3. ரயில் பயணம்
சுற்றுப் பயண வழிகாட்டி சரத்
ஏர் ஆசியா போன்ற கருமித்தனமிக்க சேவைகள் போலல்லாமல் மாஸ் விமானம் தாராளமான வசதிகள், சேவைகள் செய்து தருகிறது. நல்ல அகலமான இருக்கைகள், கால் நீட்டி சாய்ந்துகொள்ள போதுமான இடம், அமர்ந்துவுடன் நம் இருக்கைக்கு முன்னால் அமைக்கப்பட்ட தொலைக்காட்சி, அதில் விரும்பித் தேர்வு செய்துகொள்ள நிகழ்ச்சிகள் என உல்லாச பயணத்துக்கான முகமன் செய்து தருகிறது.
அமர்ந்த சற்று நேரத்தில் பொறித்த நிலக்கடலையும், ஆரஞ்சு ஆப்பில் ஜூஸ் கொடுக்கிறார்கள். சற்றுநேரத்தில் தேநீர் காப்பி வருகிறது. பியர், விஸ்கி, வைனும் பரிமாறுகிறார்கள். பின்னர் இரவு உணவு, பிரியாணி, தேங்காய்ச் சோறு கொடுக்கிறார்கள். பியர் விஸ்கி மீண்டும் கேட்டால் கிடைக்கிறது. கட்டணமில்லை. இந்தியர்களுக்கு இந்தச் சேவை எவ்வளவு குதூகலத்தை அளிக்கும் என்று எண்ணிப்பாருங்கள். கூச்சப் படாமல் மீண்டும் பீரும் விஸ்கியும் கேட்டுப் பெறுகிறார்கள்.
ஆனால் ஏர் ஆசியா விமானத்தில் இவற்றையெல்லாம் பணம் கொடுத்தால்தான் கிடைக்கும். நம்முடைய பயணப்பைகள் 15 கிலோ சுமைக்கு மேல் அனுப்பினால், கிராம் கணக்கு ஏறினாலும் கட்டணம் விகித்து விடுவார்கள். கறார் நிறுவனம். மாஸ் விமானத்தில் 30 கிலோ வரைக்கும் ஏற்றலாம். சிறு தொழில் செய்பவர்கள் இந்தியாவிலிருந்து வணிகப் பொருட்கள் கொண்டுவர இந்த 30 கிலோ எடை பெரும் உதவி செய்யும்.
இப்படியெல்லாம் தாராளமாக வசதிகள் செய்து தரும் மாஸ் ஒவ்வொரு ஆண்டும் நட்டக் கணக்கு காட்டுகிறது பாவம். ஆனால் ஏர் ஆசிய உரிமையாளர் டோனி பெர்னாண்டஸ் மலேசியாவின் 10 பெரும் பணக்காரர்களில் ஒருவர். ஏன் ஆக முடியாதுன்ன? தொட்டதுக்கெல்லாம்
பணம் தரணும்னு கறார இருந்தா ஏன் கோடிஸ்வரனா ஆக முடியாதுன்ன?
.................................................
கிட்டதட்ட மாலை ஏழு மணிக்குக் கிளம்பிய விமானம் மறுநாள் ஆறரை மணிக்கு டில்லியை அடைந்தது. சுங்கத்துறை பரிசோதனை முடிந்த வெளியேற எங்கள் சுற்றுப் பயணி வழிகாட்டி சரத் வெளியே பெயர்ப் பலகையோடு
காத்திருந்தார்.
விடுதி அறையை அடைந்ததும் காலை உணவு தயாராக இருந்தது. அறைகள் கிடைத்தவுடன் கொஞ்ச நேரம் ஓய்வு. மதியம் 2 மணிக்கு ரயில் வழி
பஞ்சாப் பயணம். பகலுணவை முடித்துக் கொண்டு டில்லி ரயில் நிலையத்துக்குப் பயணமானோம். பயண நிறுவனம் ஏறகனவே ரயில் டிக்கெட்டுகளை பெற்றுவிட்டிருந்தது. இந்தியாவில் முன்னாலேயே டிக்கெட்டுகள் வாங்கிவிடவேண்டும்.
ஒருமுறை தமிழ் நாட்டு சேலத்திலிருந்து சென்னை வருவதற்கு கடசி நேரத்தில் டிக்கெட் பெற முயன்றும் முடியாமல் குறித்த நேரத்தில்
சென்னையை அடைய முடியாமல் அவதியுற நேரிட்டது. எனவேதான் இந்த முன்னேற்பாடு. இந்தியா மக்கள் தொகை அதிகம் கொண்ட நாடு. இங்கே
ரயில் பயணம் ஏதுவானது என்றாலும் எப்போதுமே ஜன்க் கூட்டமும், பரப்ரப்பும் மிகுந்திருக்கும்.
ரயில் நிலையத்தை அடைந்ததும் சுமை தூக்கும் போர்ட்டர்கள் ஓடோடி வருகிறார்கள். ஒரே நேரத்தில் தலையிலும் தோளிலும் கைகளிலும் நான்கைந்து பேரின் பயணப்பைகளை சுமந்து கொண்டு நாம் பயணம் செய்யும்
பிலாட் பாரத்துக்கு கொண்டு செல்கிறார்கள். ரயிலில் ஏற்றும் வரை வேலைகளை முடிக்கிறார்கள். ஒரு முறைக்கு எங்களிடம் நூற்றைம்பது ரூபாய் கட்டணம் வாங்கினார் வழிகாட்டி.படிகளில் ஏறி இறங்கி சுமைகளை சுமந்து செல்வது நம்மால் முடியாத காரியம்.
டில்லி ரயில் நிலையம் இந்தியா முழுதும் ஓடும் தண்டவாளத்தை இணக்கும் மிக முக்கிய ரயில் நிலையம். ஏழெட்டு தண்டவாளங்கள் அடுத்தடுத்து காணலாம். மேற்கும், கிழக்கும், வடக்கும், தெற்கும் ஓடும் ரயில்கள் மூச்சு வாங்க அங்கேதான் ஓய்வெடுக்கும். கைரேகைகள் போன்ற குழப்பமான ரயில் கோடுகளைப் பார்க்கத் தலை சுற்றும்.
ரயிலில் மோப்ப நாய்கள் கொண்டு நடக்கும் பரிசோதனை
முட்டை மூட்டையாக ஏற்றுமதிப் பொருட்கள் பிலாட் பாரத்தில் நிறைந்திருக்கும். இரவை கழித்த பயணிகள் பிலாட் பாரத்தில் தூங்கி வழிவதைப் பார்க்கலாம். குடும்பம் குடும்பமாகக் கூடத் தூங்குவார்கள். மக்கள் நடமாட்டம் மலிந்து காணப்படும். எல்லாவற்றையும் தூக்கி விழுங்கும் வகையில் மூத்திர நெடி சதா சர்வ நேரமும் வீசிக்கொண்டேஇருக்கும்.எப்போது ரயில் வரும், எப்போது கிளம்பலாம் என்றிருக்கும். மூத்திர நெடி ஒவ்வொரு நிலையத்திலும் விரட்டிக்கொண்டே
இருக்கும்.
மக்கள் கூட்டம் அதிகம் உள்ள இடங்களில் போலிஸ் பாதுகாப்பும், பரிசோதனையும் நடந்தபடியே இருக்கிறது. நாங்கள் ரயிலில்பயணம் செய்யும் ஒவ்வொரு முறையும் இந்தப் பரிசோதனை நடந்தது. இந்தியாவில் பாகிஸ்தானிய தீவிரவாதிகள் ஊடுருவல் அதிகம். எங்கே எப்பாது குண்டு வெடிக்கும் என்று சொல்லமுடியாது.
பிச்சைக் காரர்கள், சிறு வியாபாரிகள், சுமை தூக்கும் கூலிகள் எப்போதும் நம்மைத் துரத்திய்படியே இருப்பார்கள். நமக்கும் ஹிந்திமொழி தெரியும் என்றே நினைக்கிறார்கள். நமக்குத்தான் இந்திய முகமாயிற்றே.கேரளா போனால் மலையாளமும்,ஆந்திரா போனால தெலுங்கும், கர்நாடகம் போனால் கன்னடமும் மக்கள் நம்மிடம் பேசுவது போலவே வட நாட்டில் ஒரேஹிந்தி மயம். எல்லாவற்றுக்கும் சரத்தின் மொழிபெயர்ப்பு தேவைப் பட்டது. ஆங்கில தெரிந்தவர் சொற்பமே. இன்னும் கால் நூற்றாண்டில் ஆங்கில மொழிப் பிரயோகம் அங்கே நிலை கொண்டிருக்கும். ஆங்கிலக் கல்விக்கு மிகுந்த முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் நாடு இந்தியா.
ஏர் ஆசியா போன்ற கருமித்தனமிக்க சேவைகள் போலல்லாமல் மாஸ் விமானம் தாராளமான வசதிகள், சேவைகள் செய்து தருகிறது. நல்ல அகலமான இருக்கைகள், கால் நீட்டி சாய்ந்துகொள்ள போதுமான இடம், அமர்ந்துவுடன் நம் இருக்கைக்கு முன்னால் அமைக்கப்பட்ட தொலைக்காட்சி, அதில் விரும்பித் தேர்வு செய்துகொள்ள நிகழ்ச்சிகள் என உல்லாச பயணத்துக்கான முகமன் செய்து தருகிறது.
அமர்ந்த சற்று நேரத்தில் பொறித்த நிலக்கடலையும், ஆரஞ்சு ஆப்பில் ஜூஸ் கொடுக்கிறார்கள். சற்றுநேரத்தில் தேநீர் காப்பி வருகிறது. பியர், விஸ்கி, வைனும் பரிமாறுகிறார்கள். பின்னர் இரவு உணவு, பிரியாணி, தேங்காய்ச் சோறு கொடுக்கிறார்கள். பியர் விஸ்கி மீண்டும் கேட்டால் கிடைக்கிறது. கட்டணமில்லை. இந்தியர்களுக்கு இந்தச் சேவை எவ்வளவு குதூகலத்தை அளிக்கும் என்று எண்ணிப்பாருங்கள். கூச்சப் படாமல் மீண்டும் பீரும் விஸ்கியும் கேட்டுப் பெறுகிறார்கள்.
ஆனால் ஏர் ஆசியா விமானத்தில் இவற்றையெல்லாம் பணம் கொடுத்தால்தான் கிடைக்கும். நம்முடைய பயணப்பைகள் 15 கிலோ சுமைக்கு மேல் அனுப்பினால், கிராம் கணக்கு ஏறினாலும் கட்டணம் விகித்து விடுவார்கள். கறார் நிறுவனம். மாஸ் விமானத்தில் 30 கிலோ வரைக்கும் ஏற்றலாம். சிறு தொழில் செய்பவர்கள் இந்தியாவிலிருந்து வணிகப் பொருட்கள் கொண்டுவர இந்த 30 கிலோ எடை பெரும் உதவி செய்யும்.
இப்படியெல்லாம் தாராளமாக வசதிகள் செய்து தரும் மாஸ் ஒவ்வொரு ஆண்டும் நட்டக் கணக்கு காட்டுகிறது பாவம். ஆனால் ஏர் ஆசிய உரிமையாளர் டோனி பெர்னாண்டஸ் மலேசியாவின் 10 பெரும் பணக்காரர்களில் ஒருவர். ஏன் ஆக முடியாதுன்ன? தொட்டதுக்கெல்லாம்
பணம் தரணும்னு கறார இருந்தா ஏன் கோடிஸ்வரனா ஆக முடியாதுன்ன?
.................................................
கிட்டதட்ட மாலை ஏழு மணிக்குக் கிளம்பிய விமானம் மறுநாள் ஆறரை மணிக்கு டில்லியை அடைந்தது. சுங்கத்துறை பரிசோதனை முடிந்த வெளியேற எங்கள் சுற்றுப் பயணி வழிகாட்டி சரத் வெளியே பெயர்ப் பலகையோடு
காத்திருந்தார்.
விடுதி அறையை அடைந்ததும் காலை உணவு தயாராக இருந்தது. அறைகள் கிடைத்தவுடன் கொஞ்ச நேரம் ஓய்வு. மதியம் 2 மணிக்கு ரயில் வழி
பஞ்சாப் பயணம். பகலுணவை முடித்துக் கொண்டு டில்லி ரயில் நிலையத்துக்குப் பயணமானோம். பயண நிறுவனம் ஏறகனவே ரயில் டிக்கெட்டுகளை பெற்றுவிட்டிருந்தது. இந்தியாவில் முன்னாலேயே டிக்கெட்டுகள் வாங்கிவிடவேண்டும்.
ஒருமுறை தமிழ் நாட்டு சேலத்திலிருந்து சென்னை வருவதற்கு கடசி நேரத்தில் டிக்கெட் பெற முயன்றும் முடியாமல் குறித்த நேரத்தில்
சென்னையை அடைய முடியாமல் அவதியுற நேரிட்டது. எனவேதான் இந்த முன்னேற்பாடு. இந்தியா மக்கள் தொகை அதிகம் கொண்ட நாடு. இங்கே
ரயில் பயணம் ஏதுவானது என்றாலும் எப்போதுமே ஜன்க் கூட்டமும், பரப்ரப்பும் மிகுந்திருக்கும்.
ரயில் நிலையத்தை அடைந்ததும் சுமை தூக்கும் போர்ட்டர்கள் ஓடோடி வருகிறார்கள். ஒரே நேரத்தில் தலையிலும் தோளிலும் கைகளிலும் நான்கைந்து பேரின் பயணப்பைகளை சுமந்து கொண்டு நாம் பயணம் செய்யும்
பிலாட் பாரத்துக்கு கொண்டு செல்கிறார்கள். ரயிலில் ஏற்றும் வரை வேலைகளை முடிக்கிறார்கள். ஒரு முறைக்கு எங்களிடம் நூற்றைம்பது ரூபாய் கட்டணம் வாங்கினார் வழிகாட்டி.படிகளில் ஏறி இறங்கி சுமைகளை சுமந்து செல்வது நம்மால் முடியாத காரியம்.
டில்லி ரயில் நிலையம் இந்தியா முழுதும் ஓடும் தண்டவாளத்தை இணக்கும் மிக முக்கிய ரயில் நிலையம். ஏழெட்டு தண்டவாளங்கள் அடுத்தடுத்து காணலாம். மேற்கும், கிழக்கும், வடக்கும், தெற்கும் ஓடும் ரயில்கள் மூச்சு வாங்க அங்கேதான் ஓய்வெடுக்கும். கைரேகைகள் போன்ற குழப்பமான ரயில் கோடுகளைப் பார்க்கத் தலை சுற்றும்.
முட்டை மூட்டையாக ஏற்றுமதிப் பொருட்கள் பிலாட் பாரத்தில் நிறைந்திருக்கும். இரவை கழித்த பயணிகள் பிலாட் பாரத்தில் தூங்கி வழிவதைப் பார்க்கலாம். குடும்பம் குடும்பமாகக் கூடத் தூங்குவார்கள். மக்கள் நடமாட்டம் மலிந்து காணப்படும். எல்லாவற்றையும் தூக்கி விழுங்கும் வகையில் மூத்திர நெடி சதா சர்வ நேரமும் வீசிக்கொண்டேஇருக்கும்.எப்போது ரயில் வரும், எப்போது கிளம்பலாம் என்றிருக்கும். மூத்திர நெடி ஒவ்வொரு நிலையத்திலும் விரட்டிக்கொண்டே
இருக்கும்.
மக்கள் கூட்டம் அதிகம் உள்ள இடங்களில் போலிஸ் பாதுகாப்பும், பரிசோதனையும் நடந்தபடியே இருக்கிறது. நாங்கள் ரயிலில்பயணம் செய்யும் ஒவ்வொரு முறையும் இந்தப் பரிசோதனை நடந்தது. இந்தியாவில் பாகிஸ்தானிய தீவிரவாதிகள் ஊடுருவல் அதிகம். எங்கே எப்பாது குண்டு வெடிக்கும் என்று சொல்லமுடியாது.
பிச்சைக் காரர்கள், சிறு வியாபாரிகள், சுமை தூக்கும் கூலிகள் எப்போதும் நம்மைத் துரத்திய்படியே இருப்பார்கள். நமக்கும் ஹிந்திமொழி தெரியும் என்றே நினைக்கிறார்கள். நமக்குத்தான் இந்திய முகமாயிற்றே.கேரளா போனால் மலையாளமும்,ஆந்திரா போனால தெலுங்கும், கர்நாடகம் போனால் கன்னடமும் மக்கள் நம்மிடம் பேசுவது போலவே வட நாட்டில் ஒரேஹிந்தி மயம். எல்லாவற்றுக்கும் சரத்தின் மொழிபெயர்ப்பு தேவைப் பட்டது. ஆங்கில தெரிந்தவர் சொற்பமே. இன்னும் கால் நூற்றாண்டில் ஆங்கில மொழிப் பிரயோகம் அங்கே நிலை கொண்டிருக்கும். ஆங்கிலக் கல்விக்கு மிகுந்த முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் நாடு இந்தியா.
Comments