நினைவெழுத்துகள்

இக்கட்டுரை மலேசிய நவீன இலக்கியத்தை
முன்னெடுத்துச்சென்ற
எம்.ஏ. இளஞ்செல்வனுடனான என் பகிர்வுகளாகும்

க.இளமணி, கோ.புண்ணியவான்,அப்பாவிச் சோழன்,சை.பீர்,இளஞ்செல்வன்


நினைவெழுத்துகள்
1.      என்னுடைய முதல் சிறுகதைத்தொகுப்பு வெளியாகிறது. நிஜம் என்று அதற்குத்தலைப்பிட்டதும் , தனித்தமிழில் ஆர்வலர்களிடமிருந்து கண்டனக்கடிதங்கள் வந்தன. உண்மை என்று தலைப்பிட வேண்டியதுதானே என்று நேரடியாகவும் முறையிட்டார்கள். இதைப்பற்றி  வேறொரு தருணத்தில் கதைக்கலாம். நிஜம் வெளியீடு கூலிம் தியான ஆஸ்ரமத்தில் சுவாமி பிரம்மாநந்த சரஸ்வதி தலைமையில் நடந்தேறியது. எம். ஏ இளஞ்செல்வன் நூலாய்வு செய்தார்.  நிகழ்ச்சிக்கு நான் அழைக்காமலிருந்தாலும் சை. பீர்முகம்மதுவும், அப்பாவிச்சோழனும் , இன்னொரு நண்பருடன் நட்பின் காரணமாக கோலாலம்பூரிலிருந்து வந்திருந்தனர் . பாலு மணிமாறன்தான் அப்பாவிச்சோழனாக மலேசியாவில் இலக்கியமுகத்தில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தவர். நூலாய்வு செய்த இளஞ்செல்வன் , நான் எழுதிய பதினாறு கதைகளில் நான்குதான் தேறும் என்று சபையில் கூறினார். அதில் ஒரு கதை ‘குப்புச்சியும் கோழிகளும்’ உலகத்தரத்தில் இருப்பதாகச் சொன்னார். பதினாறு கதைகளில் நான்கு கதைகள்தான் தேறும் என்று சொல்லி மற்ற கதைகளைப் பற்றி கருத்துக் கூறாதது  எனக்குக் கொஞ்சம் வருத்தம்தான். ஆனால் என் கதைகளில் ஒன்று உலகத்தரத்தில் இருக்கிறது என்று சொன்னதும் நான் வருத்தத்திலிருந்து என்னை மீட்டுக்கொண்டேன்.        பாராபட்சமின்றி  மக்கள் மத்தியில் கதைகளை விமர்சிப்பதை இளஞ்செல்வன் வழக்கமாகவே கொண்டிருந்தார். சபைக்கு முன்னால் வானாளாவ புகழ்வதும் முதுக்குக்குப் பின்னால் ‘இவன் என்னா கத எழுதிருக்கான்’ என்று குத்தும் விமர்சகர் மத்தியில்,  முகமன் சொற்களால் அலங்கரிக்கத் தெரியாதவர் அவர். அன்றைக்கே தீவிர இலக்கியத்தை முன்னெடுத்தவர்களில் முக்கியமானவர் அவர். மலேசியாவில் தீவிர இலக்கியம் அவரிடமிருந்தே தொடங்கியது என்று சொல்வதுதான் பொய்யுரைக்காததாக இருக்கும்.       நிகழ்ச்சி முடிந்து அன்றிரவு , இரவுச்சாப்பாட்டுக்கு ஒரு சீனர் கடையைத் தேர்வு செய்திருந்தோம்.       உணவைச் சுவைத்துக்கொண்டிருந்தபோது அன்று மதியம் நடந்த என் நூலாய்வு பற்றி பேச்சு எழுந்தது. இளஞ்செல்வன் மீண்டும் தான் கூறியதையே அங்கேயும் நிறுவினார். “ஒங்கதையில் நாலுதான் தேறும்” என்றார். நான் அவர் கிண்ணத்தை நிரப்பிக்கொண்டே,” இன்னும் மூன்று கதைகளையாவது உங்கள் வாயால் தேறும் என்று சொல்லுங்கள்” என்று நகைச்சுவைக்காக முன்வைத்தேன். நான் கிண்ணத்தை நிரப்பியது அவருக்கு ஐஸ் வைக்கத்தான் என்று புரிந்துகொண்டவர், “இதுல இருக்கிற ஐஸே போதுமே.” அப்போது அவர் கொஞ்சம் தன்னிலை மறந்து இருந்தார். நான்தான் பில்லுக்குப் பணம் கொடுக்கவேண்டும் என்ற ஒப்பந்தத்தோடுதான் கடைக்குக் கொண்டு போனேன். அதனைக்கூட பொருட்படுத்தாமல் ‘உங்கதையில் நாலுதான் தேறும்’ என்று நிதானமற்ற தருணத்திலும் அவர் தன் கருத்தை வலியச் சொன்னது இலக்கியத்தில் அவர் நிலை தடுமாறாமல் இருந்தார் என்பதைச் சொல்லவே இந்தச்சம்பவம். நம் பையில் பணமிருப்பது தெரிந்தால் குப்பையைக்கூட குண்டு மணி என்று சொல்பவர் உலகத்தில் இளஞ்செல்வன் போன்றவர்களும் இருந்தார்கள் என்பது வியப்புதானே!.
2.    அதே உணவுக்கடையில்  எங்கள் பேச்சு சுவாரஸ்யத்துக்கிடையே இன்னொரு சம்பவம் நடந்தது.  அவர் புகைக்கும் பழக்கம் உள்ளவர். ஒரு சிகெரெட்டை எடுத்து உதட்டுக்கிடையில் வைத்து தீப்பெட்டியைத் தேடினார். என் கைக்கு எட்டும் தூரத்திலிருந்த தீப்பெட்டியை எடுத்து,” நானே கொல்லி வக்கிறேனே,” என்றேன். என்னை உன்னிப்பாகப் பார்த்து சிரித்தார். “நகைச்சுவை உமக்கு நல்லா வருதியா,” என்றார். நான் வீட்டுக்கு வந்த பிறகு அந்தச் சொல்லின் உள்ளார்ந்த பொருள் என்னைச் சுடத் தொடங்கியிருந்தது. அந்தத் தருணத்தில் அது நகைச்சுவையாக பிரஸ்தாபிக்கப்பட்டாலும் கொல்லி வைக்கிறேன் என்ற மோசமான சொல்லாடல் அவரை எந்த அளவுக்குப் பாதித்திருக்கும் என்று நினைத்து மனம் வருந்தியது. அந்த அவலச் சொற்களைப் பாவித்திருக்கக்கூடாது என்று உள்மனம் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக்கொண்டே இருந்தது.     2000 த்தாம் ஆண்டு என்று நினைக்கிறேன். நான் மலாயா பல்கலைக்கழகத்தின் தமிழ்ப் பேரவையினர் நடத்திய சிறுகதைபோட்டிக்குப் பரிசு நிகழ்ச்சிக்குச் சென்றிருந்தேன். நிகழ்ச்சி நடப்பதற்கு முன்னால் இணைப்பேராசிரியர் கிருஷ்ணன் மணியம் என்னைக் கண்டதும் நெருங்கி வந்து, “செய்தி தெரியுமா?” என்றார். நான் வியப்புடன் அவர் கண்களைப் பார்த்தேன். அவர் கண்களில் கொஞ்சம் இருள் கவ்வியிருந்தது.    “என்ன செய்தி?” ஒரு சுரத்தில்லாமல் எழுந்த கேள்வி அது. அப்போது என் நினைவெல்லாம் எனக்கு என்ன பரிசாக இருக்கும் என்ற உத்தேசத் தேடலில் சிக்கியிருந்ததுதான் காரணம்.    “ உங்களுக்குத் தெரியாத? சுங்கைப் பட்டாணியிலிருந்து தான் வர்ரீங்க என்றார்?” நான் பதிலேதும் சொல்லாமல் அவர் சொல்லவந்த விஷயம் தீவரமானதா இருக்குமோ எனச் சுதாரித்து , இந்த முறை மிகவும் முனைப்புடன் நோக்க ஆரம்பித்தேன்.    “ இப்பதான் ரேடியோவில செய்தியில் சொன்னாங்க,  இளஞ்செலவன் தவறிட்டாருன்னு” என்று சொன்னபோது , அவரின் பீடிகை இவ்வளவு கொடூரமான தகவலைத் தருமென்று எதிர்பார்த்திராத என் முகத்தில் தீக்கனல் அறைந்து விட்டிருந்தது.    “ நானே கொல்லி வக்கிறேன்” என்று எப்போதோ சொன்ன வார்த்தைகள்  என் காதுக்குள் அப்போது கொதிக்கும் மெழுகாய் பாய்ந்து ஓடியது.
3.    இளஞ்செல்வனும் நானும் அடிக்கடி சந்திக்கும் இடம் தலைமை ஆசிரியர் கூட்டங்களில்தான். ஒருமுறை கோலாலம்பூரில் நடந்த கூட்டத்தில் மலேசியா முழுவதிலுமிருந்து தலைமை ஆசிரியர்கள் வந்திருந்தனர். ஓய்வான நேரங்களில் எங்களுக்கிடையேயான உரையாடல்களில் இலக்கியம்தான் தன்னை முன்னிறுத்திக்கொள்ளும். எங்களோடு இருந்த இன்னொரு தலைமை ஆசிரியர் என்னை தன் நண்பருக்கு அறிமுகம் செய்யும் போது , இவர் பெரிய எழுத்தாளர் கோ.புண்ணியவான் என்றார். அவர் எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் என்னைப்பற்றிய அறிமுகத்தை ஒரு பொருட்டாகக் கருதாமல் , என் நண்பரிடம் நலம் விசாரித்துக்கொண்டிருந்தார். இலக்கியப் பரிச்சயம் இல்லாதவர்களிடம் நாம் இலக்கியவாதி என்ற பிம்பத்தை முன் வைப்பது ஏளனமான ஒன்றாகவே எதிர்வினையாற்றும் என்பது இப்படியான பல சம்பவங்கள் நிரூபித்திருக்கின்றன. அவரிடமிருந்து விலகியவுடன் நான் என் நண்பரிடம் சொன்னேன். என்னை இனி என் பெயர் சொல்லி அறிமுகம் செய்தால் போதும். எழுத்தாளர் என்றெல்லாம் பந்தா காட்டவேண்டாம் , அதனால் நான் பொசுங்கிப்போகிறேன் என்றேன். அப்போது இளஞ்செல்வன் அருகில் இருந்தார். “ஆமாம் , நீங்கள் அப்படியென்ன பெருசா எழுதிட்டீங்க?  ‘இவன் நட்ட மரங்கள் நிமிர்ந்துவிட்டன இவன் நடும்போது குனிந்தவன்தான் இன்னும் நிமிரவே இல்லை,  என்ற கவிதையைத் தவிர!” என்றார். அவர் அதனை அங்கதமாகக் கூடச் சொல்லியிருக்கலாம். எனக்கு வெட்கம் பிடுங்க ,  மண்டை நரம்புகளுக்குள் சூடேற ஆரம்பித்தது. ஆனால் ஒரு நண்பர் என்பதைவிடவும் குரு ஸ்தானத்தில் அவரை வைத்துப் போற்றியிருந்ததால் கோபம் ஒரு சிஷ்யனுக்கு உண்டானது போன்று கணத்தில் கறைந்து விட்டது. அந்தச் சம்பவத்தை  நினைக்கும்போதெல்லாம் கொஞ்சம் வருத்தம் உண்டாகும். ரொம்ப நாளைக்கு இந்தப் புண் ஆறாமல் இருந்தது.  அவர் இறந்து சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு நான் அவர் வாழ்ந்த ஊரான லுனாஸ¤க்குச் சென்றிருந்தேன்.  அங்கே ஒரு கூட்டதத்¢ல் கலந்து கொள்ள வேண்டிய சூழல்.  அந்த ஊரிலேயே நீண்ட காலம் பொதுத் தொண்டில் ஈடுபட்டிருந்த ஒருவர் பக்கத்தில் எனக்கு இருக்கை. அவர் வயது ஓடியிருந்தது. என்னை யாரென்று கேட்டார். நான் என் பெயரைச் சொன்னேன். “ ஓ எழுத்தாளரா?”  என்றார் வியப்போடு. ஆமாம் என்றேன். “இளஞ்செல்வன் உங்களைப் பற்றி குறிப்பிட்டிருக்கிறார். நன்றாக எழுதக் கூடியவர் நீங்கள் , எழுத்துலகில் பிரகாசிப்பீர்கள் என்று சொல்லுவார்,” என்றார்.  ‘ எனக்கும் இவன் நட்ட மரங்கள் மட்டும்தான் என் படைப்பிலக்கிய முத்திரையா?’ என்ற சந்தேகம் நீண்ட நாட்கள் இருந்தது. இளஞ்செல்வனுடைய காரமான விமர்சனத்துக்குப்பிறகு நான் நிறைய வாசிக்க ஆரம்பித்ததன் பலனாக , என் படைப்பில் மாற்றங்கள் கண்டிருக்கிறார் என்று கருதுகிறேன். நான் வாசிப்பிலும் எழுத்திலும் முனைப்பு காட்ட வேண்டும் என்பதற்காக அந்த காத்திரமான விமர்சனம் போலும் !    அவர் அந்த முதியவரிடம் என்னைப்பற்றி சொன்ன வார்த்தைகள் , முன்பொருமுறை  சொன்ன காத்திரமான விமர்சனத்துக்கு ஒத்தடமாகியது.      .