முத்தங்களால் நிறைந்த தேசம் --முத்தம் 7

 மார்லின் மன்றோவும் பறக்கும் பாவாடையும்.

அந்த தேவாலயத்தை விரைவில் பார்க்க எவ்வளவு முயன்றும்  முடியவில்லை. முன்னமேயே டிக்கட் பெற்றிருக்கவேண்டும். உள்ளே நுழைந்தால் அதற்கு அரைநாள் வேண்டும் சுற்றிப்பார்க்க. இருந்தாலும் அதன் வெளி வடிவம் புராதனமானது,  பிரம்மாண்டமானது. ரோமன் கெத்தலிக் மற்ற கிருஸ்த்துவ பிரிவினைகளைவிட மிகப் பெரியது. அதற்கான அடையாளமாக இந்த லா செகாட்ரா பெமில்யா  ஆர்வத்தோடு எம்பி நின்று விண்ணைத் தட்டிப்பார்க்க முனைகிறது. ஆதிகால ஆட்சியாளர்கள் தாங்கள் இருப்பை நிறுவவும், அடையாளமாகவும்  பிரம்மாண்ட கட்டடங்களையும், கோட்டைகளையும் நிறுவும் முயற்சியில் மக்கள் நலத்தைக் கருதாமல் விட்டிருக்கிறார்கள் என்பது வரலாறு. சீனா இந்தியா போன்ற நாடுகளில் இந்த அதிகாரத்துவ அடையாளங்களைக் காணலாம். மருமகன் இந்த தேவாலயத்துக்குள் நுழைந்துவிடவேண்டுமென்று முயற்சி செய்துகொண்டிருந்தார்.

லா சகார்டா தேவாலய்த்தில் நீளும் வரிசை.

இடையில் நான் சிறுநீர் கழிய கழிப்பறை தேடினேன். ஒரு பொதுக்கழிப்பறையைக் காட்டினார்கள். உள்ளே நுழைந்ததும் 2 பிரேங்க் கட்டவேண்டும் என்றார் ஒரு கருப்பினப் பெண். "2 பிராங்ஸ்?" என்றேன் அதிர்ச்சியோடு. மனம் மலேசிய ரிங்கிட்டுக்குக் கணக்குப் போட்டுப் பார்த்தது. எட்டு ரிங்கிட். பொரேய்ன்ல யுரின் போறதுக்கே எட்டு ரிங்கிட்டா? எனக்கு அதிர்ந்தது. என்னடா இது  ப்ரான்சிலே இந்தப் புண்ணியவானுக்கு வந்த சோதனை? எட்டு ரிங்கிட் கொடுத்து யுரின் போவதைவிட திரும்பிடலாமா என்று நினைத்தேன். இந்தியாவிலே எவ்வளவு மலிவு மனிதர் யுரின். அதனால்தான் அதனை அங்கே ஒன்னுக்கும் ரெண்டுக்கும் போவதை 'வெளிக்கு போவது; என்று சொல்கிறார்களோ. இங்கே வெளிக்கு உள்ளேதான் போகவேண்டும். என்ன செய்யலாம்? சரி நாம் திரும்பிப் போனால் கருப்பழகி நம்மைத் திட்டினாலும் திட்டலாம். ஆள் அப்படித்தான் இருந்தாள். அழுதுகொண்டே 2 பிராங்க் கொடுத்துவிட்டு உள்ளே போனேன்.
என்ன இருந்தாலும்  தமிழனின் பெருமையைக் காப்பாற்றவேன்டுமல்லாவா?
பொரேய்ன்ல யுரின் போறதுக்கு  எட்டு ரிங்கிட் கட்டிய பெருமையை அடைந்திருக்கிறேனல்லவா?

நான்காக மடித்து வைத்துக் கொள்ளும் சைக்கில்

அங்கிருந்து மெட்ரோ  ரயில் பிடித்து லா ரம்லா சந்தைக்கு விரைந்தோம். திறந்த வெளியில் வெயில் அடித்ததுதான், ஆனால் அதில் தகிப்பு இல்லை, இதமாக இருந்தது. அங்கே கோடைகாலத்தில் வெயிலில் உட்கார்ந்து ஓய்வெடுப்பதைப் பார்க்கமுடிகிறது. விசாரித்துப் பார்த்ததில் சிதோஷ்ண நிலை 20 செல்சியஸ்சில்தான் இருந்தது.

பார்சிலோனா சாலையில் எங்கேயும் வாகன நெருக்கடியைப் பார்க்கமுடியவில்லை. இங்கே போல பரபரப்பு இல்லை. "ஹேய் மௌ மத்திக்கா," ( டேய் சாவ் கிராக்கி வூட்ல சொல்ட்டு வந்துட்டியா) என்று உரசி நமக்கு கண நேர எமனைக் காட்டிச்செல்லும் பீதி இல்லை. அவசரம் இல்லை. சாலையில் பாதசாரிகள் குறுக்க நடக்க காத்திருக்கும் தருணத்தில் வாகனங்கள் நின்று வழிவிட்டு பின்னர் செல்கின்றன. சமிக்ஞை  விளக்கு  பல இடங்களில் இல்லாமல் இருந்தும்!

மெட்ரோ ஸ்டேசன் நெடுக்க இப்படியான கலைஞ்சர்களைச் சந்திக்கலாம்.

பேருந்துக்கு , கார்களுக்கு ,சைக்கிலுக்கு, என தனித்தனி சாலைகள்.
லாரியை நான் பார்க்கவில்லை. காதைத் துளைக்கும் ஹாரன் சத்தம் இல்லை.
பேருந்து வரும் நேரத்தை பேருந்து நிறுதத்திலேயே இன்ன பேருந்து இன்ன நேரத்துக்கு வரும் என்று எழுதியிருக்கிறார்கள். சரியாக அந்த நேரத்துக்கு வந்து நிற்கிறது. வீட்டிலிருந்து இன்ன நேரத்துக்குக் கிளம்பினால் போதும். போய்க் கால்கடுக்க காத்திருக்கவேண்டியதில்லை என்ற மனநிலை அங்கே நிலைத்துவிட்டது. நேர நிர்வாகம் அங்கே அத்துப்படி. அங்கேதான் காலம் பொன்போன்றது. இங்கே காலமாவது கத்தரிக்காயாவது? இப்படி எல்லாம் முறையாக நடக்க எப்படி சாலை நெருக்கடி வரும்?

நம் ஊரில், முன்பை விட,  மக்கள் எளிதாகப் பயன்படுத்த சாலையை மாற்றி அமைப்பார்களாம். அதற்குப் பிறகுதான் சாலை நெரிசல் மோசமாகும். நகராண்மைக் கழகம் இதற்காகவே இவர்களை மேலை நாட்டுக்கு அனுப்பி கற்றுத் தெளியச் செய்வார்கள். திரும்பியவுடன்தான் இந்த கோளாறெல்லாம் நடக்கும். உங்கள் பட்டணத்தில் நகராண்மைக் கழகத்தை விசாரித்துப் பாருங்கள் எத்தனை கழிசடைகளுக்காக இப்படிப் பணத்தை கொட்டித் தீர்த்திருக்கிறார்கள் என்று தெரியும். இவைங்க உல்லாசமா இருக்க நம்ம கட்டும் நகரான்மை வரிதான் கிடைத்ததா?

பேருந்து மாதிரி இருக்கும் லிமோசின் கார் சந்தைப் பாதையில்

லா ரம்லாவில் ஐஸ் கிரீம் ஸ்டால்

லா ரம்லா சந்தை கொஞ்சம் விநோதமாகக் காட்சி அளித்தது. அங்கே என்ன வேண்டுமானாலும் கிடைக்கும். வெளித் தெருக்களில் எண்ணற்ற கடைகள் அங்காடிகள் நிறைந்து கிடக்கின்றன. எத்தனையோ கிலோமீட்டருக்கு நீண்டு கிடக்கிறது சந்தை. பிரட்டிய சோறிலிருந்து தேங்காய் பருப்பு வரை பொட்டல்ம் கட்டி விற்கிறார்கள். தேங்காய் பருப்பு என்ன விலை என்று பார்த்தேன். பத்து ரிங்கிட்டுக்குக் குறையாது. கால் தேங்காய்தான் இருக்கும்.

சந்தையில் ஒரு அங்காடி மட்டுமே இது

அங்குள்ள ஐஸ்கிரீம் மிகச் சுவையானது என்று பிரம்மிப்போடு கூறி அனுப்பினார் ஒரு நண்பர். அப்படியொன்றும் பிரத்தியேக சுவை இல்லை.
ஆனால் நான் அறுபதுகளின் இளைஞர்களின் மானசீகக் காதலியான மார்லின் மன்றோவைப் பார்த்த விதம் தான் எனக்குக் கழுத்து வலி கொடுத்தது.

நாங்கள் நடந்து சென்ற கடைத் தெருவில் நான்கு மாடிக் கடைகள் இருந்தன. அதில் மூன்றாவது மாடியில் மார்லின் மன்றோ அவள் கட்டியிருந்து  வெள்ளைப் பாவாடை காற்றில் பறக்கப் பறக்க மெல்லிய உடலசைவை நிகழ்த்திக்கொண்டிருந்தாள் ,வெகு நேரம். பாவாடை புயல் மழைக்கு கட்டுப்பாடாத குடைபோல மேலேயும் கீழேயும் பறந்து கொண்டிருந்தது, அந்த ஆட்டம் அவள் நம்மை அழைப்பு விடுப்பது போல இருந்தது. பறக்கும் பாவாடையை அமுக்கி அமுக்கி வேறு பிடித்துக்கொண்டிருந்தாள்.இது எப்படி இருக்கு?

அவள் ஒருகால் விலைமாதாக இருக்கலாம். அல்லது பாருக்குள் நம்மைக் கவரும் பணியாளாகக் கூட இருக்கலாம்.  நான் வெகு நேரம் ரசித்து நகராமல் நின்று விட்டதை கவனித்துவிட்ட என் மனைவி என் கையைப் பிடித்து இழுத்துச் சென்றுவிட்டாள்.  நான் ஏக்கத்தோடு திரும்பித் திரும்பி பார்த்துக்கொண்டே நடந்தேன்.ஒரு நல்லது கெட்டத அனுபவிக்க விடுறாளா?  இனி எப்போது இப்படிப் பார்க்கக் கிடைக்கும்? ம்?

மார்லின் மன்றோ

 தொடரும்........