5. சீனப் பெருஞ்சுவரை நோக்கி ஒரு பயணம்

பாண்டா கரடிகளை தொலைகாட்சிகளில் பார்த்ததுதான். சில சமயங்களில்

நம் நாட்டு அரசியல் வாதிகளோடு அவற்றைப் பார்ப்பதில் குழப்பம்

உண்டாகிவிடுகிறது. எது கரடி , எது அரசியல் வாதி என்று அடயாளங்

காண்பதில்!

 குழந்தைகள் அவற்றைப் பார்க்கப் போகிறோம் என்பதில்

பேரானந்தம். பாண்டாக்கள் குளிர் பிரதேசத்து  மிருகங்கள். அங்கே அவறுக்கான

வாழும் சூழல் பொருத்தமாக அமைந்திருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன்.

தியடோர் பாஸ்கரிடம்தான் அவறைப்பற்றி மேலதிக விபரங்களைக்  கேட்டுத்

தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். வளர்ப்புப் பிராணிகள் மீதே எனக்குப்

பிரியமில்லை. நிறைய பேரப்பிளைகளை வளர்த்தாயிற்று!

இரண்டு பாண்டாக்கள் புரண்டு புரண்டு விளையாடியதை வெகுநேரம்

குழந்தைகள் ரசித்துக்கு கொண்டிருந்தனர். ஒன்றையொன்று கட்டிப்பிடித்து

உருள்வதும், முத்த மிடுவதும், குழியில் விழுந்து புரள்வதுமாய்

'சாகசங்களாகவே' குழந்தைகள் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தன.

பெரியவர்கள் கூட சற்று நேரம் கவலை மறந்து சிரிக்கலாம். ஆனால் குளிர்

அங்கிருக்க விடாமல் விரட்டியது. என்னதான் உடல் முழுதும் தடித்த

துணியால் போர்த்தி இருந்தாலும் குளிரின் தாக்குதலிலிருந்து தப்பிக்க

முடியவில்லை. உடனே ஓடிப்போய் சூடூட்டி இருக்கும் வேனில் ஏறிப்போய்

உட்கார்ந்து விடவேண்டுமென்றே தோன்றியது. ஆனால் அங்கிருந்து நகர

முடியவில்லை. குழந்தைகள் பாண்டாக்களிடம் தங்கள் மனதை பணையம்

வைத்து விட்டிருந்தார்கள். நன்றாகக் கொழுத்து, உருண்டு திரண்டு திப்பி

திப்பியான, கருப்பு வெள்ளையில் பாண்டாக்கள் செய்யும் சேடைகளில்

குழந்தைகள் லயித்துப் போயிருந்தார்கள். பாண்டக்கள் பற்றிய

திரைப்படங்கள், கேளிக்கைப் படங்களைப் பார்த்தவர்கள் இப்படி நேரடி

தரிசனம் தரும்போது லேசில் விட்டு விட்டு வந்துவிடுவார்களா என்ன? தங்கள்

பெற்றோரைத் துருவித் துருவி வினாக்களைத் தொடுத்த வண்ணம் இருந்தன

குழந்தைகள். குழந்தைகளை விட்டு பேருந்துக்கு ஓடவும் மனம் வரவில்லை.

அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக சிதறிக்கிடந்தார்கள்.

குழந்தைகளுக்கு குளிரைத்தாங்கும் சக்தி அதிகமாம். அவற்றின் வளரும்

உடற்செல்கள் கடுங்குளிரைத் தாக்குப் பிடிக்கும் சக்தி உண்டாம். நமக்கோ

செல்கள் (உயிர் அணுக்கள்) நாளெல்லாம் அதிகப் படியாகச் செத்த

வண்ணமிருக்கிறது. குழந்தைகளுக்கு அதிகம் வளர்ந்த வண்ணமிருப்பதாலே

அவற்றுக்கு தாங்கு சக்தி அதிகம் என்கிறார்கள். ஆனால் குழந்தைகளைத்

தாங்கும் சக்தி நமக்கு அதிகம் இருந்தாலே போதும்!

ஒவ்வொரு கணமும் குளிர் உடல் முழுக்க ஊர்ந்து மிரட்டியது. குறிப்பாக

கைவிரல்கள் மரத்தன. கால் பாதங்கள் ஈரமானது போன்று இருந்தது. காலுறை

நனைந்துவிட்டதோ என்ற உணர்வு மேலிடுகிறது. கால் விரல்களும்

மரத்துவிட்டிருந்தன. உடனே வேனுக்குள் நுழைந்துவிட வேண்டும்.

குழந்தைகளை ஒன்றுதிரட்டி  வேனுக்கு ஓடினோம்!
   
என் ஒரு வயது பேரனின்  

முகம்குளிரில் சிவந்து வீங்கி விட்டது போன்றிருந்தது. எந்தச் சலனமும்

அவனிடமிருந்து வருவதில்லை.

அழுவதுமில்லை! சிரிப்பதுமில்லை! புள்ளையார் சிலை போல கண்களும்

முகமும் அசைவற்றே இருந்தது. எங்களுக்கு பயமாகவே இருந்தது . பேரன்களில்

அவனுக்கு மட்டுமே பேசும் வயதில்லை. எனவே மனதில் கொஞ்சம்

அச்சம்தான். ஆனால் வேனுக்குப் போனவுடனே அவன் பழைய ஆளாகி

விடுவான். அப்போது அவனும் குளிரைத் தாங்கி கொள்கிறான் என்று மனம்

ஆசுவாசப் படும்.

வேனில் ஏறும் போது மணி இரண்டாகிவிட்டது. பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது.

வேன் ஒரு உணவுக்கடையை நோக்கிப்போனது.

சீன உணவில் எப்போதுமே எங்கள் குடும்பத்தாருக்கு ஆசை அதிகம்.

மலேசியாவில் கூட என் கட்சி யாருமில்லை. நான் இந்திய உணவகத்துக்கு

அழைத்தால் மற்றவர் அனைவரும் சீன உணவை விரும்புவார்கள்.

இங்கே சொல்லவே வேண்டாம்.சீனாவில் உணவு ஒருபடி சுவை மிகுந்தது.

கீரை வகைகள்தான் ஏராளம். பத்து வகைக்கும் கூடிவிடும்.அசைவத்தில்

 வளர்ப்பு மீனோ, பன்றி வகையோ கிடைக்கும். நண்டு இறாலென்றெல்லாம்

கிடைக்காது. ஏன் என்றால் பெய்ஜிங் கடற்கரை பட்டினமல்ல. நம்

இந்தியாவில்

பஞ்சாப் போல அங்கேயும் கடல் உணவு கிடைக்காது. அவை இருந்தாலும்

அதற்கு துட்டு அதிகம் வேண்டும்!





சீன உணவகத்தில் இருந்த சீனர்கள் எங்கள் பேரப்பிளைகளை வளைத்து வளைத்து

படமெடுத்தனர். இது சீனாவில் எல்லா இடத்திலும் நடந்தது. தெருவில்

போனாலும் நம்மை அனுமதி கேட்டு கூட நின்று படமெடுத்தார்கள்.

எங்களுக்கும் மட்டும் இந்தக் கௌரமா என்று புள்காங்கிதமடைந்தோம்.

கண்டிப்பாக நான் மலேசியாவின் முக்கிய எழுத்தாளர் என்று சீன தேச

மக்களுக்குத் தெரியாதுதான். பின்னர் ஏன் இந்தப்புகைப்படப்

பிடிப்பு. பின்னர் சொல்கிறேன். (இனியும்

புகைப்பட மென்றெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கக் கூடாது) டிஜிட்டல்

முறை வந்த பிறகும் இன்னுமென்ன புகை வேண்டிக்கிடக்கிறது. ஹைதர் கால

கேமராவெல்லாம் எப்போதோ காலாவதியாகிவிட்டது.புகை அடுப்பில் கூட

வருவதில்லையே.)

உணவு உண்ட பின்னர், கீழ்த் தளத்தில் முத்து மாலைகள், தோடு ஆகியவை

விற்கும் கடைக்கு அழைத்துச் சென்றார் மைக்கல். சுற்றுலா வழிகாட்டிகள்

இவ்வகையான வணிக இடங்களுக்கு அழைத்துச் செல்வது வழக்கம். அந்நிய

தேசத்தில் விஷேச உற்பத்திப் பொருட்களை நம்மை வாஙக்வைக்கவும்

அதனால் வழிகாட்டிகளுக்கு கொஞ்சம் உபரி வருமானம் ஈட்டிக்கொள்ளவுமான்

முன் ஏற்பாடு . இங்கே கடல் இல்லையென்றால் என்ன , செயற்கையாக

முத்துச்சிப்பிகளை உருவாக்குகிறார்கள். ஒரு சிப்பியை உடைத்து

கண்முன்னாலேயே முத்து வளர்ந்திருப்பதைக் காட்டினார்கள். ஆனால் அசல்

முத்தைப் போன்று கவர்ச்சி இல்லை. மனித அறிவின் கண்டுபிடிப்பு என்பதால்

கொஞ்சம் ஈர்ப்பு உண்டாகிறது. அவ்வளவுதான்!


அன்று மணி நான்குக்கெல்லாம்  சீன எக்ரோபேட்டிக் கலைக்காட்சி நடக்கும்

மண்டபத்துக்குள் நுழைந்தோம். அதுபற்றி சொல்லும் போது நம் இந்திய

நாட்டார் கலை வடிவம் நினைவுக்கு வருகிறது. ஆனால் அப்போதே நமக்குக்

கோபமும் வந்து விடுகிறது தமிழ்நாடு மீது. இங்கே எக்ரோபேட்டிக்குக்கு நம்

பணம் ஒரு தலைக்கு ஐம்பது ரிங்கிட்டுக்கு மேல் வசூலித்து, கலையை

விரிவாக்கி அதனை சுற்றுலாமூலம் வரும் பெரும் வருமானமாக மாற்றி

இருக்கிறார்கள். ஆனால் இந்திய நாட்டார் கலை, விளையாட்டுகள் இன்னும்

தெரு நாடகமாகவே

வளர்ச்சியற்று கிடக்கிறது. அதனைச் சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கென எல்லா

நகரங்களிலும் வணிக

நோக்கத்தோடு மேம்படுத்தி இருந்தால் அக்கலை விளையாட்டு பல

கலைஞர்களை வாழ்வைத்திருக்கும். அந்நிய செலவாணியும்

அதிகரித்திருக்கும்.நடக்கிறதா? அரசியல் கூத்து நடக்கிறது மிக அசிங்கமாக!


தொடரும்......