சிதையும் முன் அபிப்பராயங்கள் ( டாக்டர் ரெ.கார்த்திகேசு)

சிதையும் முன் அபிப்பராயங்கள் ‘

டாக்டர் ரெ.காவின் ‘கொல்லவரும் புலி’.

கோ.புண்ணியவான்

இந்த மார்ச் மாதம் 20ல் மலாயா பல்கலைக் கழகத்தில் நடக்கவிருக்கும் டாக்டர் ரெ.கா படைப்பின் மீதான இலக்கிய கருத்தங்குக்கு அவரின் சிறுகதைகள் குறித்தான கட்டுரை எழுத, ‘இன்னொரு தடவை’ சிறுகதைத் தொகுப்பைப் பலமுறை தேடியும் என் வீட்டு நூலகம் தேடிக் கொடுக்க மறுத்தது. வேலைக் காரியின் மேலும் வீட்டுக்காரியின் மேலும் கோபம் வந்தது. நூல்களைத் தூசு தட்டி அடுக்க வேண்டும் என்ற கட்டளைக்கு நூல்களை அடுக்களைப் பாத்திரங்கள் போல அடுக்கிவைத்து நல்ல பேர் வாங்கிக்கொண்டாள் வேலைக்காரி. பிற நூல்கள் கிடைத்துவிட்டன. ‘இன்னொரு தடவையைப்’ பல தடவை தேடியும் கிடைக்கவில்லை. சலித்து கைவிட்டுவிட்டேன். கிடைத்த நான்கு தொகுப்புகளை வைத்து கட்டுரையை முடித்தேன். ஆனால் எனக்கு நிறைவளிக்கவில்லை. எல்லாக் கதைகளையும் அலசி ஆராய வாய்ப்பில்லையே என்ற ஆதங்கம்தான் காரணம். கட்டுரையையும் அனுப்பியாயிற்று. ஒரு மாதம் கழித்து ஒரு நண்பர் பேரவைக் கதைகள் நூல் வேண்டுமென்று கேட்டார். அதைத் தேடப் போய் ‘இன்னொரு தடவை’ சிக்கியது. இங்கேதான் எங்கேயோ பதுங்கி இருக்கிறது என்ற என் அனுமானம் வீண் போகவில்லை. ஒன்றைத் தேடும் போது கிடைக்காமல் பிறவற்றைத் தேடும்போதே முன்னர் தேடியது கிடைப்பதென்பது பெரும்பாலும் நடக்கக் கூடியதுதான். தேடல் எப்போது ஒரு முனையை நோக்கிப் பயணிப்பதில்லை அவை கிளை விடும். கிளகளில்தான் சுவாரஸ்யம் கிடைக்கும். அதுதான் தேடலின் மகத்துவம். ரெ.கா கதைகளைகத் தேடுவதிலும்  அந்த மகத்துவம் கிட்டும்.

‘இன்னொரு தடவையில்’ ஐந்தாறு கதைகளை வாசித்த பிறகு,பல பக்கங்கள் தள்ளி உறுமிய வண்ணம் இருந்த  ‘கொல்ல வரும் புலி’ யை வாசிக்க உந்துதலை புறந்தள்ள முடியவில்லை . புலி என்ற சொல் என் விரட்டிக் கொண்டே இருந்தது. புலி என்ற சொல்லே கிலியைக் கிளப்பக் கூடியது. அது அடர்காட்டுப் புலியாக இருந்தாலும் சரி, விடுதலைப் புலியாக இருந்தாலும் சரி. 2001ல் வாசித்த நினைவில், அதன் கதைப் பொருள் விடுதலைப் புலிகள் சம்பந்தமானது  என்றே  நினைவுறுத்திக்கொண்டிருந்தது. வாசித்து முடித்த பிறகே விடுதலைப் புலிக்கும் இக்கதைக்கும் தொடர்பில்லை என்று முடிவுக்கு வந்தேன்.

கதையில் பேராசிரியர் பொன்னம்பலம்  தஞ்சாவூருக்கு தமிழ் ஆராய்ச்சி மாநாட்டுக்க்கு ஒரு கட்டுரையை அனுப்பி வைக்கிறார். தஞ்சை பல்கலையிலிருந்து மாநாடு நடக்கும் நாள் வரை கட்டுரை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது பற்றியோ, மாநாட்டு அழைப்போ எதுவுமே வரவில்லை. மூன்று முறை மின்னஞ்சல் அனுப்பியும் அங்கிருந்து எந்த சமிக்ஞையும் வரவில்லை. காத்திருந்து காத்திருந்து விசா பெற்ற பின்னர், தமிழ் நாட்டையும். ஆராய்ச்சி மாநாட்டையும் ஆர்வத்தோடு தரிசிக்கக் டிக்கட் வாங்கி சென்னைக்குப் பறக்கிறார்.  கிட்டதட்ட அழையா விருந்தாளியாக புறப்பட ஆயத்தமானபோதே ஏதோ தப்பு நடக்கப் போகிறது என்ற முன் அனுமானம் வாசகனை வந்தடைகிறது. கதைப்பொருளை வாசகனுக்குக் கடத்தி அவனை கதைக்குள் கவனப்படுத்த முயல்வது ஒரு நுணுக்க வகை கதை சொல்லல் முறை. பேராசிரியருக்குத் தமிழ் நாட்டுக்கு முதல் பயணம் இது.  எனவே தமிழ் நாட்டைப் பற்றிய அவரின் முன் அபிப்பிராயங்கள் அவரை ஒரு தூய்மையான கற்பனை உலகை கனவு காண வைக்கிறது. தமிழனுக்கு தமிழ் நாட்டுக்கான முதல் பயணம் பெரும்பாலும் ஒரு கனவுலகை நிர்மாணித்துக் கொள்ளும். தன் முன்னோர் பிறந்த மண் என்ற நுண்ணர்வும். தன்னுடைய மரபணுக்கள் அங்கிருந்தே தனக்குள் கிடைக்கப் பெற்ற  பெருமையும், வள்ளுவர், கம்பர், அப்பர் சுந்தரர், ஆளுடைப்பிள்ளை, மணிவாசகர், பாரதி என்ற தழிழ் தொன்ம ஆளுமைகள் தம் நினைவை பெரு பிம்பங்களாக வரிசை பிடித்து நிற்க அவர் அம்முடிவை எடுக்கிறார். தமிழ் பிறந்த மண் என்ற உயர் எண்ணம் தமிழ் நிலத்தை பெருமையோடு நினைக்க வைக்க, அந்த எண்ணங்களே அவரின் கால்களை இழுத்த வண்ணம் இருக்கின்றது. அவர் ஆர்வம் அந்த மண்ணின் மீதும், அதனை அள்ளி வழங்கிய தமிழின் மீது பாலைப் போலப் பொங்கிக் கொண்டே இருக்கிறது. அந்த ஆர்வத்தோடே கடல் கடந்து பயணம் செய்கிறார்.

      பெரும்பாலும், கதைக்குள் மனிதப் பாத்திரங்களே மைய இடத்தைப் பிடித்துக்கொள்ளும். இக்கதையில் வரும் பொன்னம்மபலம் ஒரு உதிரி பாத்திரமாகவே இருக்க கதைக் களம் பெருவாரியான மையத்தை தன்வசம் கொண்டிருந்தது. கதைக் களத்தை மையப் பொருளாக கட்டமைப்பது சிரமம். பாத்திரங்களுக்கு உயிரோட்டத்தை கொண்டு வருவது எளிது. ஆனால் கதை நடைபெறும் நிலத்துக்கு ஜீவனைக் கொண்டுவந்து காட்டுவது அத்துணை எளிதல்ல. அவருக்கு அது எளிமையாக்க் கைகூடியிருக்கிறது.

முதல் பயணம் என்பதால் தமிழ் நாட்டை தன் கற்பனை மூலம் ஒரு ‘ஆளுமைச்”  .சித்திரமாக வரித்துக் கொள்கிறார். அது எத்தனை பெரிய தவறு என்பதைக் கதை வளர்ச்சியில் நிரூபித்துக் கொண்டே வருகிறார். சென்னை விமான நிலையத்தை அடைந்து வெளியே வந்ததும் ,டேக்சி டிரைவரின் சேரி மொழி அவரைச் சற்றே விதிர்க்கவைக்கிறது. அவர் எதிர்பார்த்த  தமிழ்  இதுவல்ல! தமிழ் நாட்டிலேயே தமிழ் சிதைந்து கிடப்பதைக் கேட்டு ஆரம்பத்திலேயே அதிர்ச்சியடைகிறார். சென்னையிலிருந்து தஞ்சைக்குத் வாடகைக் கார் சேவையைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்ற இக்கட்டான நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டு, அவர் தமிழ் நிலத்தின் மேல் வைத்திருந்த நல் அபிப்பிராயம்  உடைந்து நொறுங்குகிறது. வேறு வழியில்லாமல் டேக்சி ஓட்டுனரின் தொடர் தொல்லையைத் தவிர்க்க பயணம் செய்கிறார். இடையில் உணவுக் கடையின் அசுத்தமும், பயணத்தின் போது உண்டாகும் நெரிசலும், டேக்சியை மாடு முட்டி உண்டாகும் கலேபரமும், அதனால் உண்டாகும் நேர விரயமும் பொன்னம்பலத்தை நிலைகுலைய வைக்கிறது. தஞ்சையைக் கால விரையமின்றி அடைய, மாடு முட்டி டேக்சிக்கு உண்டான பாதிப்புக்கு தானே பணம் அழுது தொடர்ந்து பயணம் செய்கிறார். வளாகத்தை அடைந்ததும் ஓட்டுனர் கூடுதல் வாடகை கேட்டுத் தொல்லை தரும்போது , அவர் அந்த மண்ணின் மீது வைத்திருந்த உயர் அபிப்பிராயம் மேலும் சிதைவதைக் காண்கிறோம்.

    உலகத் தமிழ் ஆராய்ச்சி மாநாட்டை நடத்துபவர்களின் பொறுப்பற்ற தன்மையையும் மொழி சார்ந்த அவரின் கனவை மேலும் உடைத்தெறிகிறது. இதுதான் தான் அபாரமாகக் கற்பனை செய்த தமிழ் நாடா என்று வெறுப்போடு இருக்கும் தருணத்தில் காவல் அதிகாரிகள் பொன்னம்பலத்தை விடுதலைப் புலி என்ற சந்தேகத்தின் பேரில்  உடனடியாக மலேசியாவுக்கே கிளம்பிப் போக கட்டளை பிறப்பிக்கிறார்கள். கொல்ல வரும் புலி இங்கே எது என்று நாம் முடிவெடுக்கும் தருணம் வந்துவிட்டது. அதனை வாசகனின் அனுமானத்துக்கு விட்டு விடுகிறார். விடுதலைப் புலி என்ற சந்தேகிக்க நேரும் காரணம் ஒன்றைக் கதைக்குள் செருகி வைத்தாலும் , கதைப்படி அது ஒரு காரணமே அல்ல. அவர் பயணத்தில் தமிழக மண்ணில்  நடக்கும் கதைக் களத்தையே புலியாகக் கட்டமைத்து விடுகிறது. விடுதலைப் புலியைவிட தமிழையும் அதன் விழுமியங்களையும், தொன்று தொட்டு வரும்  பண்பாட்டையும் மொழியையும் இன்றைய தமிழகம் சிதைப்பதையே ‘ கொல்ல வரும் புலி” என்ற குறியீட்டின் வழி காட்டுகிறார். தான் மனதளவில் நிறுவிய தூய்மைவாத  நிதர்சனம் மெல்ல மெல்ல நிலைகுலைந்து போவதை கதை நெடுகிலும் நேர்த்தியாகச் சொல்லப்படுகிறது.

    தமிழக பயணத்தின் போது பொன்னம்ம்பலத்துகு உண்டாகும் கெடுபிடிகளை வாசகன் சமன் செய்து கொள்ள கதையின் ஊடுபாவாக நகைச்சுவையும் உண்டு.  அவர் ஏறி அமர்ந்த டேக்சி மோசமான நிலையில் இருக்கிறது, டேக்சியில்  இந்து தெய்வங்கள் படங்களைப் பார்க்கிறார், இந்த மோசமான நிலையில் இருக்கும் டேகிசியின் பயணிகளைக் காப்பாற்றத்தான் இத்தனை தெய்வங்கள் படம் வைக்கப்பட்டிருக்கிறதோ என்று சொல்லும்போது நமக்கு பயண இடர்களினூடே சிரிப்பும் வரத்தான் செய்கிறது. ‘பேமாணி’ என்று டேக்சி ஓட்டுனர் தன்னைத் திட்டிய  சொல்லின்  பொருளை தஞ்சை பல்கலை நூலகத்தில்,தான் தேடவேண்டும் என்று ஒருகட்டத்தில் சொல்வதிலும் பகடி இருக்கத்தான் செய்கிறது.

      ஒரு செம்மொழியின் சொந்தக்காரர்களே அதன் விழுமியங்களை புறந்தள்வதைச் சகித்துகொள்ளாத மனநிலையே  கதை நெடுக்கக் காண்கிறோம். தனக்குப் பிறந்த சிசுவை தானே வதை செய்வது எவ்வளவு தன்னிரக்கமற்றதோ அவ்வளவு கொடுமையானது சுய தாய்மொழிப் பண்பாட்டுக் கொலை. கொல்ல வரும் புலி காட்டில் இல்லை நாட்டின் நிலமிங்கும் சுற்றி அலைந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. படைப்பாளன் நிறுவிக்கொள்ளும்முன் அபிப்பிராயங்கள் சிதையும் தருணம் அறச்சீற்றம் கனன்றெரியத்தான் செய்கிறது’ கொல்ல வரும் புலியில்’.