எல்லாவற்றையும்விட தமிழனுக்குத் தமிழ்மொழிதான் ஆகக்கடைசித்தேர்வு

சம்பவம் 1
ஒரு நாள் தேனீர்கடையில் இருவர் உரையாடலைச் செவிமடுத்தபடி அமர்ந்திருந்தாராம் நண்பர் ஒருவர். அவர்களின் போதாத காலம் செவிமடுத்துக்கொண்டிருந்த நண்பர் தமிழ்ப்பற்று(வெறி) உள்ளவர். தமிழ் மொழியால் ஏற்படும் பின்னடைவுகள் பற்றிப்பேசப்படும் தருணங்கள் வெகுண்டெழுந்துவிடுவார். யார் பேசுகிறார் எங்கே பேசுகிறார் என்றெல்லாம் பார்க்கமாட்டார்.
கடையில் பேசிக்கொண்டிருந்தவர்களில் ஒருவர் தமிழ்மொழி கற்பதால் உண்டாகும் நன்மைகள் பற்றிப்பேச, பிறிதொருவர் அதனால் உண்டாகும் தேக்கங்கள் , வனிக ரீதியிலான பின்னடைவுகள் பற்றிய தன் கருத்துக்களை முன்வைத்திருக்கிறார். தர்க்கங்கள் வெப்பமேறிக் கொண்டிருந்த வேளையில்,”தமிழ் சோறு போடுமா?” என்ற தமிழ்மொழியைக் கேவலப்படுத்தும் வினாவை முன் வைக்க உரையாடலைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தவர் தடாலடியாகப்பாய்ந்து,” உனக்குச் சோறுதான வேணும் இந்தா தின்ரா” என்று தன் மேசையில் உள்ளதை எடுத்துக்கொடுத்திருக்கிறார். “ன்னும் வேணும்னா சொல்லு ஆர்டர் பண்றேன்,” என்று காத்திரமான முறையில் யானை பாத்திரக்கடையில் புகுந்ததுபோல உரையாடலின் இடையில் புகுந்தாராம்.
ஒரு அறிஞர் இதே வினாவுக்கு அறிவார்ந்த முறையில் பதில் கூறிருக்கிறார் -இப்படி, தமிழ் சோறும் போடும் அதை விட முக்கியம் சொரணையும் போடும் என்றாரம். ஒரு மொழி சோறுபோடத் தகுந்த மொழியா என் வினவுவது மொழியை ஆகக்கடை நிலையில் வைத்து கீழ்மைப்படுத்துவதற்குச் சமம். சூடு சுரணை தரும் மொழி மனிதனின் ஆக்கச்சக்திக்கும், முன்னேறத்துக்குமான தேடலையும் தூண்டலையும் தரும் மேதைமையைக்கொண்டது. பள்ளியில் கற்பவர்கள் தமிழ்மொழியை மட்டுமா படிக்கப்போகிறார்கள், மற்ற முக்கிய பாடங்களோடு தமிழ் மொழியையும் ஒரு பாடமாகப்படிப்பதால் எந்த குறையும் வந்துவிடப்போவதில்லை. துணைப்பாடமாகப் பயிலப்போகும் தமிழ்மொழிமீது தமிழர்களுக்கு அப்படியென்ன வன்மம்?

சம்பவம் 2

இதே நண்பரின் தந்தையின் ஈமக்காரியங்களில் கலந்துகொள்ளச் சென்றிருக்கிறார் அந்தத்தொகுதி சட்டமன்ற உறுப்பினர். அப்போது தமிழ் பள்ளியின் மாணவர் சேர்க்கை பற்றிய கருத்துப்பரிமாற்றங்கள் நடந்திருக்கின்றன.அவ்வேளையில் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் மேல் தனக்கு மிகுந்த கரிசனமிருப்பதுபோன்ற பிம்பத்தை ஏற்படுத்த முயன்றிருக்கிறார் சட்டமன்ற உறுப்பினர். ( எங்கள் மலேசிய சட்டமன்ற நாடாளு மன்ற உறுப்பினர்கள், இன்ன பிற அரசியல் தலவர்களும் தமிழ்ப்பள்ளிகளையும் கோயில்களையும் தங்களின் அரசியல் லாபத்துக்கான கவசங்களாகவே பயன்படுத்திக்கொள்வர்) கவசங்கள் தற்காப்புக்கு மட்டுமே தாக்குவதற்குப் பயன்படாதுபோலும்.
தன் கருத்துக்களூக்குக் கூடுதல் பலம் சேர்க்க தான் தமிழ்ப்பள்ளியில்தான் படித்தவன். ஒரு தமிழ்ப்பள்ளியில் அல்ல பல தமிழ்ப்பள்ளிகளில் படித்தவன் என டம்பமடித்திருக்கிறார்.( மலேசியாவில் முதல் ஆறு ஆண்டுகள் மட்டுமே பள்ளியில் தமிழ்க்கல்வி உண்டு) இந்த ஆறு ஆண்டுகளில் மூன்று தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு தான் மாற்றமானதை அவர் தமிழ்மேல் பற்றுள்ளவர் என்பதைக்காட்ட நிறுவ முயன்றிருக்கிறார். இந்தக்கூற்று எவ்வளவு அபத்தமானது, எவ்வளவு அறிவீனமானது என்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். ஆறு ஆண்டுகளில் அறுபது பள்ளியில் படித்தாலும் ஆறு ஆண்டுகள் படித்ததாகத்தான் பொருள். எல்லாரையும் முட்டாளாக்க நினைத்து தன்னை முழு முட்டாளாக்கிக்கொண்ட கதை இது!
இதனைக்கேட்டுக்கொண்டிருந்த நண்பர் மீண்டும் பாய்ந்தார் அவர் மேல். “நீங்க உங்க பிளைகள எந்த ஸ்கூல்ல போட்டிங்க”. ஒரு சட்டமன்ற உறுப்பினரிடம் கேட்கக்கூடாத கேள்வி. மேல்தட்டு சமூகமும் நடுத்தர வர்கத்தினரில் பெரும்பாலோர், தங்கள் பிள்ளைகளை வசதி குறைந்த தமிழ்ப்பள்ளியில் படிக்கவைப்பது அரிது. அரிது அரிது மேல்தட்டு மக்கள் தமிழ் படிப்பது அரிது என்று அவ்வையார் பாடியிருந்தாரென்றால் அந்தப்பாடல் இன்று உயிர்த்தன்மையோடு மிகப்பொருந்தியிருக்கும்.
“ நான் மூன்று தமிழ்ப்பள்ளிகளில் படித்தவன்.” என்று தன் பல்வீனத்தைத் திசை திருப்ப முயன்றிருக்கிறார். நீ எத்தன தமிழ் பள்ளியில படிச்சா என்ன, உங்க பிள்ளைங்க தமிழ்ப்பள்ளியில படிக்குதா?” எனக்கேட்க அவருக்கு ரத்த அழுத்தம் அதிகமாகிவிட்டிருக்கிறது. அங்கே சூழ்ந்திருந்தவர்கள் பின்னர், பெரிய மனுஷங்கிட்ட இதெல்லலாம் பேசப்பிடாது என்று தடுத்து நிறுத்திவிட்டனர். அவர் முகத்தில் ஈ டிஸ்கோ ஆடவில்லை பாவம். பேசாமல் இடத்தைக் காலி செய்துவிட்டார். மேல் வர்க்க மனிதர்களிடம், நடுத்தர வர்கத்திடமும், குறிப்பாக அரசியல் தலைவர்களிடம் ஆசிரியர்களிடம் இக்கேள்வியைக் கேட்டுவிடக்கூடாது- அவர்களுக்கு இது மிகுந்த ஒவ்வாமையை உண்டாக்கிவிடும் பாவம்.

தமிழர்கள் இயல்பாகவே உணர்ச்சிவயப்பட்டவர்கள் என்ற குற்றச்சாட்டு உண்டு. இது உண்மைதான் என் அறிஞர்கள் கூறுகிறார்கள். ஆனால் தமிழ் மொழி என்று வந்துவிட்டால் அந்த உணர்ச்சிவயப்படல் என் நண்பரைப்போன்ற ஒரு சிலருக்கே நேருகிறது. இப்படி மிகச்சிறுபான்மையினருக்கு நேருவதால் தமிழ்க்கல்வியின் பாதிப்பை நிறுத்தமுடிவதில்லை. உணர்ச்சி யாருக்கு வரவேண்டுமோ அவர்களுக்கு வருவதில்லை. நாடாளு மன்றத்தில், சட்ட மன்றத்தில், அரசியல் வாதிகளுக்கு, அரசு சார்பற்ற நிறுவனங்களுக்கு, கல்வியாளர்களுக்கு இப்படி யாருக்குமே உணர்ச்சி பொங்குவதில்லை. ஹாஙாட் ஹாஙாட் தஹி அயாம் என்று மலாய் மொழியில் ஒரு பழமொழி உண்டு. அதாவது கோழியின் கழிவு போல கழிந்தபோது சுடாயிருக்கும் பின்னர் ஆறிக்காய்ந்துவிடும். தமிழர்களுக்குப் பிரச்னை வந்துவிட்டால் முதலில் பொங்கி மெதுவாக ஆறப்போட்டு பின்னர் அதனிலிருந்து நழுவிவிடுவதை மிகச்சமார்த்தியமாகச் செய்கிறார்கள். ஆறிய கஞ்சி பழங்கஞ்சி ஆகிவிடுவதில்லையா? (தொடரும்)