மாடுகள் மலைகள் ஏரிகள் ~7 நியூசிலாந்து பயண அனுபவம்

மலைகள் மாடுகள் ஏரிகள்~7

உலங்கு வானூர்தியின் வழி திமிங்கலத்தைப் பார்க்கலாம் என்றவுடன் ஆர்வமாகிவிட்டோம். கண்டிப்பாய் பர்க்கமுடியுமா என்று விசாரித்தோம். அது உங்கள் அதிர்ஸ்டத்தைப் பொறுத்தது என்றார் விமான ஓட்டி. (அதுக்கு அதிர்ஸ்டம் வேண்டும் எங்களைப் பார்க்க!) . 10 பேரில் இருவருக்கு அது போன்ற வாய்ப்பு கிட்டுவதில்லை. என்றார். நமக்கும் அப்படி ஆகிவிட்டால் என்னாவது என்று பின் வாங்கினோம். அரை மணிநேரப் பயணம்தான். ஆனால் தாழப் பறந்து காட்டுவார்கள். விலை மிக அதிகம். திமிங்கலத்தைப் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிட்டுவதும் சுலபமல்ல. அந்தச் சுற்றுலாத் தளத்தை அரசே நடத்துகிறது.

அங்கிருந்து கிரைஸ்சர்ச் நோக்கிப் பயணமானோம். நாங்கள் பெர்ரியில் ஏறும்போதே கிரைஸர்ச்சுக்குப் போகும் மலையோரப் பாதை முன்னர் எரிமலை வெடித்த காரணத்தால் மூடப்பட்டுவிட்டது என்று எச்சரிக்கப் பட்டது. ஆனால் தென் தீ வுக்குப் போய் இரண்டு நாட்களில் திறந்துவிடப் பட்டிருந்தது. நாங்கள் சுவிட்சர் லாந்தில் பார்த்ததுபோல மலைகளைக் குடைந்து போடப்பட்ட நெடுஞ்சாலைகள் இங்கே பெரும்பாலும் இல்லை . பொருட்செலவு அதிகம் உண்டாகும் என்பதனால். அதற்குப் பதிலாக மலை அடிவாரத்தில் கடலுக்கு அருகே பாதை போடப்பட்டிருந்தது. ரயில் பாதை , சாலைகள் இரண்டுமே மலைச் சரிவில்தான். காட்சிகள் அபாரமாக இருந்தன. ஆனால் அங்கே மலைச் சரிவு ஏற்பட்ட பாதிப்பைப் பார்க்க முடிந்தது. சாலைகள் குறுகளாக்கப்பட்டு நெறிசலை உண்டாக்கியது. முழுவதும் கற்கள் பாறைகள்தான். சாலையையும் தண்டவாளத்தையும் கற்கள் மூடி மறைத்துவிட்டன. நாங்கள் போகும் போது சீர் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

சரிவு

பசுபிக் மகா சமுத்திரம் அக்கரை தீவைக் காட்டாது பரந்து விரிந்திருந்தது. வடக்க தீவுக்கு மறுபுறத்தின் கடற்பரப்பு அது. கரை நெடுக்க நீர் நாய்கள் கரும் பொதிபோலப் படுத்துக் கிடந்தன. கரிய நிறத்தில் கரிய பாறையின் மீது. கேமாரவுக்குள் சரியாகக் கிடைக்கவில்லை. பாறைகள் எரிமலை தீயில் உருகி பல்வேறு வடிவில் நெளிந்து கிடந்தன. எரிமலை, நிலநடுக்கம் போன்றவை கிரைஸ்சர்ச்சில் மட்டுமல்ல, பெரும்பாலான பட்டணங்களில் உயர்ந்த கட்டடங்கள் கிடையாது. ஆக்லாந்திலும் வெலிங்டனிலும் மட்டுமே ஒரு சில கட்டடங்கள். எல்லாமே சிறு சிறு தரை வீடுகள்தான்.

கிரைஸ் சர்ச்சுக்கு நெடும் பயணம் அது. கடும் உஷ்ணம் பயணம் நெடுக்க. ஆக்லாந்திலும் பிற இடங்களிலும் கோடையும் வீசிய குளிர் காற்று இங்கே 'பந்த்' செய்திருந்தது. ஒரு வழியாய் சீரான பாதைக்கு வந்து சேர்ந்தோம். வழியில் மாடுகளைப் பால் கரக்கும் இடத்தைப் பார்க்கலாம் என்ற ஆசை வந்தது. நூற்றுக் கண்க்கான கரவை மாடுகள் மடி கனத்து கரக்கும் இயந்திரத்தை அடைய வரிசையில் நின்றன. பால் சுமந்த அதன் மடிகள் ஐந்து கிலோ அரிசி மூட்டைபோல விம்மி இரு ந்தன . கரவைகள் நின்று நின்று ஒன்று முடிந்து ஒன்று இயந்திரதுக்குள் மடியைக் கொடுக்கின்றன என்று நினைத்தோம். அவற்றை ஒரு மிஷின் பின்னாலிருந்து தள்ளிக்கொண்டு வந்து சேர்வதை உன்னிப்பாக பார்த்தாலே கிடைக்கும். அங்கே ஒருவன் அதன் மடியின் நான்கு சுரப்பிக்குள்ளும் மிஷினைப் பொறுத்துகிறான். வட இந்தியன். நிமிடங்களில் பால் கரக்கப்பட்டு அவற்றை தன்னிச்சையாக விடுவிக்கின்றன. கரக்கப் பட்ட பால் ஒரு பெரிய தாங்க்கிக்குள் சேகரிக்கப்பட்டு லாரிகளிள் அனு ப்பப் படுகிறது.

போகும் வழியில் பழைய கார்கள் சேகரிக்கப்பட்ட இடமும் உண்டு. அதற்குப் பிறகு கோடைகாலத்தில் பயிரி டப்படும் லெவெண்டர் பூக்களும், அதலிருந்து தயாரிக்கப்படும் வாசனைத் திரவியப் பொருடகள், லெவெண்டர் தேன் என விற்குமிடத்தைப் பார்த்துவிட்டு அடுத்தடுத்து போய்க்கொண்டே இருந்தோம். முன்னர் லெவெண்டர் தேனை எம்வேய் வாங்கி விற்றது. ஆனால் அவற்றுள் செயற்கை சுவையூட்டிகளை சேர்க்கிறார்கள் என்று தெரிந்ததும் எம்வேய் விலக்கிவிட்டது. இனிப்பென்றால் அப்படிப்பட்ட இனிப்பு. சீனி அளவுக்கு மீறி கலந்த இனிப்பு. லெவெண்டர் பூந்தோட்டமும், செர்ரி, பிலம், காய்க்கறி வகையை மட்டுமே கோடையில் பார்க்கமுடியும். பூத்துக் குலுங்கும் நியூசிலாந்தை வசந்த காலத்தில் போனால் பார்க்கலாம். இங்கே குளிர்காலம் கொஞ்சம் பிந்தி வருகிறது.

வடதுருவ நாடுகளில் நவம்பர் டிசம்பர் ஜனவரி மாதங்கள் குளிர்காலமாகும்.

லெவெண்டர் மலர்கள்

வைத்தாகி என்று சொல்லக் கூடிய இடம் அங்குள்ள மௌரியர்கள் குடியேறிய ஏரிக்கரை. அது ஒரு கண் காட்சி இடமாகப் பாதுகாக்கப் படுகிறது. இங்கேதான் முதன் முதலில் ஹவாயி தீவுகளிலிருந்து வந்து குடியேறிய மௌரிய வரலாற்றை பாதுகாக்கிறார்கள். இது ஏரிக்கரையாக மட்டுமின் றி வனப்பான நீர்வீழ்ச்சிகள் கொண்ட இடமாகவும் இருக்கிறது..

இதெல்லாம் முடிந்து ஒரு முக்கிய இடத்தை அடைந்தோம். அது பங்கி ஜம்ப். அதாவது 100 மீட்டர் பள்ளத்தில், பாலத்திலிருந்து பாய்ந்து சாகசம் செய்வது. எல்லாம் போதிய பாதுகாப்போடுதான். ஆனால் பாதுகாப்ப்பபைப் பற்றி பயத்துக்கு என்ன விளங்கும்? அதற்காக இரு வீரர்களை மலேசியாவிலிருந்து அழைத்துச் சென்றிருந்தோம். ஆனால் பிறர் குதிப்பதைப் பார்த்ததும் மெல்ல பின்வாங்கினர். அங்கே தன் காதலி ஒருத்தி குதிப்பதற்கான கட்டணம் கட்டிவிட்டு அழுதபடி இருந்தாள். காதலான் அவளை ஆறுதல் படுத்திக் கொண்டிருந்தான். அவள் இந்தியப் பிரஜை. ஆனால் வெள்ளையப் பெண்கள் குதிப்பதில் காட்டும் ஆர்வம் நம்மை மெய்சிலிர்க்க வைக்கிறது. என்ன கூய்ச்சல் என்ன குதூகளிப்பு! நாங்கள் அழைத்துச் சென்றவர்களின் மனைவி மார்கள் கூட இருந்ததால் கோழைகள் பட்டம் எளிதாகக் கிடைத்துவிடும் என்ற காரணத்தால் பின்வாங்குவதும் பம்முவதுமாக இருந்தார்கள். குதித்தார்களா இல்லையா....? நியூசிலாந்தில் மிக முக்கிய இடம் அது. குதிக்காமல் வந்தால் அவ்வளவு தூரம் போய் என்ன பயன்?
தொடரும்.....