டு, விசாவுக்குப் நிழற்படத்தையும் கொண்டு சென்று எல்லாவற்றையும் முடித்த பின்னரே ரகசியம் அவனிடமிருந்து கசியும்.

என் வயதையொத்த நண்பர்கள்,” சீனாவுக்கு இந்த நேரத்துல யாரும் போக மாட்டாஙக..அங்க மைனஸ் 5, 6, 7 ன்னு குளிர் பதிவாகுது. இந்த நேரத்துல போறேங்கிறீங்கஸ?” என்று அச்சுறுத்தினர். நண்பர்கள் இதை விடப் பெரிய கைங்காரியம் வேறென்ன செய்து விட முடியும்!

அது போதாதென்று ரஷிய குளிரில் எழுபத்தெட்டு பேர் இறந்துவிட்டார்கள் என்ற பத்திரிகை இணையச் செய்திவேறு. எனக்கு சீனக் குளிர் தாக்குமுன்னரே  நடுங்கியது. சரி விதி அங்கதான் கைவிரிச்சி காத்திருக்குன்னா என்ன பண்றது? டிக்கட் புக் பண்ணியாச்சுஸ(ஆமாம் டிக்கட் புக் பண்ணியாச்சு’) விசா எடுத்தாச்சுஸகுளிர் உடை வாங்கியாச்சு. வேற வழி.... பொறப்படு...

வெளியூர் பயணமென்றால் என் வீட்டுக்காரி.. பேரப்பிள்ளைவிட ஒரு அடி உயரேதான் குதிப்பாள். நான் படும் சிரமத்தைக்கண்டு உள்ளூற ரசித்து சிரித்தபடி! அவளுக்கு ஒரு கொசுறு மகிழ்ச்சி!

எங்கள் குடும்பத்தின் எண்ணிக்கை 14 பேர். எண்ணிக்கையை நான் இப்போது துல்லிதமாகச் சொல்வதற்குக்  சீனாவில் யாரும் காணாமல் போய்விடக் கூடாதென்பதற்காக முன்கூட்டியே எண்ணி கணக்கு வைத்துக் கொண்டதுதான்  காரணம். எண்ணியபின் நானே மலைப் படைந்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் எண்ணி எழுதி வைத்துக்கொள்வதற்கு நானென்ன மக்கள் தொகை கணக்காபிசா வைத்திருக்கிறேன்? பேரப்பிள்ளைகளே 6 பேர். அதில் ஒரு வயதை எட்டிய விதுரன், என் கடைசி மகனின் மகனும் பயண நிரலிலடங்குவான். இவன் குளிரில் தாக்குப்பிடிப்பானா என்ற சந்தேகம் கூடுதலாக வேறு அச்சுறுத்திக்கொண்டிருந்தது. அப்புறம் நான் என் மனைவி,என் இரு மகன்கள், ஒரு மகள், மருமகன், மருமகள்கள்  என் ஆக மொத்தம் 14 பேர். சீனாவில் அடிக்கடி மேய்ச்சலுக்குப் போன ஆட்டுக்குட்டிகளை எண்ணியவாறிருப்பதே என் வேலையாகிப் போனது. ‘இத விட வேற வேல என்ன ஒங்களுக்கு’ என்று இதுதான்  முக்கிய பொறுப்புன்னு ஆகிப் போன வயது. என்ன பண்றது? சீனப் பயணத்துக்கு எனக்கும் சேர்த்து ஒரு டிக்கட் போட்டதற்கு இதுதான் பிரதானமான நோக்கமோ என்று சில சமயம் எண்ண வேண்டியுள்ளது. சரி விடுங்க அந்த சாக்குல சீனாவப் பாத்த மாறியும் இருக்கும்ல.

பயணத்துக்கு முன்னால அவசியமா வாங்க வேண்டிய குளிர் ஆடைகளின் விலை டிக்கட்டின் விலையைத் தாண்டி எகிறியது. லாங் ஜான் என்று சொல்லக் கூடிய இறுக்கமான உள்ளாடைகள், காதுவரை மூடும் தொப்பி, தடித்த குளிர் சட்டை, பருமனான காலுறை, கணுக்காலுக்கு மேல் ஏறி நிற்கும் காலணி, இங்கே அதிக விலை கொடுத்து வாங்க வேண்டியிருந்தது. சீனாவில் விலை மலிவு. “அங்கேயே வாகிக் கொள்ளலாமே,” என்று சொன்னதைக் கேட்ட என் மகன், “..அதுவரைக்கும் குளிரில நிக்க முடியுமா ஒங்களால?” என்றான்.

 “அம்மாடியோ அம்புட்டு குளிரா?”

 நான் ஏற்கனவே டில்லி , சிம்லா, பொன்ற இடங்களுக்கு குளிர் காலத்தில் சென்று வந்திருக்கிறேன். அந்த குளிரின் இம்சையையே தாங்க முடியவில்லை. இத்தனைக்கும் அங்கே 2 முதல் 5 செல்சியஸ் வரை குளிரடித்தது. சீனாவில் மைனஸ் 7 (-7 டிக்ரிஸ் செல்சியஸ்) என்றால் எப்படிச் சமாளிப்பது?


தொடர்ந்து வாங்க சீனா செல்வோம்..........