கவிதைக்கடவுளின் தரிசனமும் தூக்கம் துறந்த என் பின்னிரவுகளும்

( 2009 ஆண்டின் முதல் மூன்று மாதப் புதுக்கவிதைகளின் ஆய்வு.கவிதைப்பற்றிய புரிதலை உண்டாக்க கல்லூரி மாணவர்களை முன்வைத்து எழுதப்பட்டது.)

கோ.புண்ணியவான்



நேற்றைய தொடர்ச்சி........



மனிதர்கள் அணிந்து திரியும் எண்ணற்ற முகமூடிகளும்



இந்த உலகம் ஒரு நாடகமேடை,நாமெல்லாம் அதன் நடிகர்கள் என்கிறார் அறிஞர் ஷேக்ஸ்பியர்.என்ன தீர்க்க தரிசன நடப்பியல் உண்மை.நம்முடைய குணத்தை, உற்று கவனித்தால் நாம் எத்தனை பெரிய நடிகர்கள் என்று புரியும்.நாம் எப்போது அசலான நாமாகிறோம், என்று மனசாட்சியை கேட்டுப்பார்த்தால் அநேகமாக பதில் கிடைக்காது.மனசாட்சியும் குழம்பிய நிலைக்கு உள்ளாகும்.எல்லாரும் கண்ணுக்குப்புலப்படாத ஆயிரக்கணக்கான முகமூடிகளை வைத்துக்கொண்டு சந்தர்ப்பத்துக்கு தகுந்த மாதிரி மாற்றி மாற்றி அணிந்துகொண்டு திரிகிறோம். சுயநலமிகளின் உலகமல்லவா இது! வேறெப்படி இருக்கும்?



வேலைக்குச்செல்லும்போது

நண்பர்களைச்சந்திக்கும்போதும்

உறவினர்களைத்

திடீரெனச்சந்திக்க நேர்ந்தால்

வடிவமைத்துக்கொள்கிறோம்

பல முகமூடிகளை (பா.அ.சிவம் - மௌனம்)



வழிப்போக்கனின் முகத்தைப்

பொருத்திக்கொண்டு

வீதி வழி போகையில்

வியர்த்தலுக்குப்பின்

அதுவும் அலம்பப்படும்

என்பதை முன்பே தீர்மானித்திருந்தேன் (ஏ. தேவராஜன் - மௌனம்)



ஒவ்வொருவரையும் சந்திக்கும்போதும் என்ன முகமூடி அணிந்துகொள்வது என்று திட்டமிட்டு செயல்படுகிறோம் என்கிறார் கவிஞர்.ஒருவரைச்சந்தித்த பின், பிறிதொருவரைச் சந்திக்கும் இடைவெளியில் முன்னவரைச் சந்திக்கப்பயன் படுத்திய முகத்தை அலம்பிக்கொள்வாராம்.என்ன கற்பனை பாருங்கள்.ஆழ் மனத்தில் உலவும் நுண் உணர்வின் பிரதி பிம்பமாக தன்னை எழுதிக்கொள்கிறது கவிதை.



கைக்குலுக்கி விடைபெற்று நடந்து

மீண்டும் முகம் திருப்புகிறோம்

முகத்திலிருந்து கழற்றப்பட்ட ஏதும்

தென்படுகிறதாவென

மற்றவர் கைகளில் தேடுகிறோம் (ந.பச்சைபாலன் - மௌனம்)



ஒருவரோடு பேசிவிட்டுத்திரும்பும் தருணத்தில் கைகளில் ஏதும் முகமூடி வைத்திருக்கிறானா என்று தேடுவதாக அமைந்த கற்பனை அபாரம்.



எனக்கென்று புறப்பெயர்

மட்டுமே உள்ளது

இதயத்துக்குள் இருக்கும்

முகங்களுக்கு

எது புனைப்பெயர் ? (சை.பீர் முகம்மது- மௌனம்)



நம் கண்ணுக்குப்புலப்படாத அரிதாரத்தைப் பூசிக்கொண்டுதான் பிறரோடு பழகுகிறோம்.நாம் சந்தித்துப்பேசப்போகும் மனிதரின் எதிர்பார்ப்பையும்,நம்முடைய எதிபார்ப்பையும் நிவர்த்தி செய்யக்கூடிய அரிதார முகம் ஒன்று நமக்கு எப்போதுமே தேவைப்படுகிறது.இந்த ஒப்பனை முகங்கொண்டும் ஒப்பனை அகங்கொண்டும், அவரிடமிருந்து நமக்குக்கிடைக்கூடிய பயனின் குறிப்பறிந்து பாவனை செய்வதில், ஒத்திகையில்லாமலேயே பல சமயங்களில் நம்முடைய நாடகத்தை வெற்றிகரமாக அரங்கேற்றிவிடுகிறோம்.அதன் பயனையும் அடைந்து விடுகிறோம்.நம் புறத்தோற்றத்துக்கு ஒரு பெயரைச்சூட்டிக்கொண்டதுபோல அந்த முகங்களுக்கெல்லாம் என்ன பெயர் வைப்பது? அப்படி வைத்தால் எத்தனை பெயர் வைப்பது? சிக்கலான மனிதர்கள்தாம் நாம்!



நகர வாழ்வு - வணிகம் வளர்த்த வன்முறை



அவன் சுமந்திருந்த புனிதம்

சுருள் சுருளாக மிதந்து

நகரத்தின் பெரு துவாரத்தை

உற்பத்தி செய்து கொண்டது..

துவாரத்திலிலிருந்து

கடவுள்கள் வெளிப்பட்டார்கள்

நகரம் மனித ஒழுக்கக்கேடுகளை

விழுங்கிக்கொண்டு

கடவுள்களின்

புனித சேட்டைகளால்

நிரம்பிக்கொண்டிருந்தது (கே.பாலமுருகன் - மௌனம்)



இருண்மை வடிவத்திலான கவிதை இது.கவிதையை மறு வாசிப்புகளுக்கு எடுத்துக்கொண்டபோது பிரமிப்பான கருத்தாக்கங்களை முன் வைக்கிறது.மனிதர்கள் சீரழிந்து போவதற்கு நகரத்தின் பங்களிப்பு அதீதம்.எது வேண்டும் கேள் மனமே என்ற கிளர்ச்சியை உண்டுபன்ணும் வினாவோடு பயணியை எதிர் கொள்கிறது நகரம்.. கேட்டதெல்லாம் கொடுக்கும் அலாவுதின் விளக்குப் பூதமாக, அட்சய பாத்திரமாக திகழ்கிறது நகரம். இதனால் நகரத்துக்குள் நுழையும் ஒரு மனிதன் தன் சுயத்தை இழக்கும் நிலைக்குத்தள்ளப்படுகிறான்.கடவுள்கள் என்ற மனிதரைக் குறிக்கும் அவரின் குறியீடு மிகப்பொருத்தமாய் அமைகிறது.மனிதன் பிறப்பால் கடவுள் போல புனிதமானவன் தான்.குழந்தையும் கடவுளும் குணத்தால் ஒன்றுதானே! அவன் வளர வளர தீயவற்றுக்கு ஆட்படுகிறான். அதிலும் நகரம் விரித்து வைத்திருக்கும் வலைக்குள் அவன் சிக்கிச்சீரழிவதை வன்மையோடு சொல்கிறது கவிதை.



நகர வாழ்வில்

மூழ்கித்தொலைத்த

இயல்புகளைத்தேடப்போகிறேன்

என் தாய் மடியில்

...............

..................

என் சூன்யத்தை

நிரப்பிக்கொள்ள (தினேஸ்வரி -மௌனம்)



பரபரப்பான நகர வாழ்வு எப்போதுமே தனிமாயாளனை உள்வாங்கிகொள்வதில்லை.அது அவனை அவன் சொந்த இடத்துக்கே விரட்டியவண்ணம் இருக்கும்.சொந்த இடத்தின் காற்று,மண் வாசம், தாய் மடியின் சுகானுபவம், இவற்றின் ஸ்பரிசத்திற்காக ஏங்குகிறது. அது கிடைக்கும்பட்சத்தில் அதனை ஏந்திக்கொண்டு அதன் நினைவலைகளில் இன்புற ஆசைகொள்கிறது. தாய்க்கும் மகளுக்குமான பிணைப்பையும், நகரம் அவர்களைப்பிரித்துப்பார்க்கும் அழகியலையும் படிம நேர்த்தியோடு வெளிப்படுத்துகிறது கவிதை.



இன்றைக்கான நவீன கட்டமைப்பு கொண்ட கவிதை அகவய வெளிப்பாடாகவே தன்னை அடையாளம் காட்டிக்கொள்கிறது. அதன் உட்சரடு பின்னிப்பிரித்தெடுக்கமுடியாத ஒன்றாக இருக்கின்றது.கவிஞனின் உள்மனப் போராட்டத்தின் பிரதிபலிப்பாகவே கவிதைகள் உருப்பெறுகின்றன. முழுக்க முழுக்க உணர்வுத்தளத்தில் இயங்கி தன்னை வாசகனோடு சமரசம் செய்துகொள்ளகூடாத சர்வாதிகாரத்தன்மையோடு இயங்குகிறது.அதனால் கவிதையின் உள்ளுறையும் பொருளை முதல் வாசிப்பில் புரிந்துகொள்ளமுடியவில்லை.அவன் குறியீடுகளுக்கு உருவம் கொடுக்க முடியவில்லை. அவன் கையாளும் சொற்களின் உட்பொருளை உள்வாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை.இறுக்கமான மொழியில், மிகுந்த இருண்மை வடிவங்கொண்டு பயமுறுத்துகிறது.அதனைப்புரிந்துகொள்ள அக்கவிஞனின் ஒத்த வாழ்வனுபவத்தை நாம் கொண்டிருக்க வேண்டும்.இது அசாத்தியமானது.அவன் சேமித்து வைத்துள்ள நுண் உணர்வுக்கும்,அறிவுக்கும் ஈடான அறிவை நாம் அடைந்திருக்க வேண்டும்.அப்படி இல்லையெனில் கவிதை கவிதையாகவே ஸ்தம்பித்துவிடுகிறது. சாதாரண வாசக மனத்துக்குள் மேற்கொண்டு பயணிப்பதில்லை.

கவிஞன் என்ன பாடுபொருளை உள்ளீடாக வைத்துப்பின்னினானோ அதனை அப்படியே புரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்கின்ற அவசியமில்லை.வாசகன் அதனை படைப்பாளனின் பிரதியாகப் புரிந்துகொள்வதில் சிரமத்தை எதிர்நோக்கினால், அவன் அறிவுநிலைக்கேற்ப எப்படி உள்வாங்கிக்கொள்கிறானோ அப்படியே புரிந்துகொள்ளட்டும் .வாசகனின் வாழ்வனுபவத்தையும்,அறிவையும் பொருத்ததாகவே இருக்கட்டும் கவிதையைப்பற்றிய அவனின் புரிதல், என்பதான வசதியைக்கொடுக்கிறது, இன்றைய விமர்சகர்கள் கூற்று.கவிதைசொல்லி தரமுனையும் ஒற்றைப்பொருளையும் விஞ்சும் வகையில், வாசகனின் புரிதலில் பல்வேறு பரிமாணங்களை உண்டாக்குவதும், புதிய திறப்புகளை உருவாக்குவதும், ஒரு வகையில் அவன் லாபக்கணக்கில் சேர்த்துக்கொள்ளலாம்தானே !

( முற்றும் )