முத்தங்களால் நிறைந்த தேசம். முத்தம் 12

 புல்லட்  டிரேய்னில் பிரியாணி உணவு-  முத்தம் 12

காலையில் மாஸ்ல்லா விடுதியைக் காலி செய்துவிட்டு ரோமின் செண்டரல் நிலையத்துக்கு வருகிறோம். அதற்கு முன்னால் நாங்கள் முன்தினம் உணவுக்கடையில் சாப்பிட்ட பிரியாணி வாங்கிப் பொட்டலம் கட்டிக்கொள்ளலாம் என்று முடிவெடுத்தோம். மருமகன் இன்னும் கொஞ்சம் தள்ளி இன்னொரு பிரியாணி கடையிருப்பதாகச் சொல்லி அங்கே போய் நான்கு பொட்டலத்தைக் கட்டிக்கொண்டு வந்துவிட்டார். ரயிலிலேயே சாப்பிடுவதாகத் திட்டம்.

சாதாரண ரயில்

அதிவேக புல்லட் ரயில்

எப்போதும் போலவே கூட்டம் அலைமோதுகிறது. அதிவிரைவு ரயிலான புல்லட் டிரேய்ன படமெடுக்காமல் மண்ணில் முகம் சாய்த்து படுத்து க் கிடக்கும் பெரு நாகம்போல் காட்சி யளிக்கறது. அதில்தான் ஏறிப்' பியெரண்ஸ்' போகப்போகிறோம் என்று தெரிந்தும் அதன் முன்னால் நின்று படம் எடுத்துக்கொண்டோம்.

பயணிகளை சந்திக்க காத்திருக்கும் களவாணிப் பெண்

காவல்துறையால் அழைத்துச்செல்லப்படும் களவாணி

அந்த நிலையத்தில் பயணிகளுக்கு உதவுவதற்கென்றே சில பெண்கள் அங்குமிங்கும் அலைந்து பயணிகளிடம் பேச்சுக்கொடுத்துக் கொண்டிருந்தனர். எல்லாம் அழகிய இளம் பெண்கள். ஆங்கிலம் சரளமாகப் பேசுகிறார்கள். என் மருமகன் பூத்தில் நான்கு டிக்கட்டுக்குப் பதிவு செய்து கொண்டிருக்கும் போது இத்தாலியப்  பெண்  ஒருவர் அவரை அணுகிப்பேசி உதவப் போனாள். மருமகன் அவளுக்கு இடம் கொடுத்து நகர்ந்து  நின்றார். இருபது முப்பது வினாடிக்குள் அங்கு பணியிலிருந்த காவல் அதிகாரி, அவளை நெருங்கி ஏதோ பேசி அழைத்துக்கொண்டு போய்விட்டார்.

இன்னொரு ஏமாற்றுப் பெண்

பின்னால்தான் தெரிந்தது  இவர்கள் களவாணிப் பெண்கள் என்று.
உங்களுக்கு உதவுவதுபோல வந்து கீ இன் செய்யும்போது கிரெடிட் கார்டு எண்ணை நினைவில் வாங்கிக்கொள்வார்களாம். அதற்குப் பிறகு அவர்கள் கைவரிசையைக் காட்டி விடுவார்கள். காவல் அதிகாரிகள் நாங்கள் அங்கே பயணத்துக்காக நின்றிருந்த போது , பூத்தில் உதவவரும் ஐந்தாறு பெண்களை அழைத்துச் சென்றார்கள். ஆனால் பின்னர்'விடுதலையாகி' வழக்கம்போலவே புதுப்பயணிகளைத் தேடி அணுகி 'உதவ' முன்வந்தார்கள்.
அவர்களை ஏன் காவல் அதிகாரிகள் தண்டிக்கவில்லை என்று யோசிக்கும் போது, தவறு நடப்பதற்கு முன்னரே அவர்களை நம்மிடமிருந்து அகற்றிவிடுகிறார்கள் அதனால். அவர்களை எந்த வகையிலும் குற்றம் சாட்ட இயலாது. நான் உதவத்தான் போனேன் என்பார்கள். கிரடிட் கார்டு எண்கள் அவர்கள் மனதில் பதிந்துவிட்டாலும் காவலர்களுக்குத் தெரியபோவதில்லை. எதை வைத்து அவர்களை தண்டிக்க முடியும்?

அதனால் சக பயணிகளைப் போல அங்கே அலைந்தபடியே இருந்தார்கள் இந்தக் களவாணிகள். நாம் அவர்களை எளிதில் அடையாளம் காணமுடியும். கைகளில் பைகள் இருக்காது. எந்நேரமும் தங்களுடைய கஸ்டமைரை தேடிப்பிடித்து வலைக்க முற்படுவார்கள்.
இந்தப் பெண்களின் நடவடிக்கைகளை இங்கிருந்து அகற்ற முடியாது  போலவே  தெரிந்தது. எதை வைத்து அகற்றுவது என்ற கேள்வி எழுகிறது. குற்றச் செயலில் பிடிபடாதவரை இவர்கள் நிரபராதிகளே. காவலர்களுக்கு வேண்டியது எல்லாம் கிரடி கார்ட் எண் இவர்கள் கைவசம் போய்விடக்கூடாது என்பதே.  தலையாய நோக்கம் அத்வே!.
ஐரோபிய நாடுகளில் பொது இடங்களில் சிகரெட் புகை நெடியைத் தவிர்க்க முடிவதில்லை. எனக்கு ஊது பத்திப் புகையும் , சிகரெடு புகையும், கந்தகப் புகையும் ஒன்றுதான். ஒரு பக்கம் லேசான அசௌகரியமான தலைவலி துவங்கிவிடும். அதனாலெயே என் மனைவி என் மேல் இருக்கும் கோபத்தை காட்ட வீட்டில் ஊதுபத்தி ஏற்றிவைத்து விடுவாள்.

சாய்ந்த கோபுரம்

எந்தவித அங்க அசைவும் இல்லாமல் மணிக்கு 300 கிலோமீட்டர் சீறிச் செல்கிறது புல்லட் டிரேய்ன். நம்மால் அதை உணரவே முடியாது. சன்னல் வழியாகப் பார்க்குபோது அதன் அதிவேகம் புலனாகிறது. மேசையில் ஒரு கிண்ணம் நிறைய நீர் வைத்திருந்தாலும் அதன் நீர்மட்டம் அசையாது இருக்கும். ஆனால் அநத வேகத்தினை என்னாலும் மனைவியாலும் உணரமுடிந்தது. நம் வயதான காதுகளுக்கு  வேகக் காற்றின் அழுத்தம் வந்து அடைக்கிறது. உடனே  காதுப் பாதுகாப்பு தக்கையை அணிந்துகொண்டு சமாளித்தோம்.

புல்லட் ரயிலினுள்

அதிவிரைவு ரயிலின் உள்ளே பயணிகளின் சௌகரியத்துக்காக சைக்கில் மாட்டி வைக்கும் இடம்,  நோய்வாய்ப்பட்டால் சமபந்தப்பட்டவரைக் அழைக்கும் பஸ்ஸர், அழகான இருக்கைகள், மேசைகள் எல்லாம் உண்டு.
அந்தப் பயணத்தின்போதுதான் நிம்மதியாக அமர்ந்து பிரியாணி உண்டோம். நாங்கள் கைகளில் பிசைந்து உண்பதை பார்த்த இத்தாலியர்கள் கொஞ்சம் சங்கோஜப்பட்டிருக்காலம். அவனிடம் போய் கைகளில் பிசைந்துண்ணும் பிரத்தியேகச் சுவை பற்றி விரிவுரையா செய்யமுடியும்?

நாங்கள் , இத்தாலியின் இன்னுமொரு பெரிய நகராமான பியரெண்சே நோக்கி  போய்க்கொண்டிருக்கிறோம். பிசா சாய்ந்த கோபுரம் உண்மையில் பிசா என்ற நகரத்தி இருந்தது.அதுவும் இத்தாலியப் பிரதேசம்தான்.

 ரயிலேறிஅங்கு போக  இப்போலியில், இறங்கி மீண்டும் ஒரு மணி நேரப் பயணத்தில் பொந்தரெல்லா கடந்து பிசா பிரதேசத்தை வந்தடைய வேண்டும். இப்போலி வந்தவுடன் இறங்கிக்கொண்டோம். ஆனால் அதன் ஸ்டேசனைப் பார்த்தால் பெரிய பட்டணம் போலத் தெரியவில்லை. அருகிருந்த போக்கு வரத்து அதிகாரியைக் கேட்டவுடன்தான் இன்னொரு இப்போலி 15 நிமட நேரப் பயணத்தில் இருப்பதாகச் சொன்னார்கள். நல்ல வேளையாக அது நகர்வதற்கு முன்னர் மீண்டும் ஏறி அமர்ந்துகொண்டோம். அதாவது  இப்போலியிலிருந்து மீண்டும் ரயிலேறி வந்த திசைக்கெ திரும்பி இத்தாலியிலுள்ள பிசாவுக்கு பயணப்படவேண்டும். பிராண்ஸியாவில்  ஒரு அரைமணி நேரமே கழித்திருந்தோம் என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.

அசையாமல் இருக்கும் சிலை மனிதன்

பிசா ஒரு பிரதேசத்தின் பெயர் மட்டுமே. அதுவே சாய்ந்த கோபுரத்துக்குப் பெயராகவும் அமைந்துவிட்டது. கொலீசியம் ஏழு அதிசயங்களில் ஒன்று எனத் தெரியும். இத்தாலியிலேயே  இன்னொரு உலக அதிசயமாகத் திகழ்வது இந்த சாய்ந்த கோபுரம்தான். ஏறத்தாழ ரயில்வே ஸ்டேசனிலிருந்து நான்கு கிலோ மீட்டர் நடந்தால்தான் பிசா சாய்ந்து இருப்பதைப் பார்க்கமுடியும்.

இதனை ஒரு நடை நகர் என்றே பிரகடனப் படுத்துகிறார்கள். அநேகம் பேர் நடந்தே செல்வதைப் பார்க்கிறோம். பிசா பார்க்கும் நம்முடைய ஆர்வத்தை அந்த நடை முழுதும் அனுபவிக்கவே இதனை நடை நகரம் என்று அழைக்கிறார்களோ தெரியவில்லை. ஆனால் நான் அப்படித்தான் நினைக்கிறேன். டேக்சி போன்ற பொது வாகன வசதி இருந்தாலும் நடைக்கே முன்னுரிமை. கடைத்தெருக்கள்.விடுதிகள், உணவகங்கள். நினைவுச்சின்னங்கள் விற்கும் அங்காடிகள், என நம்மை பாராக்கு பார்க்கவும் செய்கிறது. ஆனால் சாய்ந்த கோபுரம்தான் நம் இலக்காக இருப்பதால், பாராக்கு பார்ப்பது திரும்பி வரும் போதே செய்ய வேண்டிய ஒன்றாகவே இருக்கிறது.

நாங்கள் கடைத்தெருவை கடந்து செல்லும்போதே மழை இருட்டிக்கொண்டு வந்தது. லேசான தூற்றலும் தொடங்கியிருந்தது,

இரண்டு கிலோமீட்டர் நடந்தும், பிசா கண்ணுக்கே தென்படவில்லை. நடந்துகொண்டே இருந்தோம்.

தொடரும்.....