அகமும் புறமும்- வெண்ணிலாவின் கவிதை

நான் வேலை செய்த பழைய அலுவலகத்தில் தற்செயலாக ஒரு பெண்மணியின் அறிமுகம் கிடைத்தது. களையான முகம் அவருக்கு. எவ்வளவு சிக்கலான வேலையாக இருந்தாலும், அதன் சூட்சுமங்களை எளிதாகப் புரிந்துகொள்வார். விரைவாகவும் செயலாற்றுவார். தன் வேலையைமட்டுமல்ல, அக்கம்பக்கத்தில் இருப்பவர்களின் வேலைகளுக்கும் ஒத்தாசை செய்வார். பழகிய கணத்திலேயே ஒருவருடன் நட்பு பாராட்டத் தொடங்கிவிடுவார். மகிழ்ச்சியும் கலகலப்பும் இணைந்த அவருடைய நடவடிக்கைகளால் மகிழ்ச்சி நிறைந்த வாழ்வில் திளைத்திருப்பவராகவே அவரைப்பற்றி எண்ணத் தோன்றியது. அப்படித்தான் சில நாட்கள் நினைத்திருந்தேன். ஆனால் உண்மை அதுவல்ல என்பதையும் தீராத எண்ணற்ற துயரங்களால் நிறைந்த இல்வாழ்க்கையையே அவர் வாழ்ந்து வருகிறார் என்பதையும் வெகுவிரைவில் அறிந்தபோது வருத்தமாக இருந்தது. புன்னகையையும் கலகலப்பையும் சுறுசுறுப்பையும் கவசமாக்கி தன் துயரங்களைத் தாங்கிக்கொள்ளப் பழகியிருந்தார். அகக்கோலத்துக்கும் புறக்கோலத்துக்கும் உள்ள தொடர்பு எப்போதும் ஓர் எளிய சமன்பாடல்ல. சிக்கல் தன்மை உடையது. காட்சித் தோற்றத்தை வைத்து அதை எப்போதும் எடைபோட்டுவிட முடியாது.




வெண்ணிலாவின் கவிதையில் வெறுமை சூழ்ந்த ஒரு வீட்டின் புறச்சித்திரம் இடம்பெற்றிருக்கிறது. குப்பைகளும் தூசியும் தேங்கி சுத்தமில்லாத தாழ்வாரம். ஈரமற்ற கிணற்றங்கரை. யாராலும் பயன்படுத்தப்படாமல் ஓரமாக உருட்டிவிடப்பட்ட வாளி. துடைக்கப்படாமல் புழுதி படர்ந்து நிறுத்தி வைக்கப்பட்ட கார். தாளிடப்பட்ட கதவு. தோட்டத்திலோ, கதவோரத்திலோ, சன்னலோரத்திலோ எங்குமே மனித நடமாட்டமே தென்படாத சூழல். எல்லா இடங்களிலும் ஒரு வெறுமை பற்றிப்படர்ந்திருக்கிறது. ஆனால் அந்த வெறுமையை ஈடுகட்டுகிற வகையில் விதவிதமான பூக்கள் எல்லா நாட்களிலும் வீட்டின் முன்வாசலில் பூத்துக்குலுங்குகின்றன.



வெறுமையை மறைக்க என்னும் சொல்லாட்சியைக் கவனிக்கவேண்டும். இது ஒரு நுட்பமான தகவலை நமக்கு வழங்குகிறது. அதாவது, அந்த வீடு நாம் நினைத்திருப்பதுபோல ஆளற்ற வீடோ அல்லது நடமாட்டமில்லாத வீடோ அல்ல. நடமாட்டம் உள்ள வீடுதான். வெறுமை படரும்வகையில் அவர்களுடைய வாழ்வில் ஏதாவது நிகழ்ந்திருக்கலாம். வெறுமையின் விளைவாக வீடு கவனிப்பாரில்லாமல் கிடக்கிறது. ஆனால், அந்த வெறுமையை மற்ற வீட்டார்கள் உணர்ந்துவிடாதபடி, பல நிறங்களில் வாசலில் பூப்பூத்துக் குலுங்கும்வகையில் ஏற்பாடுகள் செய்யப்படுகின்றன. அகவெறுமையை புறத்தில் செடிவளர்த்து ஈடுகட்டிவிடலாம் என்பது மிகப்பெரிய தப்புக்கணக்கு. அகத்தின் அழகு முகத்தில் தெரியும் என்பது உலகவழக்கு. முகத்தில் தெரிந்துவிடக்கூடாது என்பதற்காக, செயற்கையாக மேற்கொள்ளப்படும் நடவடிக்கைகளால் அதிக நாட்கள் நம்பவைக்கமுடியாது.



கவிதையைப் படித்த பிறகு, ஒரு வீடு என்பது என்ன என்றொரு கேள்வி மனத்தில் மிதந்தெழுந்து வருகிறது. அது வெறும் கல்சுவர்களாலோ அல்லது தளங்களாலோ அல்லது வேலைப்பாடு மிக்க தூண்களாலோ கதவுகளாலோ உருவானதல்ல. ஒரு வேலியும் தோட்டமும் சுவர்களும் கூரையும் ஒருபோதும் வீடாகாது. அது ஒரு கட்டுமானம். அவ்வளவுதான். மனிதர்கள் ஒன்றாகக் கூடி, ஒருவருக்கொருவர் அன்பும் கருணையும் கொண்டு வாழக்கூடிய ஓரிடம்தான் வீடு. பரம்பரை பரம்பரையாக மனிதர்கள் பிறந்து வளர்ந்து சிரித்து விளையாடி இன்பமுடன் வாழ்ந்துவரும் இடமே வீடு. குழந்தைகள் முதல் பெரியவர்கள் வரை, சுதந்திரமாக தம்மை உணர்ந்து மகிழ்கிற இடமே வீடு. இவற்றில் எது குறைந்தாலும் வீட்டின் அழகு குலைந்து வெறுமை படர்ந்துவிடும். வெறுமையை அகற்றுகிற நடவடிக்கை, வெறுமை பிறப்பதற்கான காரணங்களைக் கண்டறிந்து நீக்குவதுதானே தவிர, வெறுமையின் தோற்றம் வெளிப்பட்டுவிடாதபடி அழகான பூச்செடிகள் வளர்ப்பதல்ல. அது கைப்புண்ணை கையுறைகொண்டு மறைப்பதற்கு நிகரானதாகும். வண்ணவண்ணப் பூச்செடிகளின் இருப்பு வாசலின் அழகைப் பலமடங்காகப் பெருக்கும் என்பதில் ஐயமே இல்லை. ஆனால் அழுக்கடர்ந்த வாசலில் அந்த அழகு பொருளிழந்துபோய்விடும்.



இப்போது கவிதைக்கு அப்பால் சென்று, இக்காட்சியை சற்றே படிமப்படுத்திப் பார்க்கலாம். அகஅழகு, புறஅழகு என இரண்டுவிதமான அழகுகளைப்பற்றி நம் இலக்கியங்கள் பேசுகின்றன. நம் மூத்தோர்களும் பேசியிருக்கிறார்கள். புறஅழகைவிட அகஅழகையே முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக பலரும் சொல்லியிருக்கிறார்கள். அகஅழகே இல்லாத மனிதர்களுடைய புறஅழகுக்கு சமூகத்தில் எவ்விதமான மதிப்புமில்லை. வாய்மை ஓர் அகஅழகு. இன்சொல் ஓர் அகஅழகு. இரக்கம் ஓர் அகஅழகு. புன்னகையை ஒரு புறஅழகாக எடுத்துக்கொண்டோமேயானால், வாய்மைக்கும் இன்சொல்லுக்கும் இரக்கத்துக்கும் இணையானதாக புன்னகையை ஒருபோதும் வைக்கமுடியாது என்பதே அனுபவப்பாடம்.









*



வெண்ணிலாவின் கவிதை



பேருந்துப் பயணத்தில்

தினம் பார்க்கமுடிகிறது அந்த வீட்டை



சாலையோர தூசிகளைத் தாங்கி தாழ்வாரம்

ஈரமற்ற கிணற்றோரம்

காக்காயோ நாயோ

ஈரம் தேடி ஏமாந்து உருட்டிய வாளி

அதே நிலையிலேயே நின்றிருக்கும் கார்

நிரந்தரமாய் தாளிடப்பட்ட கதவு



ஒருநாள் கூட

மனித முகங்களையே வெளிக்காட்டாத

அந்த வீட்டில்-



வெறுமையை மறைக்க

விதம்விதமாய்

பூத்துக் குலுங்குகின்றன பூக்கள்

எல்லா நாட்களிலும்



*





எளிய வரிகளின் வழியாக எண்ணற்ற கேள்விகளை வாசகர்களின் மனத்தில் உருவாக்கும் கவிதைகளை எழுதுகிறவர் வெண்ணிலா. நீரிலலையும் முகம் இவருடைய முக்கியமான கவிதைத்தொகுதி.