முத்தங்களால் நிறைந்த தேசம் - முத்தம் 15

முத்தம் 15

அன்பு வாசக நண்பர்களே,

என்னுடைய நாவலான 'செலாஞ்சார் அம்பாட்' தேசிய நில நிதி கூட்டுறவு சங்க கலை இலக்கிய அறவாரியத்தின் 2012/13 ஆம் ஆண்டுக்கான சிறந்த புத்தகப் பரிசை ரி.ம.10000.00 வென்றதிலிருந்து அதன்  வேலை நிமித்தமாக இந்தத் தொடரை சில நாட்கள் எழுதமுடியாமல் போயிற்று. இருந்தாலும் இன்றிலிருந்து அதனைத் தொடர்கிறேன்.

இந்த நூலை கோலாலம்பூரில் வெளியிடும்படி என் வாசக நண்பர்கள் கேட்டுக்கொண்டபடியால் எதிர்வரும் 14.9.14 ஞாயிறன்று, மாலை 4.00க்கு ,கோலாலம்பூர் தே.நி.நிதி கூட்டுறவு சங்கக் கட்டடத்தில் , தான் ஶ்ரீ சோமா  அரங்கத்தில் நடைபெறவிருக்கிறது. இந்நிகழ்வுக்கு உங்களை அன்போடு அழைக்கிறேன். நூலின் விலை 15 ரிங்கிட் மட்டுமே. அந்தத் தொகையைக் கொடுத்து வாங்கினாலே நான் பெருமை அடைவேன்.

முத்தம் 15-  நீரின் சாரலில் வெனிஸ் நகரம்

பின்னிரவு மணி 1.00க்கு வெய்ன்சா நகர ரயிவே ஸ்டேசனில் இறக்கிவிட்டது புல்லட் ரயில்.வெனிசைத்தான் வேய்ன்சா என்கிறார்கள். நீங்கள் வெனிஸ் என்று சொன்னால் உள்ளூர்க்காரர்களுக்குப் புரியாது. வெய்ண் என்றுதான் சொல்லவேண்டும். ஆனால் எப்படிச்சொன்னாலும் அது அழகுதான்.
 ஒரு ரோஜா என்பது
ஒரு ரோஜா என்பது
ஒரு ரோஜாதான்
என்ற கவிதையின் பொருளைத்தான் வெய்ன்சா வெனிஸ் என்ற சொல்லின் பொருளுக்கும் பொருத்திப்பார்க்கலாம்.
ஒரு ரோஜாவை நீங்கள் எப்படிப் புரிந்துகொண்டாலும், எப்படிப் பயன்படுத்தினாலும் அது அடிப்படையை மாற்றிக்கொள்ளாத  ஒரு அழகிய ரோஜாவாகவே பரிணமிக்கிறது என்றுபொருள் படுகிறது.

ரயில் நிலையத்திலிருந்து   வெளியே வந்தால் இருள் சூழ்ந்து கிடக்கிறது. பின்னிரவு வேளைக்கு இடம்கொடுத்து ஒளி சற்றே ஒதுங்கிக்கொண்டபோது கம்மிய ஒளியோடு வெனிஸ் எங்களை வரவேற்றது.மூடிய கடைகள், ஒளியிழந்த விடுதிகள், மூடிய வீடுகள் , வாகனமற்ற வெறித்த சாலைகள் , மனித நடமாட்டமே இல்லாத தெருக்கள் என மூடிக்கிடந்தது வெனிஸ். பைகளை கனத்த ஓசை எழுப்பியபடி இழுத்துச்சென்றோம். அடங்கிய இரவில் அதன் ஒலிதான் சலனத்தைக் கிளறிக்கொண்டிருந்தது. விடுதி அருகேதான் என்றார் மருமகன். ஆனாலும் அந்த அந்தகார வேளை விடுதி தொலைவில் இருக்குமோ என்ற அனாவசிய அச்சத்தை கிளர்த்தியது.

கொஞ்ச தூரம் நடந்ததும் நாலைந்து கருப்பின இளைஞர்கள் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். இந்த அகால வேளையில் அவர்களைக் கண்டதும் பயம் வந்து விட்டது. இங்கே வழிப்பறி நடக்கும் என்றே எங்களை எச்சரித்திருந்தார்கள். அதனால் அவர்களை நெருங்க நெருங்க பயம் கூடிக்கொண்டே போனது. அவர்களைக் கடந்து செல்லும் போது ஒன்றும் நடந்துவிடவில்லை. அவர்களத் தாண்டியதும்  'கொலம்போ' விடுதி மினுக்கிட்டுத் தெரிந்தது. இன்னும் 50 மீட்ட்ர் தூரம் நடந்தால் வாசலை எட்டிவிடலாம். எனவே  களவாணிப்பயல்கள் நம்மை ஒன்றும் செய்து விடமுடியாது. இருளும், தனிமையும், ஓசையின்மையும் பீதியைக் கிளப்பும் சூழல்கள்தாம். அவை புனித நகராகவே இருக்கட்டும், ஆனால் கரிய இருள் புனிதத்தை மறைத்தேவிடுகிறது.

வாசலைத்திறந்து உள்ளே போனவுடன் ஒரு வங்காளதேசி வரவேற்பு மேசையில் அமர்ந்திருந்தான். பதிவு செய்துகொண்டு அறைச்சாவியை வாங்கிக்கொண்டு அறைகள் எங்கே என்று கேட்டோம். விடுதி பின்வாசலைக் காட்டினான். பினவாசலில் வெளியே வெளிச்சமில்லை. மிக மங்கிய  ஒளியில் நடந்து அறையைத் தேட வேண்டும். அது சாத்தியமே இல்லை. என் மருமகன் தொலைபேசி ஒளி வெளிச்சத்தில் கட்டடத்தை அடைந்து ஒரு வழியாய் அறையைத் திறந்தாயிற்று. அறைக்குள் சுவிட்சைப் போட்டதுதான் வெளிச்சத்தைப் பார்க்க முடிந்தது. ஏன் ஐந்தடி வெளியே வெளிச்சம் இல்லை. பல்ப்  எரிந்து போயிருக்குமோ? இருக்கலாம். என்றே நினைத்தோம் . ஆனால் ஒரு புகழ் பெற்ற சுற்றுப்பயணிகள் மண்டும் ஒரு பெரு நகரத்தில் இவ்வளவு அசட்டையாக இருப்பது? 

அறையில் குளிர்சாதனம் இருந்தது. குளிக்க சுடு நீர் தராளமாக வந்தது. மேலை நாடுகளில் குளிர் சாதன வசதிகள் பெரும்பாலும் இருக்காது. ஏனெனில் கோடை காலத்தில் ஆசியா போல கொளுத்தாது. மிக மிதமாகவே இருக்கும். அதிலும் இரவில் குளிர்ச்சியாகவே இருக்கும். சன்னல் ஒன்று கால்வாசி திறந்தடி இருந்தது. சன்னலை அதற்கு மேல் மூடவோ திறக்கவோ முடியாதபடி ஸ்தமபித்துப்போயிருந்தது. இருந்தாலும் மறுநாள் காலையில் பார்த்துக்கொள்ளலாம்  என்ற களைப்பில் படுக்கச் சென்றுவிட்டோம்.
சுப்பர் மார்க்கெட்டில் வாங்கிய பால், பழச்சாறு, ரொட்டி இவைகள் காலையில் பசியாற உதவியது. விடுதியில் காலை உணவு கொடுக்கப்படவில்லை. வெளியே கடைத்தெருவுக்குச் சென்று 'ஒரு டாலருக்கு காப்பி வாங்கினால் பெரிய அதிர்ச்சியாக இருந்தது. ஒரு மிகச்சிறை கிண்னத்தில் எலி மூத்திரம் அளவுக்கே  கொடுத்தான். ஒரு மிடறுகூடப் போதாது.  கசப்பா.... தாங்க முடியவில்லை. இங்குள்ளவர்கள் காப்பியை இப்படித்தான் குடிப்பார்களோ என்ற சந்தேகமே பிறந்தது.

.
சற்று நேரம் சென்று கவனித்தால்தான் தெரிந்தது பால் பெரிய கிண்ணத்தில் இருபபதை. அப்படியே அதைக்கலந்து குடித்தாலும் ஒரு மிடறுகூட இருக்காது. ஒரு முறை கல்கத்தாவில் மண் கிண்ணத்தில் காப்பி கொடுத்தார்கள். நகரம் முழுக்க இப்படியேதான். அது இரண்டு மிடறுதான் இருக்கும். அதுவே கிண்ணஸ் சாதனை என்று நினைத்திருந்தேன். ஆனால் அந்தச் சாதனையை முறியடித்தது வெனிஸ் காப்பி.

தொடரும்......