முத்தம் 3
அபு டாபி விமான நிலையத்தை அடைந்தபோது உடல் சோர்ந்திருந்தது. என்னதான் விழித்து விழித்து கண்ணயர்ந்தாலும் மூன்று மணி நேரத்துக்கு மேல் தூங்கியிருக்கமாட்டேன். ஒரு பெக் விஸ்கி அரைமணி நேரம் கூட உடன் இருப்பதில்லை. மெல்லிய போதை உண்டாகும் நேரம் தூக்கம் பிடிக்கத் தொடங்குகிறது. போதை உடலை விட்டு விலகியவுடன் தூக்கம் கலைந்துவிடுகிறது. இரண்டு பெக் போட்டால் தூக்கம் நன்றாக வரும் என்பதையெல்லாம் நம்ப முடியவில்லை. அது வெறும் முயக்கம். அதனைத் தூக்கமென்றா நினைத்துக்கொள்வது?
உடல் வலுவற்றிருந்தது. சோர்வு நீங்குவதற்கு நீண்ட தூக்கம் போடவேண்டும். அபு டாபி விமான நிலையத்தில் அதற்கு வழியே இல்லை. உடலைச் சாய்த்து உட்காரும் அளவுக்குக் கூட இருக்கைகள் வசதியாக இல்லை. பயணிகள் ஆயிரக்கணக்கில் தொடர்புப் பயணத்துக்குக் காத்திருந்தனர்.
அபுடாபி அரபு நாட்டின் மிக முக்கிய நகரம். அசுர வேகத்தில் மெட்ரோபோலிட்டன் நகரமாக வளர்ந்து செழித்துக் கொழுத்த நகரம். பெட்ரோல் வற்றாமல் ஊறிக்கொண்டே இருக்கிறது. பெருத்த ஒட்டக வயிற்றைப் போலவே ஷேக்குகள் கொழுத்து இருக்கிறார்கள். அரபு நாட்டின் நகர மேம்பாட்டு கட்டுமானத்துக்கும், வீட்டுவேலைகளுக்கும் இந்திய துணை கண்டத்திலிருந்து பெருவாரியான கூலித்தொழிலாளிகள் அபுடாபிக்குள் நுழைந்தவண்ணம் இருக்கிறார்கள். நான் இருந்த மூன்று மணி நேரத்தில் விமான நிலையத்தை அடைத்துக்கொண்டு நின்றவர்களில் இந்தியக் குடியினரே அதிகம். கையில் பாஸ்போர்ட வைத்துக்கொண்டு மலங்க மலங்க விழிப்பவர்களைப் பார்க்கும்போது அவர்கள் அரபு முதலாளிகள் சுரண்டுவதற்காக இந்திய விவசாய மண்ணில் உழைத்து வளர்த்த உடலை சுவீகரிக்க வந்தவர்கள் போல் இருந்தார்கள். முதலாளித்துவம் விரைந்து வளரும் நாடுகளில் கொத்தடிமைத் தொழிலும் சுரண்டலும் பெருகிக்கொண்டே போகிறது என்பதற்கு அரபு தேசம் சாட்சியாய் நிற்கிறது.
விமான நிலையத்தில் உள்ள அங்காடிகளில் வரிசையைப் பார்க்கும்போது அங்கே நின்று உணவு வாங்குவது மேலும் சோர்வை அதிகரிக்கும். இருக்கையை விட்டகன்று மீண்டும் வந்தால் அதில் வேறொருவர் அமர்ந்திருப்பார். கூட்ட நெரிசல் குளிர்சாதனத்துக்குச் சவால் விடுவதாய் இருந்தது.
விமான நிலையம் மிக நேர்த்தியாக வடிவமைக்கப் பட்டிருந்தது. அதன் கூரை பெரிய பள்ளிவாசலின் உட்பகுதி கூம்பு போல விரிந்தி கூர்மையாய் உள்வாங்கியிருந்தது. ஜெய்ப்பூரில் அக்பர் இந்து மனைவிக்காகக் கட்டிய மணிமண்டபம் மாதிரி தக தகவென ஜொலித்தது. பூமிக்கடியில் கிடைத்த பணம் கூரை வரை உய்ர்ந்திருப்பது அதிசயமில்லைதானே?
ஒரு அங்காடிக்கடையின் வரிசையில் உணவும் காப்பியும் வாங்க காத்திருந்து என் முறை வந்தபோது, முதலில் பணம் கட்டிச் சிட்டை வாங்கிவா என்று உடைந்த ஆங்கிலத்தில் சொன்னான ஒரு விற்பனை பணியாள். அந்த வரிசை அனுமர் வால் போல நீண்டு கிடந்தது. போய் நின்றேன். உடற்களைப்பு காப்பியை வேண்டியது. காப்பியும் பர்கரும் கேட்டேன். விலை சொன்னான். என்னிடம் அரபு பண்மான ரியால் இல்லை. எனவே புதிய 100 அமெரிக்க டாலரை நீட்டினேன். அவன் அரபு மொழியில் சொன்னான் நான் திரும்ப ரியால்தான் தருவேன் சம்மதமா என்றான். எனக்குப் புரிந்துவிட்டது. பண விவகாரமில்லையா? எந்த மொழியானால் என்ன? ஐரோப்பாவில் ரியால் வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்வது? ஒட்டகமா வாங்க முடியும்? மீண்டும் அபு டாபிக்கு வரப்போவதில்லை. அப்புறம் ரியால் மலேசியாவுக்கு வந்ததும், இரண்டாம் உலக யுத்தத்தில் புழங்கி காலாவதியான சப்பான் நோட்டு மாதிரி பல்லிளித்துக்கொள்ளும். மகளிடம் நடந்ததைச் சொன்னேன். அவள் கிரெடிட் கார்டு பாவித்து காப்பியும் ரொட்டியும் வாங்கித் தந்தார். கிரடிட் இருந்தால்தான் கார்டு இருக்கவேண்டுமென்பதல்ல. அதற்குப்பெயரைத் தமிழில் கடன் அட்டை என்று சரியாக மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார்கள். அப்படியானால் கிரடிட் கார்ட் வைத்திருப்பவர்களெல்லாம் கடனாளிகள்தான். அல்லது கடனாளியாக்குவதற்கான முன்யோசனைத் திட்டம். வங்கிகள் கடனாளிகளை உருவாக்க பெரும் கடமையில் ஈடுப்பட்டிருக்கிறது.
வேண்டாம் சாமி எனக்கு காப்பியே இல்லை யென்றாலும் பரவாயில்லை என் அமரிக்க புது நோட்டு புது நோட்டாகவே இருக்கட்டும் என்று திரும்பி வந்துவிட்டேன்.
ரோமுக்குப் பறக்கும் அடுத்த விமானத்தைப் பிடிக்க இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் இருந்தது. பின்னிரவு தாண்டி இருக்கும்.பூமிப்பந்தில் இந்த அகால வேளையில் எங்கே இருக்கிறேன் என்று நினைத்துப் பார்த்தேன். பயமாக இருந்தது. அடுத்த விமானம் ஏறும் வரை நிம்மதி இருக்காது.
மூன்று மணிநேரம் யாருமில்லாத சுங்கத் துறையும குடிநுழைவுத்துறையும் ஒரே நேரத்தில் பரபரப்பாகத் துவங்கியது. பல நாடுகளுக்குப் பறக்கும் விமானம் ஒரே நேரத்தில் வந்துவிட்டது போலும். கூட்ட நெரிசல் வரிசையைக் கண்டுபிடிக்கத் தடையாக இருந்தது. எப்படியோ அடித்துப் பிடித்து இன்னொரு எத்திஹாட் விமானத்தில் ஏறி அமர்ந்தோம்.
ரோமை அடைந்த போது அபுடாபியில் பார்த்த கூட்டத்தில் இரண்டு மடங்கு அதிகம் நெருக்கிக் கிடந்தது. இத்தாலி சுற்றுலாப் பயணிகளை அதிகம் கவர்ந்திழுக்கும் நாடு. புராதன கோட்டைகள் உலக அதிசயமான பிசாவும், நீரில் மிதக்கும் வெனிஸ் நகரமுமுள்ள விந்தை ஊர். இந்தப் பெருங் கூட்டத்துக்கு இதுதான் காரணம்.
ரோமிலிருந்து ஸ்பேய்ன் பார்சிலோனாவுக்கு விமானம் ஏறியபோது பொன்விடியல் புன்னகைப் பூக்கத் துவங்கியது.
தொடரும்.......
அபு டாபி விமான நிலையத்தை அடைந்தபோது உடல் சோர்ந்திருந்தது. என்னதான் விழித்து விழித்து கண்ணயர்ந்தாலும் மூன்று மணி நேரத்துக்கு மேல் தூங்கியிருக்கமாட்டேன். ஒரு பெக் விஸ்கி அரைமணி நேரம் கூட உடன் இருப்பதில்லை. மெல்லிய போதை உண்டாகும் நேரம் தூக்கம் பிடிக்கத் தொடங்குகிறது. போதை உடலை விட்டு விலகியவுடன் தூக்கம் கலைந்துவிடுகிறது. இரண்டு பெக் போட்டால் தூக்கம் நன்றாக வரும் என்பதையெல்லாம் நம்ப முடியவில்லை. அது வெறும் முயக்கம். அதனைத் தூக்கமென்றா நினைத்துக்கொள்வது?
உடல் வலுவற்றிருந்தது. சோர்வு நீங்குவதற்கு நீண்ட தூக்கம் போடவேண்டும். அபு டாபி விமான நிலையத்தில் அதற்கு வழியே இல்லை. உடலைச் சாய்த்து உட்காரும் அளவுக்குக் கூட இருக்கைகள் வசதியாக இல்லை. பயணிகள் ஆயிரக்கணக்கில் தொடர்புப் பயணத்துக்குக் காத்திருந்தனர்.
விமான நிலையத்தில் உள்ள அங்காடிகளில் வரிசையைப் பார்க்கும்போது அங்கே நின்று உணவு வாங்குவது மேலும் சோர்வை அதிகரிக்கும். இருக்கையை விட்டகன்று மீண்டும் வந்தால் அதில் வேறொருவர் அமர்ந்திருப்பார். கூட்ட நெரிசல் குளிர்சாதனத்துக்குச் சவால் விடுவதாய் இருந்தது.
விமான நிலையம் மிக நேர்த்தியாக வடிவமைக்கப் பட்டிருந்தது. அதன் கூரை பெரிய பள்ளிவாசலின் உட்பகுதி கூம்பு போல விரிந்தி கூர்மையாய் உள்வாங்கியிருந்தது. ஜெய்ப்பூரில் அக்பர் இந்து மனைவிக்காகக் கட்டிய மணிமண்டபம் மாதிரி தக தகவென ஜொலித்தது. பூமிக்கடியில் கிடைத்த பணம் கூரை வரை உய்ர்ந்திருப்பது அதிசயமில்லைதானே?
ஒரு அங்காடிக்கடையின் வரிசையில் உணவும் காப்பியும் வாங்க காத்திருந்து என் முறை வந்தபோது, முதலில் பணம் கட்டிச் சிட்டை வாங்கிவா என்று உடைந்த ஆங்கிலத்தில் சொன்னான ஒரு விற்பனை பணியாள். அந்த வரிசை அனுமர் வால் போல நீண்டு கிடந்தது. போய் நின்றேன். உடற்களைப்பு காப்பியை வேண்டியது. காப்பியும் பர்கரும் கேட்டேன். விலை சொன்னான். என்னிடம் அரபு பண்மான ரியால் இல்லை. எனவே புதிய 100 அமெரிக்க டாலரை நீட்டினேன். அவன் அரபு மொழியில் சொன்னான் நான் திரும்ப ரியால்தான் தருவேன் சம்மதமா என்றான். எனக்குப் புரிந்துவிட்டது. பண விவகாரமில்லையா? எந்த மொழியானால் என்ன? ஐரோப்பாவில் ரியால் வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்வது? ஒட்டகமா வாங்க முடியும்? மீண்டும் அபு டாபிக்கு வரப்போவதில்லை. அப்புறம் ரியால் மலேசியாவுக்கு வந்ததும், இரண்டாம் உலக யுத்தத்தில் புழங்கி காலாவதியான சப்பான் நோட்டு மாதிரி பல்லிளித்துக்கொள்ளும். மகளிடம் நடந்ததைச் சொன்னேன். அவள் கிரெடிட் கார்டு பாவித்து காப்பியும் ரொட்டியும் வாங்கித் தந்தார். கிரடிட் இருந்தால்தான் கார்டு இருக்கவேண்டுமென்பதல்ல. அதற்குப்பெயரைத் தமிழில் கடன் அட்டை என்று சரியாக மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார்கள். அப்படியானால் கிரடிட் கார்ட் வைத்திருப்பவர்களெல்லாம் கடனாளிகள்தான். அல்லது கடனாளியாக்குவதற்கான முன்யோசனைத் திட்டம். வங்கிகள் கடனாளிகளை உருவாக்க பெரும் கடமையில் ஈடுப்பட்டிருக்கிறது.
வேண்டாம் சாமி எனக்கு காப்பியே இல்லை யென்றாலும் பரவாயில்லை என் அமரிக்க புது நோட்டு புது நோட்டாகவே இருக்கட்டும் என்று திரும்பி வந்துவிட்டேன்.
ரோமுக்குப் பறக்கும் அடுத்த விமானத்தைப் பிடிக்க இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் இருந்தது. பின்னிரவு தாண்டி இருக்கும்.பூமிப்பந்தில் இந்த அகால வேளையில் எங்கே இருக்கிறேன் என்று நினைத்துப் பார்த்தேன். பயமாக இருந்தது. அடுத்த விமானம் ஏறும் வரை நிம்மதி இருக்காது.
மூன்று மணிநேரம் யாருமில்லாத சுங்கத் துறையும குடிநுழைவுத்துறையும் ஒரே நேரத்தில் பரபரப்பாகத் துவங்கியது. பல நாடுகளுக்குப் பறக்கும் விமானம் ஒரே நேரத்தில் வந்துவிட்டது போலும். கூட்ட நெரிசல் வரிசையைக் கண்டுபிடிக்கத் தடையாக இருந்தது. எப்படியோ அடித்துப் பிடித்து இன்னொரு எத்திஹாட் விமானத்தில் ஏறி அமர்ந்தோம்.
ரோமிலிருந்து ஸ்பேய்ன் பார்சிலோனாவுக்கு விமானம் ஏறியபோது பொன்விடியல் புன்னகைப் பூக்கத் துவங்கியது.
தொடரும்.......
Comments